Ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διαπαντός»

–Γέροντα, βοηθάει νὰ σημειώνη κανεὶς τὰ σφάλματά του, γιὰ νὰ μὴν τὰ ξεχάση, μέχρι νὰ τὰ ἐξομολογηθῆ;
–Ὅταν ἔχω πονέσει πραγματικὰ γιὰ ἕνα σφάλμα ποὺ ἔκανα, δὲν μπορῶ νὰ τὸ ξεχάσω.
Μὲ ἐλέγχει ἡ συνείδησή μου, πονάει ἡ ψυχή μου καὶ τὸ θυμᾶμαι συνέχεια. Ὅσο διάστημα μεσολαβεῖ μέχρι νὰ τὸ ἐξομολογηθῶ, τόσο τὸ σφάλμα δουλεύει μέσα μου, κεντάει τὴν καρδιά μου, καὶ ἐλέγχομαι. Ὑποφέρω δηλαδή, ἀλλὰ καὶ ἀνταμείβομαι ἀπὸ τὸν Θεὸ ἀνάλογα.Ὅταν ὅμως κάνω ἕνα σφάλμα καὶ δὲν τὸ ξανασκέφτομαι, τότε τὸ σφάλμα δὲν μὲ κεντάει καθόλου· τὸ ξεχνάω καὶ μένω ἀδιόρθωτος.

Γι ̓ αὐτὸ μερικοί, ἐνῶ τοὺς κάνεις παρατήρηση γιὰ ἕνα σφάλμα ποὺ ἔκαναν, γελᾶνε, σὰν νὰ μὴ συμβαίνη τίποτε. Αὐτὸ ἔχει ἀναίδεια, ἀδιαφορία· εἶναι κάτι τελείως σατανικό. Εἶδες τί λέει ὁ Δαβίδ; «Τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ ἀναγγελῶ καὶ μεριμνήσω ὑπὲρ τῆς ἁμαρτίας μου»καὶ «ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διαπαντός.

Παρόλο ποὺ ὁ Θεὸς τὸν εἶχε συγχωρήσει, ἐκεῖνος ἀπὸ φιλότιμο πάλι μέσα του πονοῦσε,γι ̓ αὐτὸ δεχόταν συνέχεια θεία παρηγοριά.

Ἀντίστροφον σταύρωσιν Ἀνδρέας φέρει...

Το γεγονός της αντίστροφης (δηλ. με τα πόδια προς τα επάνω και το κεφάλι προς τα κάτω) σταύρωσης του αποστόλου Ανδρέα αναδεικνύεται στο τρίστιχο του Συναξαρίου του Όρθρου της εορτής του. Το τρίστιχο έχει ως εξής:

" Ἀντίστροφον σταύρωσιν Ἀνδρέας φέρει,
φανεὶς ἀληθῶς οὐ σκιώδης ἀντίπους.
Σταυρὸν κἀκκεφαλῆς τριακοστῇ Ἀνδρέας ἔτλη".

Ο τύπος "ἔτλη" στον τρίτο στίχο είναι Αόριστος του ρήματος "τλάω", που σημαίνει "υπομένω" (με τη σημασιολογική απόχρωση "υπομένω καρτερικά").

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η λέξη "κἀκκεφαλῆς", του ίδιου στίχου, που θα βρούμε στην Οδύσσεια του Ομήρου. Πρόκειται για σύνθεση της πρόθεσης "κατά" στη συγκεκομμένη ποιητική μορφή "κάτ", που γίνεται "κάκ" (με αφομοίωση τού "τ" προς το "κ" της λέξης που ακολουθεί) με τη γενική της λέξης "κεφαλή". Έχοντας υπόψη ότι η πρόθεση "κατά" συνοδευόμενη από γενική σήμαινε "κάτω" ή "με φορά προς τα κάτω", η λέξη "κἀκκεφαλῆς" θα πρέπει να αποδοθεί "με το κεφάλι προς τα κάτω".

Το τρίστιχο θα μπορούσε να αποδοθεί ως εξής:
"Ο Ανδρέας υπομένει αντίστροφη σταύρωση,
κάνοντας φανερό ότι πραγματικά, όχι φαινομενικά, τα πόδια του είναι στην αντίθετη (από την κανονική τους) θέση.
Την τριακοστή (του μηνός) ο Ανδρέας υπέμεινε καρτερικά σταύρωση με το κεφάλι προς τα κάτω".

Andreas Moratos 

Το πέλμα του δεξιού ποδός του Απόστολου Ανδρέα στην Ιερά Μονή Αγίου Ανδρέα Μηλαπιδιάς.

Η Ιερά Μονή Αγίου Ανδρέα Μηλαπιδιάς βρίσκεται στα Περατάτα της Κεφαλονιάς και είναι ένα από τα παλαιότερα μοναστήρια του νησιού. Πήρε το όνομά του από το χαρακτηριστικό δέντρο "Μηλαπιδιά" [διασταύρωση μηλιάς και αχλαδιάς (απιδιάς)] που φυτρώνει εκεί.

Στην Ιερά Μονή αποθησαυρίζεται και το ιερό λείψανο του πέλματος του δεξιού ποδός του Απόστολου Ανδρέα, που δώρισε στην Ιερά Μονή η Πριγκίπ

ισσα Ρωξάνη της Ρουμανίας, όταν πήγε στο μοναστήρι για να μονάσει.

 Το έτος 1639 η διασωθείσα από ναυάγιο Ελληνορουμανίδα πριγκίπισσα Ρωζάνη, θυγατέρα του πρωτοσπαθάριου της Μολδοβλαχίας Ζώτου Τσιγαρά και εγγονή του ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας Πέτρου Βοεβόδα, μόνασε στη γυναικεία αυτή Μονή (μετονομασθείσα σε Ρωμύλα Μοναχή) και αφιέρωσε το ιερό αυτό λείψανο, το οποίο φέρει εμφανή τα σημάδια από τη μαρτυρική σταύρωση: "το πέλμα, απεξαρθρωμένο από τον αστράγαλο, φέρει κανονικά επάνω του τη σάρκα του Αγίου, το αίμα του αποξηραμένο, καθώς επίσης είναι εμφανής η οπή από το καρφί της σταύρωσης του Αγίου. Η δε ευωδία του είναι χαρακτηριστική και εξαιρετικά έντονη". Το λείψανο έχει καταγωγή το Άγιον Όρος.

"Η σωστή ψαλμωδία είναι το ξεχείλισμα της εσωτερικής πνευματικής καταστάσεως

  "Η σωστή ψαλμωδία είναι το ξεχείλισμα της εσωτερικής πνευματικής καταστάσεως. Είναι θεία ευφροσύνη! Δηλαδή, ευφραίνεται η καρδιά από τον Χριστό και με καρδιά εύφρονη μιλάει ο άνθρωπος στον Θεό. 

 Όταν συμμετέχει κανείς σ’ αυτό που ψάλλει, τότε αλλοιώνεται –με την καλή έννοια– και ο ίδιος και οι άλλοι που τον ακούνε και βοηθιούνται θετικά. 

 Έτσι, η προσευχή όλων είναι ευπρόσδεκτη στον Θεό.

  Εγώ, σε όσους περνούν δοκιμασίες και είναι θλιμμένοι, λέω να ψάλλουν διάφορα τροπάρια".

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

πηγή

«Τάς τών Δυτικών διδασκάλων φωνάς ούτε αναγνωρίζω ούτε παραδέχομαι, τεκμαιρόμενος* ότι διεφθαρμέναι εισίν.»

Georgios Kakis Konstantinatos

«Τάς τών Δυτικών διδασκάλων φωνάς ούτε αναγνωρίζω ούτε παραδέχομαι, τεκμαιρόμενος* ότι διεφθαρμέναι εισίν.»(*έχοντας τα τεκμήρια...)

Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός,ο Μονομάχος,είναι φύσει καί θέσει, ο Τέταρτος τής Αγίας Συντροφίας των Τριών Υψηλών Προστατών τής Επτανήσου.
~Κι αυτό διότι, καί αυτός, τοποθετήθηκε πολεμικός, προς ότι απατηλό μάς έρχεται από την Δύση γιά να μάς "σώσει",με περισσή μάλιστα και υποκριτική "ανιδιοτέλεια".
~Και όπως οι Τρεις, με την δράση τους και με την χάρη τους, προστάτευσαν τούς Έλληνες τής Επτανήσου από το να απαρνηθούν τον εαυτό τους,
και να γίνουν "των Ευρωπαΐων περίγελα" όπως το λέει ο Παλαμάς, στο ποίημα του "Γύριζε", έτσι,~άνοιξε και ο Μάρκος, ο Επίσκοπος Εφέσσου,
το στόμα του και μονομάχησε όντως, αυτός μόνος, εναντίον τής Δυτικής ανταρσίας,
τής "πολιτισμένης" και "ευγενίζουσας",τής που σε πνίγει με την "φροντίδα"και τον "ουμανισμό" της, αυτής που με αλαζονεία και εωσφορική έπαρση δηλώνει, "πρώτη" και "αλάθητη",-(βλέπε, Πάπα τής Ρώμης, που ανεδαφικά και ψυχοπαθολογικά δηλώνει, αιώνες τώρα, "πρώτος" και "αλάθητος")-που κρύβει η Δύση, τις άνομες κ αρπακτικές προθέσεις της, πίσω από μικρές στρογγυλεμένες, επινοημένες λέξεις,από τότε έως σήμερα...

~Η αναγνώριση τής αξίας τού Μάρκου, έρχεται από τον ίδιο τον κυρίως αντίπαλο του, τον Πάπα τής Ρώμης,που όταν οι καρδινάλιοι του, τού πήγαν τίς υπογραφές όλων όσων είχαν υπογράψει την "Ένωση", πραγματικά δε την υποταγή των Ορθοδόξων στον Παποκαισαρισμό,ο Πάπας ρώτησε :
"Ο Μάρκος υπέγραψε ;"και παίρνοντας αρνητική απάντηση, είπε :
"Ουδέν εποιήσαμεν !"
... ξέροντας πως,γνωρίζοντας το εκτόπισμα τού Μάρκου,το ίδιο θα ρώταγαν κι οι Έλληνες...καί όταν μάθαιναν το, όχι, που είχε αντιτάξει,θα ακύρωναν την “ένωση" στην πράξη.

~Επειδή η ανάρτηση μου, είναι έτσι κι αλλοιώς εξειδικευμένη, να πω και κάτι ακόμα, γι'αυτούς που γνωρίζουν :
Λέει ο Σοφρώνιος τού Έσσεξ , Ορθόδοξος Άγιος τής εποχής μας, πως όσοι συζητούν γιά "ένωση"...(με συμπαρομαρτούν, όλο το σαθρά αγαπολογικό, αδελφολογικό, ειρηνολογικό υλικό)...αφ'ενός δεν γνωρίζουν το δυσθεώρατο πνευματικό, γιά την Ανθρωπότητα, ύψος τής Ορθοδοξίας, αλλά αφ'ετέρου, ούτε και το απύθμενο βάθος πνευματικής παρακμής και διαστροφής τής Χριστιανικής διδασκαλίας εκ μέρους των Δυτικών**Των "κουλουκιών" (των κουλών δηλαδή,των πνευματικά ανάπηρων) όπως τους χαρακτηρίζει ο Άγιος Επίσκοπος Κεφαλληνίας Πατέρας μας Γεράσιμος Φωκάς, γιά όσους το θυμόμαστε.
~Επιτέλους φθάνει, με την πνευματική μειονεξία, που επιβάλλει ήττα και ατροφικότητα σε όλα τα επίπεδα.Οφείλουμε να συγκρουσθεί το ισχυρό αληθές με το ασθενικό πνευματικά, ψευδές.Μόνον έτσι θα βγούμε πέρα.

• Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός,μάς το διασαλπίζει περίτρανα.
Καμμία "ενότητα" και καμμία "σωτηρία"δεν εξασφαλίζονται με σαθρή συγκολλητική ουσία, το ψεύδος καί την πλάνη.

Ἡ λειτουργική εὐχή «ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως» ἔχει σχέση μέ τόν αἰρετικό Οικουμενισμό;

                          

...καί τό «ἑσπέρας Προκείμενον», ἀναγνῶναι ἀνέδραμες εἰς οὐράνια δώματα!

Μόνος ἐν τῷ Φρέατι τοῦ Ἰακὼβ Πανσεβάσμιε, δόξαν πέμπων τῷ κτίσαντι, Θεῷ καὶ Παντάνακτι ἰταμῶς πελέκει, μάκαρ κατετρώθης τῶν μισοχρίστων καὶ στολὴν ἱερωσύνης σου κατεφοίνιξας, αἱμάτων σου τοῖς χεύμασι καὶ τὸ «ἑσπέρας Προκείμενον», ἀναγνῶναι ἀνέδραμες εἰς οὐράνια δώματα.

Από τους Αίνους της Ακολουθίας του Αγίου Νεομάρτυρος Φιλουμένου

Δρος Χαραλάµπους Μπούσια

Το απόγευμα της 16ης/29ης Νοεμβρίου του 1979, ημέρα της μνήμης του Αγ. Μάρτυρος Φιλουμένου, φανατικοί Εβραίοι μπήκαν στο χώρο του Φρέατος του Ιακώβ κι ενώ ο Άγιος τελούσε τον Εσπερινό, του επιτέθηκαν με τσεκούρι, τον κακοποίησαν και τέλος τον σκότωσαν. 

Το μαρτύριό του ήταν φρικτό, γιατί οι δήμιοί του τον χτύπησαν αλύπητα στο πρόσωπο και του έκοψαν τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού.

 Στη συνέχεια βεβήλωσαν την Εκκλησία και το Σταυρό κι έριξαν μια χειροβομβίδα καταστρέφοντας τον χώρο. Είναι συγκλονιστική η μαρτυρία του π. Σωφρονίου που παρέλαβε το τίμιο λείψανο του μάρτυρα για να το ντύσει και να το ετοιμάσει για την ταφή, ότι παρέμεινε 5 μέρες μετά το μαρτύριό του ζεστό και εύκαμπτο και «βοήθησε» το Γέροντα Σωφρόνιο για να τον ντύσει. 

Συγκλονιστική είναι επίσης η μαρτυρία του κατά σάρκα αδελφού του π. Ελπιδίου, που αν και μίλια μακρυά, άκουσε τη φωνή του π. Φιλουμένου να του λέγει: «Αδελφέ μου με σκοτώνουν προς δόξαν Θεού. Σε παρακαλώ μην αγανακτήσεις».

ΔΙΔΑΣΚΑΛΕ, ΠΟΥ ΜΕΝΕΙΣ;

«Στραφεὶς δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ θεασάμενος αὐτοὺς ἀκολουθοῦντας λέγει αὐτοῖς· τί ζητεῖτε; οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· ραββί· ὃ λέγεται ἑρμηνευόμενον διδάσκαλε· ποῦ μένεις; λέγει αὐτοῖς· ἔρχεσθε καὶ ἴδετε. ἦλθον οὖν καὶ εἶδον ποῦ μένει, καὶ παρ' αὐτῷ ἔμειναν τὴν ἡμέραν ἐκείνην· ὥρα ἦν ὡς δεκάτη. ἦν ᾿Ανδρέας ὁ ἀδελφὸς Σίμωνος Πέτρου εἷς ἐκ τῶν δύο τῶν ἀκουσάντων παρὰ ᾿Ιωάννου καὶ ἀκολουθησάντων αὐτῷ» (Ιωάν. 1, 38-41)

«Στράφηκε τότε ὁ Ἰησοῦς καί, ὅταν τούς εἶδε νά τόν ἀκολουθοῦν, τούς λέει: «Τί ζητᾶτε;» Ἐκεῖνοι τοῦ εἶπαν: «Ραββί – πού ὅταν ἑρμηνεύεται λέγεται Δάσκαλε – ποῦ μένεις;» Τούς λέει: «Ἐλᾶτε καί θά δεῖτε». Ἦρθαν, λοιπόν, καί εἶδαν ποῦ μένει, καί ἔμειναν κοντά του ἐκείνη τήν ἡμέρα. Ἡ ὥρα ἦταν περίπου τέσσερις τό ἀπόγευμα. Ἦταν ὁ Ἀνδρέας, ὁ ἀδελφός τοῦ Σίμωνα Πέτρου, ἕνας ἀπό τούς δύο πού ἄκουσαν ἀπό τὀν Ἰωάννη καί τόν ἀκολούθησαν». 

 «Πού μένεις;», ρωτά ο απόστολος Ανδρέας τον Χριστό, όταν ακούει από τον πρώτο δάσκαλό του, τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, ότι ο Ιησούς είναι ο αμνός του Θεού, που θα πάρει επάνω Του όλη την αμαρτία του κόσμου. Και ο Χριστός τους καλεί να έρθουν εκεί όπου Τον φιλοξενούσαν, στην πορεία του ευαγγελισμού των ανθρώπων, καθότι ο Κύριος δεν είχε τίποτε δικό Του.

 Και βλέποντας ο απόστολος Ανδρέας το ότι ο Χριστός δεν ήρθε για να επιβιώσει από τη διδασκαλία, τον λόγο, τα έργα Του, αλλά να γίνει θυσία για όλους, αισθάνεται ότι εδώ δεν έχει να κάνει με έναν συνηθισμένο διδάσκαλο, προφήτη, ξεχωριστό άνθρωπο, αλλά με τον Μεσσία, τον απεσταλμένο από τον Θεό για να λυτρώσει τον κόσμο από την αμαρτία και τον θάνατο. Είχε όμως αναζήτηση ο απόστολος Ανδρέας. Ήθελε μία αληθινή ζωή, πέρα από την επιβίωση. Δεν είχε ως κέντρο της ζωής τον εαυτό του, αλλά ακολουθούσε εκείνον που ένιωθε ότι μιλούσε στην ψυχή του, πρώτα τον Ιωάννη τον Βαπτιστή και κατόπιν τον Χριστό.

 «Πού μένεις;», θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε τον Χριστό κι εμείς σήμερα. Η δική Του απάντηση προς εμάς θα ήταν και πάλι «Ελάτε και θα δείτε».

 Μένει στα σπίτια των φτωχών. 

Μένει στις καρδιές των αρρώστων και πονεμένων.

ΕΛΑ ΝΑ ΔΕΙΣ(Μνήμη Αγ.Αποστόλου Ανδρέα)

  Ο απόστολος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος (30 Νοε.) υπήρξε πνεύμα σπινθηροβόλο. Άσημος κατά κόσμον, ψαράς το επάγγελμα με τον αδελφό του Πέτρο, αλλά οξύς διερευνητής της αλήθειας. Πράγμα που τον οδήγησε πρώιμα στο να γίνει μαθητής του Προδρόμου στην έρημο και εν συνεχεία του Χριστού. Όταν ο Πρόδρομος έδωσε τη μαρτυρία του για τον Χριστό, ο Ανδρέας με έναν ακόμα μαθητή του Ιωάννη ζήτησαν να τον γνωρίσουν περισσότερο. Ο Χριστός τους κάλεσε στο σπίτι του και έμειναν μαζί του την ημέρα εκείνη(Ιω. 1, 35-52).

  Ο Χριστός δεν προσπάθησε να προσελκύσει με λόγια τον Ανδρέα και τους άλλους αποστόλους. Τους είπε απλά: «Έρχεσθε και ίδετε». Τους κάλεσε να μείνουν κοντά του. Να τον γνωρίσουν στην πράξη. Προσφέρθηκε να τους δείξει τον τρόπο ζωής του. Να τους κάνει γνωστό τον εαυτό του.Επέτρεψε να συγχρωτισθούν μαζί του για μια μέρα. Η συντροφιά με τον Χριστό, έστω και για μία μέρα, ήταν αρκετή για να σαγηνεύσει και να ενθουσιάσει τον Ανδρέα, να του δώσει την απόλυτη βεβαιότητα ότι βρισκόταν μπροστά στον Μεσσία. Η συναναστροφή με τον Χριστό ήταν το καλύτερο κήρυγμα, ανώτερο μακράν από οποιονδήποτε άλλο πειστικό λόγο γι’ αυτόν.

 Γι’ αυτό και ήρθε αυτοπροσώπως στη γη ο Χριστός.Για να μας εμφανίσει τον εαυτό του(Ιω. 14, 21).Να γνωρίσουμε τη δική του ζωή. Για να κάνουμε κι εμείς ό,τι έκανε και έζησε Εκείνος ως άνθρωπος. Και να μπορούμε ακολούθως να λέμε κι εμείς με τη σειρά μας στον καθένα:«Έρχου και ίδε». Έλα να δεις πώς είναι η ζωή με τον Χριστό. Μα εμείς συνήθως είμαστε μόνο λόγια. Λόγια κενά. Κάλπικες λίρες. Χωρίς αντίκρυσμα στην πράξη. Η ζωή μας είναι ασύμφωνη με τα λόγια μας. Γι’ αυτό και αυτά πέφτουν στο κενό. Δεν λένε τίποτε σε κανέναν.

Ό Άγιος Πορφύριος σέ νεαρή ηλικία.

Ό Άγιος Πορφύριος σέ νεαρή ηλικία.

Βοήθειά μας η χάρη τού Αγίου Πορφυρίου.

πηγή

Ίσως η καλύτερη σειρά για το 1821.Με την λαίλαπα της ''Αλλαγής''χάθηκε για πάντα!!

 ΙΣΩΣ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΕΙΡΑ ΓΙΑ ΤΟ 21

Χάθηκε για πάντα γιατί μιλούσε για την πατρίδα και την αφυπνίση του έθνους και την υπενθυμίση της Ιστορίας μας.

Δυστυχώς ήρθε η λαίλαπα της «ΑΛΛΑΓΗΣ» και αυτά ήταν δεξιά και ντεμοντε....έπρεπε να δούμε τα Λαυριωτικα….!!!

Η επική αυτή σειρά των 35 επεισοδίων και ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ...!

Ήταν σχεδόν όλη η Επανάσταση!

Αυτά είναι επικά πλέον εγκλήματα μιας και δεν υπαρχουν τέτοιες παραγωγές για την Ιστορία μας που κάποιοι κάνουν τα πάντα για να την ξεχάσουμε...!!!

Τίτλος τηλεοπτικής σειράς: «Ο μεγάλος ξεσηκωμός»Έτος: 1977

Τηλεοπτική Σειρά

Κανάλι: ΥΕΝΕΔ

Ημερομηνία προβολής πρώτου επεισοδίου: 25 Μαρτίου 1977

Ημερομηνία προβολής τελευταίου επεισοδίου: 21 Νοεμβρίου 1977

Ημέρα προβολής: Παρασκευή, Δευτέρα

Κύκλοι επεισοδίων: 1

Αριθμός επεισοδίων: 35

Διάρκεια επεισοδίου: 45'

Είδος: Ιστορική

Μορφή εγγραφής ταινίας: Βίντεο

Εταιρία παραγωγής: Festival Film

Σκηνοθεσία: Γιώργος Σκαλενάκης

Συγγραφέας: Μιχάλης Περάνθης

Σενάριο: Μιχάλης Περάνθης

Μουσική σύνθεση: Γιάννης Ζουγανέλης

Σκηνικά: Σπύρος Ορνεράκης

Περίληψη: Χρονικό βασισμένο στο μυθιστόρημα του Μιχάλη Περάνθη "Ο δαίμονας" (Η ζωή του Οδυσσέα Ανδρούτσου).

Η ζωή, η δράση και ο παράλογος αντι-ηρωϊκός θάνατος του μεγάλου ήρωα της Ελληνικής επανάστασης του 1821, Οδυσσέα Ανδρούτσου.

Το πατρικό σπίτι του Αγίου Φιλουμένου

 Το πατρικό σπίτι του ΑΓΙΟΥ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΥ

Το πατρικό σπίτι του Αγίου Φιλουμένου βρίσκεται στο χωριό Ορούντα, στην επαρχία Λευκωσίας της Κύπρου.

Είναι ένα ταπεινό, παραδοσιακό κυπριακό σπίτι, χτισμένο με πέτρα και απλές γραμμές, όπως τα παλιά σπίτια των κυπριακών χωριών.

Τον Σοφιανό δεν τον χωρούσε ο χρόνος, δεν τον χωρούσε ούτε ο θρόνος!

ΑΓΙΟΣ ΣΟΦΙΑΝΟΣ επίσκοπος Δρυϊνουπόλεως και Αργυροκάστρου

Αθανάσιος Ρίζος

  Να τος λοιπόν ο Άγιος μας. Ο ποιμένας της Δρυϊνουπόλεως, ο φωτιστής των ψυχών, ο παρηγορητής των πονεμένων. Κατεβαίνει πάλι από τα ιερά μονοπάτια της Νεμέρτσικας, όχι μέσα από τον χρόνο, αλλά διαπερνώντας τον. Περνά τα σύννεφα, διαβαίνει τις εποχές, και στέκει στην πλατεία της Πολύτσανης, στην ίδια γη που τον γέννησε και τον ύμνησε. Δεν είναι άγαλμα, ούτε μάρμαρο. Είναι πνοή. Είναι η χάρη που φόρεσε μορφή για να γίνει φως ανάμεσα στους ανθρώπους.

Στέκει ακίνητος κι όμως ζωντανός, όπως το φως που πάλλεται χωρίς να κινείται. Το βλέμμα του δεν κοιτά, ευλογεί. Το χέρι του δεν αγγίζει, μα διαπερνά. Από τη σιωπή του αναδίνεται ειρήνη, από την ακινησία του ρέει ζωή. Και κάθε αυγή που γεννιέται, κάθε νύχτα που βαθαίνει, μοιάζει σαν να κατεβαίνει πάλι απ’ τα βουνά του χρόνου, όχι για να φανεί, αλλά για να θυμίσει. Για να θυμίσει πως ο Θεός δεν ξεχνά, κι ούτε οι ψυχές που Τον γνώρισαν.

Τα λείψανα του Αγ.Σοφιανού στον Ι.Ν.Ταξιαρχών Πολύτσιανης Πωγωνίου(Πηγή)

 Ο Άγιος δεν είναι μνήμη· είναι η ανάμνηση που έγινε παρουσία. Δεν είναι άγαλμα· είναι το πνεύμα που νίκησε τη φθορά. Ο Σοφιανός δε μιλά, κι όμως η φωνή του ανασαίνει μέσα στα δέντρα, κυλά μέσα στα ρυάκια, αντηχεί στα πέτρινα σχολεία και στα καμπαναριά της Ηπείρου. Είναι σαν να έσκυψε πάλι ο ουρανός και να χώρεσε μέσα του η γη, για να συναντηθούν τα δύο σιωπηλά βασίλεια, του αιώνα και της καρδιάς.

Η Ευρώπη κινδυνεύει από την "ισλαμοφοβική ακροδεξιά" ή...;

Αν η Ευρώπη κινδυνεύει από την "ισλαμοφοβική ακροδεξιά", γιατί βάζει τα τσιμεντένια οδοφράγματα στις εισόδους των Χριστουγεννιάτικων χωριών κι όχι γύρω από τα τζαμιά;

Γερμανία: Αυξημένα μέτρα ασφαλείας υπό τον φόβο επιθέσεων στις Χριστουγεννιάτικες αγορές

Οι Άγ.Ραφαήλ και Νικόλαος και το πάθημα του Ιερομόναχου Φωτίου Λαυριώτου

*Το παρακάτω συμβάν διαδραματίστηκε την περίοδο (1959-1962) της αποκαλύψεως των Νεοφανών Μαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου, Ειρήνης και των συν αυτώ μαρτυρησάντων στην Θερμή της Λέσβου και περιγράφεται στο βιβλίο «Καρυές ο λόφος των Αγίων» της Βασιλικής Ράλλη (εκδ. Ακρίτας).

«Η φιλοτεχνηθείσα από τον αείμνηστον αγιογράφο Φώτη Κόντογλου εικόνα των αγίων Ραφαήλ και Νικολάου δεν ήταν η πρώτη, καθώς ενόμιζε τότε ο μητροπολίτης Μυτιλήνης Ιάκωβος. Είχε προηγηθεί μία άλλη με τους δύο αγίους, την οποία είχε αγιογραφήσει ο ερασιτέχνης αγιογράφος ιερέας της Μαρίας Βασίλειος Μπάμιας. Είχε προβεί στην ενέργεια αυτή, γιατί είχε ονειρευτεί τον άγιο Ραφαήλ, ο όποιος, αφού σταύρωσε την κόρη του, που ήταν σοβαρά άρρωστη από παράτυφο, του είπε:

-Βασίλειε, θέλω να κάνεις την εικόνα μου... κοίταξε με καλά, για να με ζωγραφίσεις όπως με βλέπεις.
Από την άλλη μέρα η κόρη του ήταν απύρετη, κι ο παπα-Βασίλης άρχισε την αγιογράφηση, με νηστεία και προσευχή. Η εικόνα τέλειωσε τις μέρες πού βρήκαμε το μνημείο του διακόνου αγίου Νικολάου. Ο πατήρ Βασίλειος, φοβούμενος τον μητροπολίτη, γιατί δεν είχε το δικαίωμα να κάνει την εικόνα νέων αγίων χωρίς την άδεια του, την έφερε κρυφά στο σπίτι μας (Θερμή) με την παράκληση να τη φυλάξουμε, ώσπου ν' αναγνωρισθούν οι άγιοι.

Αυτή τη μέρα ήρθε στις Καρυές ο ιερομόναχος Φώτιος Λαυριώτης, σταλμένος από τον μητροπολίτη Ιάκωβο, να ιδεί το ιερό λείψανο του διακόνου αγίου Νικολάου, όπως ήταν ακόμα μέσα στον τάφο του, και να πει τη γνώμη του. Μόλις το είδε, σταυροκοπήθηκε και είπε:
-Και τυχαίως να έβλεπα αυτόν τον νεκρό, θα έλεγα ότι ήταν καλόγηρος... γιατί μόνον τους καλογήρους θάπτουν κατ' αυτόν τον τρόπο, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος.

 Έμεινε αρκετή ώρα στις Καρυές προσευχόμενος. Όταν κατέβηκε στο χωριό, η ώρα ήταν περασμένη και δεν υπήρχε πια λεωφορείο για να φύγει. Γι' αυτό προσφερθήκαμε να τον φιλοξενήσουμε στο σπίτι μας. Την ώρα που τον οδηγούσα στο δωμάτιο που θα κοιμόταν, σκέφτηκα πώς επάνω στο τραπέζι είχα τοποθετήσει πρόχειρα την εικόνα που μας είχε φέρει ο πατήρ Βασίλειος. Φοβούμενη μήπως ο πατήρ Φώτιος βλέποντάς την ενημέρωνε τον μητροπολίτη, έτρεξα γρήγορα, την άρπαξα στην αγκαλιά μου και για να μην τη βγάλω από το δωμάτιο και την έβλεπε ο ιερομόναχος, άνοιξα ένα μεγάλο ντουλάπι, που ήταν επάνω από το προσκέφαλο του κρεβατιού, και την έκρυψα μέσα. Ο πατήρ Φώτιος δεν αντιλήφθηκε τίποτα.

 Αφού προσευχήθηκε στο εικονοστάσι, πλάγιασε στο κρεβάτι για να κοιμηθεί. Πλαγιάσαμε κι εγώ με τη μητέρα μου στο πλαϊνό δωμάτιο. Ο σύζυγός μου απουσίαζε στο χωριό του, την Πέτρα. Περίεργο όμως... Ακούγαμε κάθε τόσο θόρυβο στο δωμάτιο πού είχε πλαγιάσει ο ιερέας.

Ηχεί ακόμη, με τη σιωπή της...

 Ηχεί ακόμη, με τη σιωπή της. Μέσα σε κάποιο από τα χάνια της Πόλης.

πηγή

Ο Καραϊσκάκης προσεύχεται στον Όσιο Σεραφείμ Δομβούς πριν την Μάχη της Αράχωβας

Τό μοναστήρι τοῦ Ὁσίου Σεραφείμ Δομβοῦς κατά τό 1821 γίνεται ὁρμητήριο ἐπιχειρήσεων καί ἐνισχύει τόν Ἀγώνα μέ πολλούς τρόπους. Σ’ αὐτό προσέτρεξαν καί ζήτησαν τή βοήθειά του πολλοί ἀπό τούς ὁπλαρχηγούς τοῦ Ἀγώνα καί σ’ ὅλους αὐτούς τό μοναστήρι τήν παρέσχε ἀφειδώλευτα. Πέρα ἀπό τήν οἰκονομική ἀρωγή καί τήν ἐνίσχυση σέ τρόφιμα, ἡ μονή παρεῖχε στούς ἐπαναστάτες κατά τή διάρκεια τοῦ Ἀγώνα καί νοσηλευτικές ὑπηρεσίες στούς ἀγωνιστές, ὅπως ἔκανε καί καθ’ ὅλη τή διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας στούς κατοίκους τῆς περιοχῆς. (Τοῦτο ἦταν μιά μακρά καί γενικότερη παράδοση γιά τά μοναστήρια τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου). 

Γύρω ἀπό τό Μοναστήρι ἔγιναν πολλές μάχες Ἑλλήνων καί Τούρκων. Κατά τό 1826 ὁ ἀρχιστράτηγος τῆς Ρούμελης Γεώργιος Καραϊσκάκης, ἐκστρατεύοντας ἀπό τήν Ἐλευσίνα πρός τήν Κεντρική Ρούμελη, τοποθέτησε σ’ αὐτό φρουρά μέ ἐπικεφαλῆς τό Νικόλαο Μπαρμπιτσιώτη, γιά νά ἐμποδίσει τίς κινήσεις τοῦ Κιουταχῆ. Μέ ἐπιθέσεις του ὁ Κιουταχής στίς 15 καί 17 Νοεμβρίου ἀπέτυχε νά καταλάβει τό μοναστήρι. 

 Ἐκεῖνες τίς ἡμέρες – παραμονές τῆς μάχης στήν Ἀράχωβα – ἀφηγεῖται ὁ Νεόφυτος, μέγας ἐπαναστάτης καί αὐτός στό Μεγάλο Ἀγώνα, ὁ εὐσεβής Καραϊσκάκης πέρασε ἀπό τό μοναστήρι, προσκύνησε μπροστά στήν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου καί εἶπε: 

Αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Καπνίσης, ο κήρυκας της ταπείνωσης

 

     https://www.pemptousia.gr/vivliothiki/ioannou-kapnisis_book/mobile/index.html

Γέροντας Ισίδωρος ο Φιλοθεΐτης ο τυφλός(+27 Νοεμβρίου 2022)

Ο Γέροντας Ισίδωρος ο Φιλοθεΐτης ο τυφλός εκοιμήθη  την Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2022 στην Ιερά Μονή Φιλοθέου σε ηλικία 87 ετών.

Χιλιάδες ψυχές ανέπαυσε τόσο με τους λόγους όσο και με τις προσευχές του, όλα τα χρόνια, όταν εξερχόταν του Αγίου Όρους δύο φορές το χρόνο.

Ο μακαριστός γέροντας Ισίδωρος γεννήθηκε στην Πάτρα με μειωμένη όραση.
Σε ηλικία 15 ετών χειρουργήθηκε στα μάτια, οπότε έμεινε τελείως τυφλός.
Σε ηλικία 40 ετών εκάρη μοναχός από τον μακαριστό Γέροντα Εφραίμ τον Φιλοθεΐτη στην Ιερά Μονή Φιλοθέου, στον οποίο εξομολογήτο ως λαϊκός στην Πάτρα.
Πριν γίνει μοναχός άρχισε ξαφνικά να βλέπει, και είπε στην Παναγία: Παναγία μου πάρε μου το φως, γιατί μοναχός δεν θα γίνω, και εν ώρα κρίσεως μη μου ζητήσεις ευθύνες.
Αμέσως έχασε και πάλι το φως του. Αυτό το ήθελε, γιατί πίστευε, ότι η αναπηρία που είχε τον βοηθούσε πνευματικά.
Όταν επανδρώθηκε το έτος 1980 η Ιερά Μονή Ξηροποτάμου από τον μακαριστό Γέροντα Εφραίμ τον Ξηροποταμινό και άλλους φιλοθεΐτες μοναχούς, ο π.Ισίδωρος ήταν ένας από αυτούς που την επάνδρωσαν.
Μέχρι τη μοναχική κουρά του πουλούσε λαχεία στην Πάτρα.
Ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε για την αναπηρία του. Αντιθέτως ευχαριστούσε τον Θεό για αυτήν.
Έλεγε: δεν έχω τίποτα και δεν μου λείπει τίποτα. Να σημειωθεί ότι ο π.Ισίδωρος έκανε απόλυτη υπακοή στον Γέροντα Εφραίμ τον Φιλοθεΐτη, ενώ τους διέκρινε αμοιβαία αγάπη
Επισκέφθηκε αρκετές φορές στην Αριζόνα τον Γέροντά του για να πάρει την ευχή του.
Είχε ιδιαίτερη αγάπη προς το Πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου την οποία αποκαλούσε «Μανούλα».
Όταν του ζητούσαν την ευχή του, απαντούσε «της Παναγίας μας» ή «του Γέροντά μου».

Εκατοντάδες είναι οι μαρτυρίες ανθρώπων που βίωσαν θαύματα κοντά του.

Ο πατήρ Γεώργιος Χριστοδούλου μας περιγράφει τη συγκλονιστική εμπειρία του από την πρώτη του συνάντηση με τον μακαριστό Γέροντα:

Θυμάμαι την πρώτη φορά που επισκέφθηκα το Άγιον Όρος σε ηλικία 18 ετών, παρέα με τις έντονες υπαρξιακές μου αναζητήσεις. Μου είπαν πως θα άξιζε να επισκεφθώ έναν τυφλό μοναχό , τον γέροντα Ισίδωρο, στην Ιερά Μονή Φιλοθέου.

Μα τι θα μπορούσε να μου πει ένας τυφλός άνθρωπος αν δεν με κοίταζε στα μάτια, στο σώμα, στις κινήσεις μου, έτσι ώστε να με χαρτογραφήσει, σκέφτηκα…
Μόλις τον συνάντησα, μου πρότεινε να πάμε μια βόλτα έξω από το μοναστήρι. Με κράτησε από το ένα χέρι και στο άλλο είχε τη μαγκουρίτσα του. Καθίσαμε στο έδαφος κάτω από έναν μεγάλο πλάτανο. Άρχισε να μου μιλάει για τον Θεό και με ρωτούσε αν συμφωνώ.
Εγώ τότε του εκμυστηρεύτηκα πως έχω πρόβλημα με την πίστη. 

Με την πίστη;;;Και μου δίνει τρία δυνατά χτυπήματα με τη μαγκούρα όπου έβρισκε. Θύμωσα και πληγώθηκε ο εγωισμός μου. Μετά μαλάκωσε η φωνή του και με ένα ζεστό γεμάτο γλυκύτατο ύφος μου λέει…

”Γιώργο…εμένα η Παναγία κάποια στιγμή μου έδωσε το φως μου, αλλά όταν είδα ότι δεν με συνέφερε, της ζήτησα να μου το πάρει πίσω. Και με άκουσε. Έλα το βράδυ μετά την τράπεζα στο κελί μου”.
Τι μυστήριος παππούλης σκέφτηκα.
Πήγα στο κελί του και το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να μου βάλει ένα παλιό χαλάκι στη μούρη.

 “Μύρισε καλά μου είπε”. 

Ευωδίαζε. Ήταν το χαλάκι που έβρεχε με τα δάκρυά του ο γέροντάς του Εφραίμ της Αριζόνα. 

“Αυτό δεν είναι θαύμα”;

ΕΓΩ!!!

Δὲν πᾶμε καλά, γιατὶ κλείνουμε γραμματικὰ λᾶθος,

τὴν ἀντωνυμία ἐγώ!

Ἐμεῖς τὴν κλείνουμε, ἐγώ, ἐσύ, αὐτός,

ἐνῶ τὸ σωστὸ εἶναι : Αὐτός, ἐσύ, ἐγώ!

Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης

  Όλοι οι χωρισμοί, έχουν αιτία τον εγωισμό! Κυρίως του ενός ανθρώπου που προτιμά ένα άδειο μαξιλάρι, προτιμά να υποφέρει πολλές φορές παρά να κάνει πίσω.

  " Δεν το δέχομαι ΕΓΩ αυτο ", " σε ΕΜΕΝΑ θα μιλήσει έτσι ", οι πιο συχνές φράσεις που γίνονται μότο ζωής! 

Κι εκείνο το άκρως διαβολικό! «ΕΙΜΑΙ καλός ΕΙΜΑΙ χρυσός αλλά αν με πειράξεις, έχεις τελειώσει!!!»

  Προσέξτε τις λέξεις με τα κεφαλαία, ένα γιγάντιο εγώ πίσω από την ωραιότερη λέξη στον κόσμο που είναι το σ' αγαπώ! Κέντρο του κόσμου, κέντρο της οικογένειας, κέντρο της σχέσης το εγώ μας! 

Τό ψέμα καί ό όρκος

 Στόν κύκλο τών σχέσεών του μέ τούς άλλους ο προσευχόμενος πρέπει νά είναι τόσο αληθινός, ώστε νά μήν τίς μολύνει ποτέ τό ψέμα. 

 Πρέπει νά είναι τόσο ειλικρινής, ώστε νά μήν τίς σκιάζει ποτέ ή αμφιβολία γι΄ αυτή καί επομένως νά μή χρειάζεται γιά νά διαβεβαιώση τή φιλαλήθειά του νά καταφύγει στόν όρκο. 

 Τό ψέμα έχει ώς καρπό του αναγκαίο τόν όρκο.

  Καί τό ένα όμως καί ό άλλος, ο όρκος καί τό ψέμα, απαγορεύονται ρητά από τόν Κύριό μας. 

 Πώς λοιπόν άνθρωπος, πού θέλει νά επικοινωνεί μέ τόν Κύριο, τήν Αλήθεια καί τήν πηγή κάθε αλήθειας, μπορεί νά χρησιμοποιεί αυτά τά αρνητικά στοιχεία καί νά λέει πώς ανήκει σ ΄αυτόν;

  ¨Οποιος όμως παρ΄όλα αυτά χρησιμποποιεί τό ψέμα καί τόν όρκο έχει μόνο εξωτερικό σχήμα τού προσευχόμενου, είναι κατ΄ επίφασιν χριστιανός.

(Από τό βιβλίο τού π. Ευσεβίου, "ΕΙΣ ΥΨΟΣ ΝΟΗΤΌΝ...")

"ΔΡΥΟΣ ΠΕΣΟΥΣΗΣ, ΠΑΣ ΑΝΗΡ ΞΥΛΕΥΕΤΑΙ"

Όταν πέσει η βελανιδιά, όλοι τρέχουν να κόψουν ξύλα.
Μεταφορικά, όταν αποδυναμωθεί κάποιος ισχυρός, τότε όλοι σπεύδουν να επωφεληθούν από την εξασθένισή του. Όταν κάποιος σταματήσει να έχει αξία - δύναμη – εξουσία, τότε όλοι βρίσκουν ευκαιρία για εύκολη νίκη.
(Από το ανθολόγιο γνωμικών "Μενάνδρου γνώμαι μονόστιχοι", στιχ. 123.)

ΙΛΙΑΔΑ - Χ 366-371
Οι Αχαιοί σπεύδουν να τρυπήσουν με το δόρυ τους τον νεκρό πλέον Έκτορα:
"Και αφού την λόγχην τράβηξε και απόθεσε το σώμα,
τον γύμνωσε από τ’άρματα στο αίμα του βαμμένα
κι έτρεχαν όλ’ οι Αχαιοί .......
και δεν εσίμωσε κανείς χωρίς να τον κεντήσει".

"ΑΙΣΧΥΛΟΣ- "Αγαμέμνων" στίχ. 884-85…
"σύγγονον βροτοίσι τον πεσόντα λακτίσαι πλέον"...
= είναι συνυφασμένο με τους ανθρώπους να ποδοπατούν εκείνον που θα πέσει.. ( ηθικά, ή εκείνον που ατύχησε).

ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ: «Κοντεύει να μας γίνει συνήθεια, όταν καταρρέουν οι ισχυροί, να λοιδορούνται ή να ελεεινολογούνται».

ΑΙΣΩΠΟΣ: (η αλεπού χλεύαζε ένα λιοντάρι που το είχαν αιχμαλωτίσει) "Πολλοί των ενδόξων, δυσπραγίαις περιπεσόντες, υπ’ ευτελών εξουθενούνται".

Ζυγοβίστι Αρκαδίας-Οι Άθάνατοι του Γέρου!

Ουδέποτε ο εχθρός είδε τα νώτα των Αθανάτων

 Στο Ζυγοβίστι υπάρχει ένα μαρμάρινο μνημείο σε σχήμα ανοιγμένου βιβλίου που είναι αφιερωμένο στους 200 “Αθάνατους” Ζυγοβιστινούς που αποτελούσαν σωματοφυλακή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη κατά την επανάσταση του 1821. Σύμφωνα με τον ιστορικό Φωτάκο “ουδέποτε ο εχθρός είδε τα νώτα των Αθανάτων”. Στα όρια του χωριού, σε χαράδρα πάνω από τον ποταμό Λούσιο, βρίσκεται το μοναστήρι της Παναγίας Αιμυαλούς.
Ο Παυσανίας, στα «Αρκαδικά» του, το Ζυγοβίστι το τοποθετεί στο Ιερό της Καλλίστης Αρτέµιδος και στον τάφο της Καλλιστώς!

Το χωριό είχε σημαντικό ρόλο κατά την Επανάσταση του 1821, καθώς κάτοικοί του ήταν από τους πρώτους που ακολούθησαν το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, ο οποίος τους χρησιμοποίησε ως σωματοφύλακές του με την ονομασία “Αθάνατο Σώμα”: προς τιμήν τους η κεντρική πλατεία του χωριού λέγεται Πλατεία Αθανάτων, στην οποία υπάρχει μαρμάρινο μνημείο, με εγγεγραμμένα τα ονόματα των 200 Αθανάτων.

Το μνημείο ζυγίζει 25 τόνους και έχει ύψος 4 μέτρα, πλάτος 3,60 μέτρα και πάχους 0,70 μέτρα , κατασκευασμένο από λευκό μάρμαρο Θάσου το φιλοτέχνησε ο γλύπτης Νικόλαος Αρμακόλλας από το νησί της Τήνου. Στο κεντρικό του άνοιγμα είναι χαραγμένα τα ονόματα 197 Ζυγοβιστινών Αγωνιστών της επίλεκτης φρουράς του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Ελλήνων Ιστορία των Χιλιετηρίδων

Εδώ έχουμε μια φανέρωση της κοινωνικής και ψυχικής πραγματικότητας του ανθρώπου της εποχής μας.

  Κάποιοι βλέπουν το παρακάτω κηδειόσημο, το οποίο έχει γίνει «viral» τις τελευταίες ώρες στα social media και γελούν. Το μάτι πέφτει επάνω στη ροζ οβάλ επισήμανση, το μυαλό πάει αυθόρμητα στην υπερβολή, στο ανέκδοτο, στο «τι άλλο θα δούμε». 

Αν όμως αφήσουμε για λίγο στην άκρη την ειρωνεία, αρχίζει να ξεδιπλώνεται μπροστά μας κάτι πολύ πιο βαθύ: Εδώ έχουμε μια φανέρωση της κοινωνικής και ψυχικής πραγματικότητας του ανθρώπου της εποχής μας. Μια γραμμή με ονόματα σκύλων, τυπωμένη δίπλα στην κόρη, στον σύζυγο, στ' αδέλφια, γίνεται αφορμή να δούμε πώς αλλάζει η έννοια της οικογένειας, της σχέσης, του πένθους, τελικά της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης.

  Σε μια κοινωνία όπου η μοναξιά των ηλικιωμένων γιγαντώνεται, όπου τα παιδιά συχνά ζουν μακριά, όπου οι γάμοι λυγίζουν και τα δίκτυα συγγένειας εξασθενούν, τα κατοικίδια μπαίνουν σιγά σιγά στη θέση των σταθερών συντρόφων της καθημερινότητας. Ο σκύλος δεν είναι πια μόνο «ζώο» ή «κατοικίδιο», είναι «οικείος». Μπαίνει στο πρόγραμμα της μέρας, στην οικογενειακή φωτογραφία και τελικά στο κηδειόσημο. Αυτό που βλέπουμε τυπωμένο είναι η θεσμοποίηση μιας βαθιά ανθρώπινης ανάγκης: Όταν δεν βρίσκουμε ανθρώπους να σταθούν δίπλα μας, επενδύουμε την καρδιά μας σε πλάσματα που μπορούν να προσφέρουν παρουσία χωρίς προϋποθέσεις, αγάπη χωρίς κριτική, συντροφικότητα χωρίς τραύμα.

  Κι όσοι ζούμε στις «μετανεωτερικές» πόλεις, αυτό το βιώνουμε, γι' αυτό και το αναγνωρίζουμε εύκολα. Όσο αποδυναμώνονται οι παραδοσιακοί δεσμοί, τόσο ενισχύεται η ανάγκη να δημιουργούμε νέες μορφές μικρο-κοινότητας: Ο άνθρωπος με τα ζώα του, ο άνθρωπος με τις οθόνες του, ο άνθρωπος με τις διαδικτυακές του κοινότητες. Το κηδειόσημο, καταγράφει σιωπηλά τη μετατόπιση της οικογένειας από βιολογικό σχήμα σε συναισθηματική κατασκευή. Μέσα σ' αυτή τη νέα πραγματικότητα, τα ζώα χωρούν άνετα. Γιατί προβάλλουμε πάνω τους την παιδική μας ανάγκη για αποδοχή χωρίς όρους. Ο σκύλος δεν προδίδει, δεν απορρίπτει, δεν κρίνει. Είν' εκεί. Και πολλές φορές γίνεται ο μόνος σταθερός συνοδοιπόρος.
Πρόσφατα, στην ενορία, συνάντησα μια τέτοια περίπτωση.

Η μεταφορά του σκηνωματος του Αγίου Γεωργίου του Χιοπολιτη

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΧΙΟΠΟΛΙΤΗΣ(26 Νοεμβρίου)

πηγή

Η μεταφορά του σκηνωματος του Αγίου Γεωργίου του Χιοπολιτη στη Νησοπούλα, μετά το μαρτυρικό τέλος του στις 26 Νοεμβρίου 1807, στο Αϊβαλί της Μικράς Ασίας.
Μετά την συγκλονιστική αποτομή της κεφαλής του, οι φίλοι του Αγίου παρέλαβαν το σώμα του που ειχε ριφθεί σε μια ρεματιά και το μετέφεραν σε μικρό ερημονήσι στον κόλπο του Αιβαλιού, που ονομάζεται Νησοπουλα. Εκεί το ενταφίασαν πίσω από το ιερό του μικρού ναού του Αγ.Ιωαννου.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ-21 ελληνόπουλα επέστρεψαν από τα απάνθρωπα στρατόπεδα κράτησης του Τίτο

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ:26 Νοεμβρίου 1950 και μετά το τέλος του Συμμοριτοπόλεμου, 21 ελληνόπουλα επέστρεψαν από τα απάνθρωπα στρατόπεδα κράτησης του Τίτο.

  Πρόκειται για μια μικρή ομάδα παιδιών που επαναπατρίστηκε. Μέχρι το 1952, είχαν επιστρέψει συνολικά μόνο 538 παιδιά από τη Γιουγκοσλαβία, ενώ ο συνολικός αριθμός των παιδιών που είχαν αρπαγεί βίαια από τους κομμουνιστές ήταν πάνω από 20.000 (κατά άλλους 38.000) και χάθηκαν για πάντα.

 Το Παιδομάζωμα (1948–1950) ήταν η χειρότερη εγκληματική πράξη κατά παιδιών στην ελληνική ιστορία ισάξια σε απανθρωπιά με αυτήν τον Τούρκων με το παιδομάζωμα επί Οθωμανικού καθεστώτος. Τα παιδιά αφαιρέθηκαν βίαια από τις μητέρες τους, στοιβάχτηκαν σαν τα ζώα, και υπέφεραν από πείνα, κακή υγιεινή ανύπαρκτή ιατρική περίθαλψη και άλλους βασανισμούς. Στάλθηκαν στο κομμουνιστικό καθεστώς του Τίτο για να τα μετατρέψει σε «Γενίτσαρους» εχθρούς της Ελλάδος και της ίδιας της πατρίδας τους, καθώς υποβλήθηκαν σε πλύση εγκεφάλου για να ξεχάσουν την ταυτότητά τους.

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης - Αριζονίτης | Ομιλία Πανοσιολογιωτάτου Καθηγουμένου Ι.Μ Φιλοθέου

                            

Διαδίδεται πως ο Πάπας υπαναχωρεί στο θέμα του Φιλιόκβε.

Διαδίδεται πως ο Πάπας υπαναχωρεί στο θέμα του Φιλιόκβε.
Θυμίζω το κατά Ιωάννην: 15, 26 και 14, 26, όπου λέει ο Κύριος:

"τὸ πνεῦμα τῆς ἀληθείας ὃ παρὰ τοῦ πατρὸς ἐκπορεύεται"

"ὁ δὲ παράκλητος, τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον ὃ πέμψει ὁ πατὴρ ἐν τῷ ὀνόματί μου".

 Η εμμονή λοιπόν του Παπισμού σε αυτό το δόγμα, για τόσους αιώνες, είναι κακοπροαίρετη εξ ορισμού και δεν έχει καμία σχέση με την πίστη. 

Κακοπροαίρετη είναι και η εγκατάλειψή του, αν συμβεί. 

Γιατί προφανώς μας δίνει το φιλιόκβε και του δίνουμε τα Πρωτεία... Μαφιόζικες συμφωνίες.

Δημήτρης Σκ./Facebook

Δέν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά εἶναι δίψυχος.

Κάποτε σέ ἕνα λιμάνι κατέφθασε ἕνα ἐμπορικό πλοῖο. Δύο Ἄγγλοι ναῦτες, θέλησαν νά πᾶνε νά διασκεδάσουν τό βράδυ. Ήπιαν καί γλέντησαν ὅλο τό βράδυ καί τά ξημερώματα, μπήκανε μέσα στή βάρκα, γιά νά ἐπιστρέψουν στο πλοῖο. Πιάσανε τά κουπιά οἱ 2 τους καί ἄρχισαν νά κωπηλατοῦν. Ξημέρωσε ὅμως καί οἱ 2 ναῦτες δέν εἶχαν φύγει από το μουράγιο.

Τούς πήρανε ἐκεῖ χαμπάρι οἱ κάτοικοι καί ἄρχισαν να μαζεύονται καί να γελοῦν μέ τό θέαμα πού ἔβλεπαν. Αὐτοί μεθυσμένοι ὅπως ἦταν, δέν ἔλυσαν τή βάρκα. Ἡ βάρκα ήταν δεμένη καί αὐτοί κωπηλατοῦσαν χωρίς να προχωράει ἡ βάρκα.

 Ετσι εἶναι καί στήν προσευχή.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι κωπηλατούμε, ζητᾶμε, λέμε τίς ἀνάγκες μας στήν προσευχή μας, ἀλλά ἡ ἁμαρτία μᾶς κρατάει στο μουράγιο, δεν πάει στον προορισμό της. Θα πρέπει ὁ ἄνθρωπος νά ἀφήσει τήν ἁμαρτία, γιά νά μπορέσει να παρουσιαστεῖ στό Θεό. Δέν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά εἶναι δίψυχος. Νά ἐργάζεται τήν ἁμαρτία καί νά εἶναι καί μέ τό Θεό.

Δημήτριος Παναγόπουλος-Ιεροκήρυκας 

πηγή

Αυτό που σπανίζει είναι τα πνευματικά αναστήματα...

Όταν νιώθουμε στον αγώνα μας άγχος...

  Ό Ήλιος φυσικά δέν μολύνεται, ούτε ό Θεός μολύνεται,εμείς δαιμονιζόμαστε μέ τήν ανευλάβεια. Όταν νιώθουμε στόν αγώνα μας άγχος, νά ξέρουμε ότι δέν κινούμαστε στόν χώρο τού Θεού. Ό Θεός δέν είναι τύραννος νά μάς πνίγη. Ό Χριστός όλος αγάπη καλωσύνη καί παρηγοριά είναι καί ποτέ δέν πνίγει, αλλά έχει άφθονο Πνευματικό οξυγόνο,Θεία παρηγοριά...

Άγιος Παΐσιος 

πηγή

Η Αλεξάνδρεια στα χρόνια της Αγίας Αικατερίνης

(Τέλη 3ου – αρχές 4ου αιώνα μ.Χ.)

Κήρυγμα του Αγίου Μάρκου στην Αλεξάνδρεια(Gentile και Giovanni Bellini)

Η Αγία Αικατερίνη έζησε σε μια εποχή μετάβασης και εντάσεων, όταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία επιχειρούσε να επαναπροσδιορίσει την ενότητά της και να αντιμετωπίσει τις κρίσεις της ύστερης αρχαιότητας. Η Αλεξάνδρεια, που ιδρύθηκε το 331 π.Χ. από τον Μέγα Αλέξανδρο, είχε εξελιχθεί επί ρωμαϊκής κυριαρχίας σε μια κοσμοπολίτικη μητρόπολη με τεράστια οικονομική και πολιτιστική επιρροή. Οι πλούσιες αγορές, τα εργαστήρια παπύρων, τα λιμάνια, καθώς και οι σχολές φιλοσοφίας και επιστημών τη μετέτρεψαν σε κέντρο αναφοράς για όλο τον ανατολικό Μεσογειακό κόσμο.

 Κατά τα χρόνια του Διοκλητιανού και του Μαξεντίου (τέλη 3ου – αρχές 4ου αιώνα), η Αίγυπτος ήταν μια ιδιαίτερη επαρχία της Ρώμης, κρίσιμη για τον εφοδιασμό σε σιτηρά. Ο Διοκλητιανός (284–305 μ.Χ.) ενίσχυσε τον διοικητικό έλεγχο, καταστέλλοντας τοπικές εξεγέρσεις και επιβάλλοντας αυστηρή φορολογία.

  Το 297 μ.Χ., η εξέγερση του Αχιλίου στην Αλεξάνδρεια καταπνίγηκε βίαια, και ο ίδιος ο αυτοκράτορας παρέμεινε μήνες στην πόλη για να επιβλέψει την «επαναφορά της τάξης», καταστρέφοντας τμήματα των τειχών της.
Οι πολιτικές και κοινωνικές εντάσεις συνδυάστηκαν με θρησκευτικούς ανταγωνισμούς.

 Στην Αλεξάνδρεια συνυπήρχαν τρεις μεγάλες κοινότητες: οι Έλληνες (με την έννοια των Εθνικών), που διατήρησαν τον διοικητικό και πολιτιστικό έλεγχο, οι Εβραίοι, εγκατεστημένοι ήδη από την εποχή των Πτολεμαίων, και οι Χριστιανοί, που αυξάνονταν ραγδαία. Οι σχέσεις μεταξύ Εβραίων και Χριστιανών ήταν περίπλοκες και συχνά συγκρουσιακές. Οι συγκρούσεις μαρτυρούνται ήδη από τον 1ο αιώνα, ενώ στις αρχές του 4ου αιώνα υπήρχαν ακόμη εντάσεις γύρω από ζητήματα κοινωνικής επιρροής και δημόσιων τελετών. Ο κόμης της Αιγύπτου, Αρειανός, και άλλοι Ρωμαίοι αξιωματούχοι συχνά εκμεταλλεύονταν αυτές τις θρησκευτικές διαφορές για να αποδυναμώσουν τη συνοχή των τοπικών πληθυσμών.

Η Γαλάτεια Σουρέλη για τον Άγιο Χρυσόστομο Παπασαραντόπουλο

… Λάμψον καὶ ἡμῖν …
Δὲν εἶναι οὔτε δυὸ μῆνες ποὺ γράφτηκε στὶς ἐφημερίδες ἡ εἴδηση. Ὄχι στὶς ἀθηναϊκὲς ἐφημερίδες. Ὄχι, στὶς ἄλλες, τὶς ἐπαρχιακές. «Ἀπεβίωσεν ὁ ἀρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος».

Μιὰ μόνον ἐφημερίδα ποὺ συνδέεται τοπικὰ μὲ τὸν «συχωρεμένο» στὸ μέσα φύλλο ἀφιέρωσε δίστηλο μὲ τίτλο: «Ὁ φλογερὸς καὶ ἡρωϊκὸς ἱεραπόστολος» ὑπότιτλος: Στοὺς μαύρους ἀγγέλους.

Σκέφτομαι τούτη τὴν ὥρα ἂν ἔτσι θἄπρεπε νὰ ἀρχίσω. Ἤ νὰ ἀρχίσω σὰν τό παραμύθι «μιἀ φορἀ κι’ ἕναν καιρό…». 

Γιατί πολὺ μοιάζει ἡ ζωὴ τοῦ Χρυσοστόμου Παπασαραντοπούλου μὲ παραμύθι. Ἕνα σκληρὸ ὅμως παραμύθι, ἕνα παραμύθι ποὺ δὲν θὰ τέλειωνε μέ τὸ «ζήσανε αὐτοὶ καλὰ κι’ ἐμεῖς καλλίτερα». Γιατὶ οὔτε αὐτὸς «ἔζησε» καλὰ κι’ ἀλλοίμονό μας ἂν ἠσυχασμένοι ἐμεῖς «ζήσουμε καλλίτερα».

Ἄς ἀρχίσουμε λοιπόν. Στὴν Μητρόπολη Ἐδέσσης στὰ 1946 ὑπηρετεῖ ἕνας ἀρχιμανδρίτης — Χρυσόστομος εἶναι τ’ ὄνομά του.

Εἶναι ἕνας ἁπλός, χαρούμενος ἱερέας, ποὺ ὅταν περπατάει στοὺς στενόδρομους τῆς Ἔδεσσας περνάει ἐντελῶς ἀπαρατήρητος. Τὸ μόνο ποὺ τὸν ξεχωρίζει εἶναι ἡ φήμη πὼς αὐτὸς ὁ σαραντάρης παπᾶς πάει στὸ Γυμνάσιο. «Ποτὲ δὲν εἶναι ἀργά». Χαμογελάει πλατειὰ ὁ ἀρχιμανδρίτης, ὅταν τὸν ρωτᾶνε πῶς τὸ ἀποφάσισε νὰ τελειώσῃ τὸ Γυμνάσιο. «Ποτὲ δὲν εἶναι ἀργά» ἐπαναλαμβάνει στὸν ἑαυτό του γιὰ νὰ τοῦ δώσῃ κουράγιο ὅταν γράφει τὰ ἀνώμαλα ρήματα στὸ τετράδιο τῆς Γραμματικῆς.

Μαγειρεύει μοναχός του, νοικοκυρεύεται μοναχός του, μαζεύει νειᾶτα τριγύρω του, τὸν συγκινοῦν οἱ νέοι ἄνθρωποι, μιλάει στὴν ψυχή τῶν νέων ἄνθρώπων. Μιλάει μ’ ἕναν ἀλλοιώτικο τρόπο. Ὄχι μὲ τὸ σπουδαῖο κήρυγμα. Γιατί - ἐδῶ εἶναι ἡ ἀντινομία - δὲν ἔχει τὸ χάρισμα τοῦ λόγου. Τὸ ξέρει καὶ τὄχει ἀποδεχτεῖ.

Κι’ ὅμως «μιλάει» ἀσταμάτητα. Καὶ ἄριστα. Μιλάει μὲ τὸ παράδειγμα, μιλάει μὲ τὸ ἔντυπο, μιλάει μέσω τῆς μοναδικῆς — ὅπως λένε πολλοὶ — ἐξομολογήσεως ποὺ κάνει. Εἶναι τρομερὸς «ὁμιλητής» στὶς καρδιὲς τῶν νέων καὶ τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων. Κι’ ὁ ἴδιος εἶναι τόσο ἁπλός. Ὁ λαϊκὸς παπᾶς, ὁ χωρὶς πoλλὲς θεολογικὲς συζητήσεις, ὁ χωρὶς σημαντικὸ παράστημα, χωρὶς ἔξωτερικά σπουδαία χαρίσματα, ὁ παπᾶς ποὺ θὰ μπορούσε ν’ ἀπογοητέψῃ κάθε «διανοούμενο».