Του Β. Χαραλάμπους
Θυμητάρια ξετυλίγονται
στου Καρπασίου το πλάτος
οι λόφοι που μάθαμε να λέμε «κουέστες».
Ιχνηλατώντας τα ψηφιά τούτα
από τη μεγάλη «κουέστα»
κάπου εκεί σιμά στο Ριζοκάρπασο
που πασκίζουν να λησμονήσουμε
η απρόσκλητη θωριά
ίσαμε του Πρωτόκλητου το δασοτόπι
από τη μια ακρογκρέμι
κι από την άλλη γαλήνιο βουνοπλάγι.
τούτη η περίεργη αλληλουχία που σημαδεύει
και της δικής μας βιοτής το διάβα.
Το θώρι επαίτης
στη μεθόριο που θαμποφέγγει
εκεί όπου συνθλίβεται το σπάταλο σκότος
της αλλόκοτης νυχτιάς.
Αδιαφορώντας
για τ’ ασυλλόγιστο τραγούδημα του ζέφυρου
ανάμεσα στα πεύκα και τα κυπαρίσσια
συνέχισα πεισματικά να οδοιπορώ
για του Πρωτόκλητου το Μοναστήρι.
Αδιάφορώντας για το μενεξεδί
αδιαφορώντας για τα τόσα λούλουδα ολοτρίγυρα.
Παρέκει το κύμα μαθεμένο ν’ αγκαλιάζει
τ’ ακρωτήρι του Πρωτόκλητου.
Να βαστάξω πρέπει λίγο ακόμα
να βαστάξω πρέπει λίγο ακόμα.
Μα είναι και τ’ άλλο ακόμα
πως τούτη η απαντοχή
μάταια ανταλλάγματα δεν σχωρνάει.
Κι έτσι οδοιπορώντας στη Καρπασία
συλλογιέμαι πως δεν είν’ οι άργιλλοι κι οι ψαμμίτες
οι μάργες, οι γύψοι κι οι κρητίδες
που τούτη τη γη σημαδεύουν
μα κείνο π’ αρκεί να θυμώμαστε
πως η χερσόνησος τούτη «γη Αγίων εστί».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου