Πολιτική ζωυφίων

ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΚΑΡΓΑΚΟΣ

  Οι τελευταίες δεκαετίες μας δίδαξαν πως ο Έλληνας δεν τρέφει μέσα του ακατασίγαστη δίψα για ελευθερία αλλά για σκλαβιά. Την ελευθερία τη θυμάται, όταν ακούει τον Εθνικό Ύμνο ή όταν την επικαλείται για ν᾿ ασχημονήσει. Η πιο έντονη επιθυμία του είναι να βρει ένα είδωλο για να προσκυνήσει, έστω κι αν μετά από μερικά χρόνια μπορεί να το φτύσει. Η παλιά σκλαβιά του τσάκιζε το σώμα μα όχι και το πνεύμα. Η τωρινή μ᾽ επιστημονικό τρόπο αρματωμένη ανελευθερία έχει τόσο πολύ προχωρήσει, ώστε να διαφθείρει και την ψυχή και το πνεύμα. Έτσι ο Έλληνας πρόθυμα μπορεί ν᾿ ακολουθήσει το πομπώδες εμβατήριο κάποιου υπερφίαλου ηγέτη (πολιτικού ή οικονομικού).

  Κάποια συστήματα παιδείας τον έχουν μπολιάσει μ’ ένα νιτσεϊκό στοχασμό, χωρίς να διαβάσει Νίτσε. Πιστεύει αφελώς στην αρχή ότι «το όριο του τι επιτρέπεται είναι το όριο του τι είναι ωφέλιμο». Αλλά δεν διερωτάται: ωφέλιμο για ποιον; Ενδόμυχα πιστεύει γι’ αυτόν. Πιστεύει στο μακιαβελλικό «η δύναμη είναι δίκαιη, όταν είναι αναγκαία» αλλά και πάλι δεν διερωτάται: αναγκαία για ποιον; Έτσι πιστεύει σε πολιτικά προγράμματα που θυμίζουν ποντιακό ροκ. Ας θυμηθούμε ότι κάποτε έκανε έμβλημα το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», ας θυμηθούμε πόσοι δήμοι και κοινότητες τίμησαν με «χρυσό μυστρί» τον αειπλάνητο Παττακό.

  Η πολιτική παιδεία του Νεοέλληνα υπήρξε μια σχοινοβασία ανάμεσα στον άκρατο συντηρητισμό και στον άκρατο προοδευτισμό. Έτσι έγινε ένας πολιτικός σχοινοβάτης. 

 Στο ένα άκρο ο προοδευτισμός του υπαγορεύει ν᾿ ανατρέψει και να ξεθεμελιώσει καθετί παλιό (θεσμό, κτίσμα, γλώσσα) κι από το άλλο μέρος ο συντηρητισμός, με τη μορφή μιας αντιδραστικής και κοντόφθαλμης πολιτικής, του επιβάλλει κάθε λίγο να επαναφέρει τους «Index» και τις μεθόδους της Ι. Εξέτασης. 

Σπάνια στην πολιτική μας πρυτάνευσε η αρχή του μέτρου, σπάνια μπορέσαμε να σταθούμε νηφάλια απέναντι στις προκλήσεις της ιστορίας. Από τους πολιτικούς μας έλειψε ο σεβασμός προς τον λαό κι από το λαό ο σεβασμός προς την πολιτική. Παλαιότερα οι σχέσεις λαού - πολιτικών ήταν σχέσεις φόβου, τα τελευταία χρόνια γίνονται σχέσεις συναλλαγής. Λαός και πολιτικοί αλληλοδιαφθείρονται. Δεν έχει σημασία το ποιος βλάπτει ποιον. Όπως θα έλεγε και ο Καβάφης, βλάπτουν και οι δύο την Ελλάδα εξίσου.

''Πολιτικά Θέματα'' 18-24 Νοεμβρίου 1988

πηγή