Άγιος Δανιήλ ο Β΄, Αρχιεπίσκοπος των Σέρβων (†1338)

  

Γεννήθηκε το 1270 στη Σερβία. Υιός πλουσίων γονέων, από τους οποίους διδάχθηκε την προς Θεό αγάπη και οι οποίοι τον βοήθησαν να λάβει καλή μόρφωση. Ο κράλης Μιλούτιν τον πήρε στην αυλή του σύμβουλο, αλλά η μεγάλη του αγάπη στον Θεό δεν τον άφησε πολύ στην υψηλή θέση. Έφυγε κρυφά και εκάρη μοναχός στη μονή Κόντσελ.

  Αργότερα, το 1306, έγινε ηγούμενος του Χιλανδαρίου και διακρίθηκε για την υπομονετική άμυνα της μονής του προς τις πολλές και βίαιες επιθέσεις των Καταλανών πειρατών. Στα 1307 έγραφε: «Εισώρμησαν ως άγρια θηρία και κατέκαυσαν εις διάστημα ώρας την εκκλησίαν και πολλάς οικοδομάς της μονής». Παραιτήθηκε της ηγουμενείας και αποσύρθηκε για να ησυχάσει στο Κελλί Τυπικαριό των Καρυών, που είχε ιδρύσει ο άγιος Σάββας.

   Το 1313 εξελέγη επίσκοπος Μπάτσκας και το 1324 αρχιεπίσκοπος των Σέρβων. Σε όλη του τη ζωή διατήρησε την ασκητική αγωνιστικότητά του. Είχε το ιδιαίτερο χάρισμα των δακρύων. Αγωνίσθηκε σθεναρά κατά των Λατίνων και των Βογομίλων. Ανακαίνισε, έκτισε και αγιογράφησε πολλούς ναούς. Με την επίβλεψή του κτίσθηκαν οι μονές Μπάτσκας και Ντέτσανη. Το Άγιον Όρος δεν το λησμόνησε ποτέ. Τέσσερις φορές το επισκέφθηκε και έμεινε αρκετό χρόνο προς πνευματική τροφοδοσία.
     Ο μέγας αυτός Σέρβος ασκητής και φιλόπονος ιεράρχης διακρίθηκε και ως συγγραφέας. Έγραψε βίους Σέρβων βασιλέων και αρχιεπισκόπων. Το έργο του αυτό θεωρείται σπουδαία πηγή, μέχρι σήμερα, για την εκκλησιαστική και πολιτική ιστορία της χώρας του κατά τους 3ο και 4ο αιώνες. Την προσφορά του συνέχισαν φίλεργοι μαθητές του. Υπήρξε ακούραστος υπηρέτης του λόγου του Θεού μέχρι του ειρηνικού τέλους του.
    Ο βίος του γράφηκε από έναν ανώνυμο μαθητή του, λίγο μετά τον θάνατό του. Τα λείψανά του, που μυροβόλησαν, βρίσκονται στο ναό του Πεκίου, όπου και τοιχογραφία του

ΠΗΓΗ// Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, «ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ»