Σε μια επιστολή του Αγίου Πορφυρίου προς πνευματικά του παιδιά , διαβάζουμε: "Από μικρό παιδί είχα κάνει πολλές αμαρτίες, οι οποίες μέχρι σήμερα έγιναν πάρα πολλές. Ο κόσμος όμως με πήρε από καλό μάτι και όλοι φωνάζουνε ότι είμαι άγιος. Εγώ όμως αισθάνομαι ότι είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου. Τώρα που θα πάω για τον ουρανό, έχω το συναίσθημα ότι ο Θεός θα μου πει: "Τι θέλεις εσύ εδώ;". Έγώ ένα έχω να του πω: "Δεν είμαι άξιος, Κύριε, για εδώ, αλλά ό,τι θέλει η αγάπη Σου, ας κάνει για μένα".
Ο τάφος του ταπεινός όπως κι εκείνος, απόηχος του τραγουδιού που αγαπούσε και σιγοτραγουδούσε:
"Νάταν τα πεύκα της πλαγιάς να μού 'διναν
απ΄τα κλαδιά τους τ' άμετρα μια στίβα
νά 'φτιαχνα σε μιαν άκρη δίπλα τους
τη φτωχική μου κι έρημη καλύβα.
Νάταν το καλοκαίρι να μου δίνανε
τα φύλλα να πλαγιάζω τα ξερά τους,
μαζί τους να το λέω το τραγούδι τους,
μαζί τους τ' αυγινό το σφύριγμά τους.
Κι ύστερα τίποτ' άλλο. Κι όταν θά 'σβηνε
έτσι η ζωή μου, από χαρά γεμάτη,
λίγα κλαδιά τους πάλι να μου δίνανε,
να γίνουν το στερνό μου το κρεβάτι..."
Από το βιβλίο "Όσιος Γέρων Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης"
του καθ. Γεωργίου Κρουσταλλάκη
Πόσες ψυχές χωρούν και αναπαύονται δίπλα στον ταπεινό
και πώς κανένας δεν χωρά δίπλα στον κενόδοξο και τον εγωιστή!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου