Μάρω Βαμβουνάκη
Και βέβαια αλλάζει! Αν δεν άλλαζε, θα είχαμε μείνει στη ζωή των σπηλαίων, δεν θα ερχόταν στη γη ο Χριστός να μας ζητάει μεταμόρφωση, δεν θα είχε καμιά αξία η εμπειρία, η εκπαίδευση, δεν θα είχε ρόλο η ψυχοθεραπεία, ούτε καν η ελπίδα.
Όμως! Είναι αφάνταστα σπάνιο να θέλουν οι άνθρωποι όντως να αλλάξουνε! Το δηλώνουν, το "πιστεύουν για λίγο", το ζητούν, κάνουν ένα ξεκίνημα, αλλά στην πράξη δεν μετακινούνται.
Χρειάζεται ένας μεγάλος πόνος, ένα σοκ, μια αφόρητη αποτυχία για να πάρεις-ίσως- απόφαση να αλλάξεις πράγματα στον χαρακτήρα σου. Κάθε αλλαγή, και η μικρότερη, έχει βάσανο και κόπο, απόφαση σταθερή που δύσκολα, πολύ δύσκολα, κρατάμε με συνέπεια.
Η εσωτερική οκνηρία είναι βαρύτερη από τη σωματική. Και η απόφαση διαρκείας, η αληθινή, σπανίζει.
Κατά κανόνα δεν δρούμε, αντιδρούμε. Αντιδρούμε για όσο διάστημα κρατάει ένας ερεθισμός και επιστρέφουμε ξανά στα βολικά παλιά μας, κι ας τα μισούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου