Περιττό να πούμε ότι στον λαό μας αρέσει να επικρίνει και να κριτικάρει τους ιερείς. Γι' αυτό και μου προξένησε μεγάλη έκπληξη, όταν κάποια φορά (...), με πλησίασε ένας ενορίτης με το όνομα Νικολάι και μου είπε:
"Τώρα κατάλαβα: οι καλύτεροι, οι σπουδαιότεροι, οι καρτερικότεροι και οι πιο υπέροχοι άνθρωποι στον κόσμο είναι οι ιερείς!".
Έμεινα έκπληκτος και ρώτησα τι του προκάλεσε ξαφνικά αυτές τις σκέψεις.
Ο Νικολάι απάντησε:
"Στο σπίτι μου έχω ένα γάτο- τον λέμε Κότι. Είναι πολύ καλός, έξυπνος και όμορφος. Έχει όμως μια παραξενιά: όταν φεύγουμε με τη γυναίκα μου για δουλειά, ανεβαίνει στο κρεβάτι μας και -συμπαθάτε με- κάνει την ανάγκη του. Και τι δεν κάναμε για να του ξεμάθουμε τη συνήθεια αυτή: τον πήραμε με το καλό, τον τιμωρήσαμε, μα αποτέλεσμα μηδέν. Στο τέλος, στήσαμε ολόκληρη περίφραξη. Αλλά, όταν γύρισα σπίτι, είδα ότι η περίφραξη ήταν χαλασμένη και ο Κότι είχε συρθεί πάνω στο κρεβάτι και είχε κάνει τη βρωμιά του. Ήμουν τόσο θυμωμένος, που τον άρπαξα και τον έκανα τόπι στο ξύλο! Ο Κότι στεναχωρήθηκε τόσο που χώθηκε κάτω από μια καρέκλα και άρχισε να κλαίει! (...) Εκείνη τη στιγμή έφτασε και η γυναίκα μου και όρμησε να με φάει: "Καλά δεν ντρέπεσαι; Είσαι και χριστιανός! Δεν πρόκειται να σου μιλήσω, μέχρι να εξομολογηθείς στον ιερέα αυτή τη βάναυση, κακή και αντιχριστιανική σου πράξη!". Δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο και το πρωί ήρθα στο μοναστήρι να εξομολογηθώ(...).
Ο π. Γκλέμπ είναι ένας καλός μεσήλικας ηγούμενος από τη Λαύρα του Αγίου Σεργίου, που λειτουργούσε προσωρινά στο μοναστήρι Ντονσκόι. (...) Ο Νικολάι του διηγήθηκε λεπτομερώς τη θλιβερή ιστορία με τη γάτα. Προσπάθησε να μην κρύψει τίποτα, γι' αυτό μιλούσε αρκετή ώρα. Και όταν τελείωσε ο π. Γκλέμπ παρέμεινε για λίγο σιωπηλός , πήρε μια ανάσα και είπε:
"Ναι, ναι...Ήταν βέβαια άσχημη εξέλιξη! Μόνο που δεν κατάλαβα: αυτός ο Κόπτης σπουδάζει στο πανεπιστήμιο, αλλά δεν μένει σε εστία;"
"Ποιος Κόπτης;",αντιρώτησε ο Νικολάι.
"Αυτός που μένει μαζί σας και για τον οποίο μου διηγήθηκες μόλις τώρα".
"Και τότε κατάλαβα", ολοκλήρωσε την ιστορία του ο Νικολάι, "ότι ο π. Γκλέμπ που ήταν ελαφρώς κουφός, παρακολούθησε ταπεινά επί δέκα λεπτά το παραλήρημά μου για έναν Κόπτη, ο οποίος για κάποιο λόγο ζει μαζί μας στο διαμέρισμα και τα κάνει πάνω στο κρεβάτι μας, και τον οποίο ξυλοφόρτωσα και γι' αυτο χώθηκε κάτω απ'την καρέκλα και άρχισε να κλαίει...Τότε συνειδητοποίησα ότι οι πιο καλοί και υπέροχοι, υπομονετικοί και σπουδαίοι άνθρωποι στον κόσμο είναι οι ιερείς μας".
"Τώρα κατάλαβα: οι καλύτεροι, οι σπουδαιότεροι, οι καρτερικότεροι και οι πιο υπέροχοι άνθρωποι στον κόσμο είναι οι ιερείς!".
Ο Νικολάι απάντησε:
"Στο σπίτι μου έχω ένα γάτο- τον λέμε Κότι. Είναι πολύ καλός, έξυπνος και όμορφος. Έχει όμως μια παραξενιά: όταν φεύγουμε με τη γυναίκα μου για δουλειά, ανεβαίνει στο κρεβάτι μας και -συμπαθάτε με- κάνει την ανάγκη του. Και τι δεν κάναμε για να του ξεμάθουμε τη συνήθεια αυτή: τον πήραμε με το καλό, τον τιμωρήσαμε, μα αποτέλεσμα μηδέν. Στο τέλος, στήσαμε ολόκληρη περίφραξη. Αλλά, όταν γύρισα σπίτι, είδα ότι η περίφραξη ήταν χαλασμένη και ο Κότι είχε συρθεί πάνω στο κρεβάτι και είχε κάνει τη βρωμιά του. Ήμουν τόσο θυμωμένος, που τον άρπαξα και τον έκανα τόπι στο ξύλο! Ο Κότι στεναχωρήθηκε τόσο που χώθηκε κάτω από μια καρέκλα και άρχισε να κλαίει! (...) Εκείνη τη στιγμή έφτασε και η γυναίκα μου και όρμησε να με φάει: "Καλά δεν ντρέπεσαι; Είσαι και χριστιανός! Δεν πρόκειται να σου μιλήσω, μέχρι να εξομολογηθείς στον ιερέα αυτή τη βάναυση, κακή και αντιχριστιανική σου πράξη!". Δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο και το πρωί ήρθα στο μοναστήρι να εξομολογηθώ(...).
Ο π. Γκλέμπ είναι ένας καλός μεσήλικας ηγούμενος από τη Λαύρα του Αγίου Σεργίου, που λειτουργούσε προσωρινά στο μοναστήρι Ντονσκόι. (...) Ο Νικολάι του διηγήθηκε λεπτομερώς τη θλιβερή ιστορία με τη γάτα. Προσπάθησε να μην κρύψει τίποτα, γι' αυτό μιλούσε αρκετή ώρα. Και όταν τελείωσε ο π. Γκλέμπ παρέμεινε για λίγο σιωπηλός , πήρε μια ανάσα και είπε:
"Ναι, ναι...Ήταν βέβαια άσχημη εξέλιξη! Μόνο που δεν κατάλαβα: αυτός ο Κόπτης σπουδάζει στο πανεπιστήμιο, αλλά δεν μένει σε εστία;"
"Ποιος Κόπτης;",αντιρώτησε ο Νικολάι.
"Αυτός που μένει μαζί σας και για τον οποίο μου διηγήθηκες μόλις τώρα".
"Και τότε κατάλαβα", ολοκλήρωσε την ιστορία του ο Νικολάι, "ότι ο π. Γκλέμπ που ήταν ελαφρώς κουφός, παρακολούθησε ταπεινά επί δέκα λεπτά το παραλήρημά μου για έναν Κόπτη, ο οποίος για κάποιο λόγο ζει μαζί μας στο διαμέρισμα και τα κάνει πάνω στο κρεβάτι μας, και τον οποίο ξυλοφόρτωσα και γι' αυτο χώθηκε κάτω απ'την καρέκλα και άρχισε να κλαίει...Τότε συνειδητοποίησα ότι οι πιο καλοί και υπέροχοι, υπομονετικοί και σπουδαίοι άνθρωποι στον κόσμο είναι οι ιερείς μας".
π. Τύχων Σεβκούνωφ, Σχεδόν άγιοι: Πνευματικές αφηγήσεις από τη Ρωσία του χθες και του σήμερα, εκδ. Εν πλώ, β΄ έκδοση, Αθήνα 2012, σελ. 389-391.ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου