Της Μάρως Σιδέρη
Κάθε 25η Δεκεμβρίου δεν είναι κατ' ανάγκη Χριστούγεννα. Και κάθε Χριστούγεννα δεν είναι κατ’ ανάγκη γιορτινά. Και δεν είναι κατ’ ανάγκη ίδια για όλους. Μπορεί να μοιάζουν, αλλά δεν είναι.
Η αλήθεια είναι ότι με την πρώτη ματιά κάθε ημέρα Χριστουγέννων μοιάζει με την περσινή και μάλλον και με την επόμενη. Τα στολισμένα δέντρα είναι ίδια ακόμα κι αν η μόδα προσπαθεί να τα κάνει κάπως αλλιώς, αλλάζοντάς τους χρώμα, σχήμα και προσανατολισμό (τα γνωστά κρεμασμένα ανάποδα!) Και τα φωτάκια κι αυτά ίδια είναι, ακόμα κι αν αναβοσβήνουν διαφορετικά, πιο γρήγορα ή πιο αργά, με ή χωρίς μουσική. Και οι κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα, σε γενικές γραμμές ίδια κι αυτά, ακόμα κι αν η κάθε νοικοκυρά και ο κάθε ζαχαροπλάστης βάζει τη δική του τέχνη και πινελιά. Και η διαδικασία ίδια κι αυτή: για τους λάτρεις των ρεβεγιόν η λογική είναι η ίδια κάθε χρόνο: «Ντύσιμο του γκράν- δώρα – ποτό – φαί – μουσική- επιστροφή – ύπνος...» Μα και για τους λάτρεις της Εκκλησίας η λογική ίδια επίσης χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει: « ξύπνημα μέσα στη νύχτα – ντύσιμο του (εκκλησιαστικού) γκραν – εκκλησία- επιστροφή στο σπίτι – φαί – ποτό- ύπνος...»
Κι ενώ με την πρώτη ματιά τα Χριστούγεννα όλων μας είναι ίδια, αν κοιτάξει κανείς πιο βαθιά θα διαπιστώσει κάτι εντυπωσιακό: πως για μερικούς ανθρώπους ή για μερικές χρονιές τα Χριστούγεννα είναι διαφορετικά... το καταλαβαίνεις όχι από τη διαδικασία, ούτε από τον στολισμό, μα από τα πρόσωπα, από τα μάτια.
Ενώ όλα είναι ίδια, μερικοί άνθρωποι έχουν τις ημέρες των Χριστουγέννων πιο λαμπερά πρόσωπα, πιο φωτεινά μάτια κι οι ευχές τους, αυτό το «Χρόνια πολλά!» που θα σου πουν έχει τόση δύναμη που τρυπάει τις σάρκες σου και φτάνει ως τα βάθη της καρδιάς σου και τη ζεσταίνει... δεν είναι πολλοί αυτοί οι άνθρωποι που βιώνουν τα Χριστούγεννα διαφορετικά, μα είναι τόσο δυνατοί στην ηρεμία τους που μπορούν να νικήσουν τη σκοτεινή χαρά των υπολοίπων. Σα να μην πέρασε ούτε λεπτό από εκείνα τα πρώτα Χριστούγεννα, στη Βηθλεέμ, η διαφορά είναι πάντα στη φάτνη... όπως και τότε, όπως πάντα, έτσι και φέτος, είναι άλλα τα Χριστούγεννα χωρίς φάτνη, τα χριστούγεννα όλων μας, κι άλλα αυτά με τη
φάτνη, αυτά τα Χριστούγεννα των ευλογημένων.
Είναι άλλιώς η μέρα η γιορτινή για όσους κλείνουν την πόρτα στην επίτοκο, για όσους κυνηγούν το Θείο Βρέφος και από εκδίκηση σκοτώνουν τους αδύναμους... κι απ’ την άλλη είναι αλλιώς τα Χριστούγεννα για όσους αναζητούν σαν τους μάγους το δρόμο για τη φάτνη, ακόμα κι αν δεν πιστεύουν από πριν αυτό που αναζητούν.
Είναι αλλιώς τα Χριστούγεννα για εκείνους που σαν τους βοσκούς μαζεύονται και κουρνιάζουν μέσα στο σπήλαιο, για όσους συμπαραστέκονται στην απόλυτη Μητέρα.
Για τους πρώτους , τους ανθρώπους που γιορτάζουν μια γέννηση χωρίς το βρέφος, τα Χριστούγεννα είναι πάντα ίδια: τα χρώματα και τα λαμπιόνια και τα τραπέζια ή ακόμα και ο βαριεστημένος εκκλησιασμός που συνοδεύεται από γκρίνια και θυμό και κούραση – «άντε να τελειώνουμε για να πάμε να φάμε».
Για τους δεύτερους, εκείνους της φάτνης, για εκείνους που γιορτάζουν τη γέννηση από αγάπη για το Βρέφος, τα Χριστούγεννα είναι κάθε στιγμή διαφορετικά, κάθε στιγμή πρωτόγνωρα: τα πρόσωπα τους είναι ήρεμα, τα μάτια τους είναι δακρυσμένα σα να βίωσαν κάτι μοναδικό και η αγκαλιά τους είναι ζεστή και στοργική κι όλο τους το είναι εκπέμπει ελπίδα και χαρά.
Εϊτε τους συναντήσεις στο δρόμο, σε ρεβεγιόν ή σε ναό , το καταλαβαίνεις ότι αυτό που ζουν δεν είναι του κόσμου τούτου, γιατί δεν τους νοιάζει τίποτε άλλο εκτός από τη φάτνη: ούτε το φαί, ούτε το κρασί, ούτε τα δώρα: μοιάζουν χορτάτοι, μοιάζουν σα να απολαμβάνουν όλα τα αγαθά του κόσμου σε μια στιγμή.
Δεν είναι όλα τα Χριστούγεννα ίδια: για μερικούς ανθρώπους τα Χριστούγεννα είναι γιορτή. Για άλλους τα Χριστούγεννα ειναι ΖΩΗ! Οι πρώτοι γιορτάζουν, οι δεύτεροι βιώνουν... η διαφορά δεν είναι στα δέντρα, ούτε στις γαλοπούλες, ούτε στους κουραμπιέδες... η διαφορά είναι στη φάτνη...
Η αλήθεια είναι ότι με την πρώτη ματιά κάθε ημέρα Χριστουγέννων μοιάζει με την περσινή και μάλλον και με την επόμενη. Τα στολισμένα δέντρα είναι ίδια ακόμα κι αν η μόδα προσπαθεί να τα κάνει κάπως αλλιώς, αλλάζοντάς τους χρώμα, σχήμα και προσανατολισμό (τα γνωστά κρεμασμένα ανάποδα!) Και τα φωτάκια κι αυτά ίδια είναι, ακόμα κι αν αναβοσβήνουν διαφορετικά, πιο γρήγορα ή πιο αργά, με ή χωρίς μουσική. Και οι κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα, σε γενικές γραμμές ίδια κι αυτά, ακόμα κι αν η κάθε νοικοκυρά και ο κάθε ζαχαροπλάστης βάζει τη δική του τέχνη και πινελιά. Και η διαδικασία ίδια κι αυτή: για τους λάτρεις των ρεβεγιόν η λογική είναι η ίδια κάθε χρόνο: «Ντύσιμο του γκράν- δώρα – ποτό – φαί – μουσική- επιστροφή – ύπνος...» Μα και για τους λάτρεις της Εκκλησίας η λογική ίδια επίσης χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει: « ξύπνημα μέσα στη νύχτα – ντύσιμο του (εκκλησιαστικού) γκραν – εκκλησία- επιστροφή στο σπίτι – φαί – ποτό- ύπνος...»
Κι ενώ με την πρώτη ματιά τα Χριστούγεννα όλων μας είναι ίδια, αν κοιτάξει κανείς πιο βαθιά θα διαπιστώσει κάτι εντυπωσιακό: πως για μερικούς ανθρώπους ή για μερικές χρονιές τα Χριστούγεννα είναι διαφορετικά... το καταλαβαίνεις όχι από τη διαδικασία, ούτε από τον στολισμό, μα από τα πρόσωπα, από τα μάτια.
Ενώ όλα είναι ίδια, μερικοί άνθρωποι έχουν τις ημέρες των Χριστουγέννων πιο λαμπερά πρόσωπα, πιο φωτεινά μάτια κι οι ευχές τους, αυτό το «Χρόνια πολλά!» που θα σου πουν έχει τόση δύναμη που τρυπάει τις σάρκες σου και φτάνει ως τα βάθη της καρδιάς σου και τη ζεσταίνει... δεν είναι πολλοί αυτοί οι άνθρωποι που βιώνουν τα Χριστούγεννα διαφορετικά, μα είναι τόσο δυνατοί στην ηρεμία τους που μπορούν να νικήσουν τη σκοτεινή χαρά των υπολοίπων. Σα να μην πέρασε ούτε λεπτό από εκείνα τα πρώτα Χριστούγεννα, στη Βηθλεέμ, η διαφορά είναι πάντα στη φάτνη... όπως και τότε, όπως πάντα, έτσι και φέτος, είναι άλλα τα Χριστούγεννα χωρίς φάτνη, τα χριστούγεννα όλων μας, κι άλλα αυτά με τη
φάτνη, αυτά τα Χριστούγεννα των ευλογημένων.
Είναι άλλιώς η μέρα η γιορτινή για όσους κλείνουν την πόρτα στην επίτοκο, για όσους κυνηγούν το Θείο Βρέφος και από εκδίκηση σκοτώνουν τους αδύναμους... κι απ’ την άλλη είναι αλλιώς τα Χριστούγεννα για όσους αναζητούν σαν τους μάγους το δρόμο για τη φάτνη, ακόμα κι αν δεν πιστεύουν από πριν αυτό που αναζητούν.
Είναι αλλιώς τα Χριστούγεννα για εκείνους που σαν τους βοσκούς μαζεύονται και κουρνιάζουν μέσα στο σπήλαιο, για όσους συμπαραστέκονται στην απόλυτη Μητέρα.
Για τους πρώτους , τους ανθρώπους που γιορτάζουν μια γέννηση χωρίς το βρέφος, τα Χριστούγεννα είναι πάντα ίδια: τα χρώματα και τα λαμπιόνια και τα τραπέζια ή ακόμα και ο βαριεστημένος εκκλησιασμός που συνοδεύεται από γκρίνια και θυμό και κούραση – «άντε να τελειώνουμε για να πάμε να φάμε».
Για τους δεύτερους, εκείνους της φάτνης, για εκείνους που γιορτάζουν τη γέννηση από αγάπη για το Βρέφος, τα Χριστούγεννα είναι κάθε στιγμή διαφορετικά, κάθε στιγμή πρωτόγνωρα: τα πρόσωπα τους είναι ήρεμα, τα μάτια τους είναι δακρυσμένα σα να βίωσαν κάτι μοναδικό και η αγκαλιά τους είναι ζεστή και στοργική κι όλο τους το είναι εκπέμπει ελπίδα και χαρά.
Εϊτε τους συναντήσεις στο δρόμο, σε ρεβεγιόν ή σε ναό , το καταλαβαίνεις ότι αυτό που ζουν δεν είναι του κόσμου τούτου, γιατί δεν τους νοιάζει τίποτε άλλο εκτός από τη φάτνη: ούτε το φαί, ούτε το κρασί, ούτε τα δώρα: μοιάζουν χορτάτοι, μοιάζουν σα να απολαμβάνουν όλα τα αγαθά του κόσμου σε μια στιγμή.
Δεν είναι όλα τα Χριστούγεννα ίδια: για μερικούς ανθρώπους τα Χριστούγεννα είναι γιορτή. Για άλλους τα Χριστούγεννα ειναι ΖΩΗ! Οι πρώτοι γιορτάζουν, οι δεύτεροι βιώνουν... η διαφορά δεν είναι στα δέντρα, ούτε στις γαλοπούλες, ούτε στους κουραμπιέδες... η διαφορά είναι στη φάτνη...
Καλά Χριστούγεννα...
είθε όλοι μας να γιορτάσουμε Χριστούγεννα με φάτνη...
είθε όλοι μας να γιορτάσουμε Χριστούγεννα με φάτνη...
1 σχόλιο:
XΡΙΣΤΟΥ γέννα..........Καναμε την καρδια μας ,Φατνη Του ;;; αυτο ειναι το θεμα.
και οχι για μια μερα μονο
αλλά καθε στιγμη, ολο το χρονο.
Δημοσίευση σχολίου