Αξίζει τον κόπο να προσέξουμε λίγο τα λόγια της. Δεν λέει, Κύριε θεράπευσε την κόρη μου, αλλά ελέησέ με. Ταυτίζεται με την κόρη της, το πρόβλημα της κόρης της είναι και δικό της. Δίνει έτσι ένα υπέροχο μήνυμα, ότι το πρόβλημα των άλλων πρέπει να γίνεται και δικό μας. Η ενότητα είναι βασικό στοιχείο της πίστης μας. Είμαστε Εκκλησία, αποτελούμε όλοι μαζί το Σώμα του Χριστού, κατά την υπέροχη εικόνα που μας δίνει ο απόστολος Παύλος. Ο ίδιος έχει αυτή την επίγνωση όταν δηλώνει: «Ποιος ασθενεί και δεν ασθενώ μαζί του; Ποιος υποκύπτει στον πειρασμό και δεν υποφέρω και εγώ;» (Β΄Κορ. 11,29).
Ένα δεύτερο σημείο που αξίζει να προσέξουμε στην διήγηση αυτή είναι ότι, ενώ η γυναίκα δεν είναι Ισραηλίτισσα, αναγνωρίζει τον Ιησού ως τον αναμενόμενο από τους Ιουδαίους Μεσσία, γι’ αυτό και τον προσφωνεί σαν Κύριο και γιό του Δαβίδ. Αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσαν να το αντιληφθούν και να το αποδεχτούν οι Ιουδαίοι, παρά την πνευματική προετοιμασία που είχε ο λαός τους από τον Νόμο και τους Προφήτες.
Ο Χριστός που είναι παντογνώστης, θέλει να προβάλλει στα μάτια όλων τις αρετές της και για αυτό προσποιείται ότι δεν δίνει σημασία στις ικεσίες της. Μεσολαβούν υπέρ της, οι Μαθητές του, αλλά και πάλι ο Κύριος τους απαντάει ότι ενδιαφέρεται μόνο για τη σωτηρία των Ισραηλιτών. Η γυναίκα δεν απογοητεύεται, ούτε και παύει να παρακαλεί, δίνοντας έτσι το μήνυμα της επιμονής και της υπομονής στις προσευχές μας προς τον Θεό. Πλησιάζει τον Χριστό, πέφτει στα πόδια του και τον παρακαλεί, αναφερόμενη και πάλι στο πρόβλημα της κόρης της ως δικό της, να την βοηθήσει. Ο Ιησούς για να φανερώσει πιο ξεκάθαρα την αρετή της, απαντάει με υποτιμητικό τρόπο. «Δεν είναι σωστό πράγμα να πάρω το ψωμί των παιδιών και να το ρίξω στα σκυλάκια». Χαρακτηρίζει τους Ιουδαίους σαν παιδιά του και τους εθνικούς σαν σκυλάκια.
Εντυπωσιάζει όμως και πάλι η αντίδραση της Χαναναίας. Δεν θυμώνει, δεν θίγεται, αλλά αντίθετα αποδέχεται τον προσβλητικό χαρακτηρισμό και επάνω σε αυτόν στηρίζει αμέσως με ευφυΐα και ταπείνωση, ξανά το αίτημά της. «Ναι, Κύριε, αλλά και τα σκυλάκια τρώνε από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους». Φοβερό δείγμα ταπείνωσης και έξυπνης επιχειρηματολογίας. Όπως ο εγωισμός είναι η μεγαλύτερη αμαρτία, που μετέτρεψε τον αρχάγγελο σε διάβολο και έβγαλε τους πρωτόπλαστους από τον Παράδεισο, έτσι και η ταπείνωση είναι η μεγαλύτερη αρετή που οδηγεί κοντά στο Θεό. Η ίδια η Παναγία μας αναφέρει, ότι η επιλογή της ως Μητέρας του Κυρίου έγινε με κριτήριο την ταπείνωση, «ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ» (Λουκ. 1,48). Ο Θεός μας είναι ταπεινός σύμφωνα με τα δικά του λόγια «μάθετε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ» (Μτ. 11,29). Όλες οι παγίδες του διαβόλου αχρηστεύονται όταν υπάρχει ταπεινοφροσύνη, σύμφωνα με τον καθηγητή της ερήμου, τον άγιο Αντώνιο.
Στην απάντηση της Χαναναίας, ο Χριστός μας δείχνει πλέον καθαρά τον θαυμασμό του και την εγκωμιάζει μπροστά σε όλους για την πίστη και την ταπείνωσή της. «Ω γυναίκα, είναι μεγάλη η πίστη σου· ας γίνει, όπως συ θέλεις». Από εκείνη την ώρα, η θυγατέρα της θεραπεύτηκε και η γυναίκα αυτή έγινε ένα φωτεινό παράδειγμα, που μας υποδεικνύει πως χρειάζεται κανείς να σκέπτεται, να προσεύχεται, και να ενεργεί ώστε να επαινεθεί από το Χριστό και εισακουστούν οι προσευχές του. Αμήν.
Γραπτό κήρυγμα Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας (14-2-2021)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου