Ὁ ἄνθρωπος, ἂν δέχεται συνέχεια την βοήθεια τοῦ Θεοῦ, χωρίς να κοπιάζη ὁ ἴδιος, δεν θα ὡριμάση ποτέ πνευματικά.

-Γέροντα, ὁ Θεὸς βοηθάει τὸν ἄνθρωπο πιὸ πολὺ στὶς ἀρχὲς τοῦ πνευματικοῦ του ἀγώνα;

– Ναί, στὰ πρῶτα βήματα τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὁ Θεὸς βοηθάει πολὺ τὸν ἄνθρωπο, ὅπως οἱ γονεῖς προστατεύουν τὰ παιδι πιὸ πολύ, ὅταν εἶναι μικρά. Ὅσο μεγαλώνουν, δὲν τὰ προστατεύουν τόσο, γιατὶ τὰ παιδιὰ ἀρχίζουν νὰ χρησιμοποιοῦν τὸ μυαλό τους. Ὁ ἄνθρωπος στὴν ἀρχὴ τοῦ ἀγώνα του νιώθει ἔντονα τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὕστερα ὁ Θεὸς τὸν ἀφήνει λίγο, γιὰ νὰ ἀγωνισθῆ καὶ νὰ ἀνδρωθῆ.

 Ἐγὼ φύτεψα λίγες ντοματιές. Στὴν ἀρχὴ τὶς πότιζα κάθε μέρα·μετὰ τὶς ἄφησα. Ὅταν ἔφθασαν νὰ κιτρινίζουν τὰ φύλλα τους, τότε τὶς πότισα. Ὅσο ἔμεναν ἀπότιστες, ζορίστηκαν καὶ ἀναγκάσθηκαν νὰ ρίξουν βαθιὰ τὶς ρίζες τους, γιὰ νὰ βροῦν ὑγρασία, καὶ ἔδεσαν καὶ καρπό. Ἂν τὶς πότιζα συνέχεια, μόνο θὰ ψήλωναν καὶ οἱ ρίζες τους θὰ ἔμεναν στὴν ἐπιφάνεια.

– Εἴπατε, Γέροντα, ὅτι ὁ ἄνθρωπος στὴν ἀρχὴ τοῦ ἀγώνα του αἰσθάνεται τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ ὕστερα τὸν ἐγκαταλείπει λίγο ἡ θεία Χάρις.

– Ναί, παίρνει τὴν Χάρη Του ὁ Θεός, γιὰ νὰ ταπεινωθῆ ὁ ἄνθρωπος καὶ γιὰ νὰ καταλάβη τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ.

– Αὐτὴ ἡ ἀλλαγὴ δὲν εἶναι λίγο ὀδυνηρή;
– Ὄχι, γιατὶ δὲν τὸν ἐγκαταλείπει τελείως ὁ Θεός. Ὅταν ἀρχίζη ὁ ἄνθρωπος νὰ δουλεύη πνευματικά, τοῦ δίνει ὁ Θεὸς π.χ. καμμιά… σοκολάτα.
Ἀρχίζει ἔτσι σιγὰ‐σιγὰ καὶ μαθαίνει νὰ δουλεύη τρώγοντας καὶ καμμιά… σοκολάτα. Ἀλλά, ὅταν δὲν τοῦ δίνη ὁ Θεὸς σοκολάτα καὶ αὐτὸς σταματάη νὰ δουλεύη καὶ λέη «πρῶτα ἔτρωγα σοκολάτες, τώρα δὲν τρώω καμμία, ὢχ τί ἔπαθα!», δὲν κάνει προκοπή. Πρέπει δηλαδὴ νὰ τὸ χαίρεται αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος. Νὰ μὴ θέλουμε εὔκολα νὰ μᾶς βοηθάη ὁ Χριστός· νὰ μὴ ζητᾶμε οἰκονομίες, γιατὶ τότε θὰ εἴμαστε ἀδόκιμοι, ἀνεκπαίδευτοι.

Καὶ στὸν στρατό, ὅσοι ἐκπαιδεύονται καλά, αὐτοὶ δὲν σκοτώνονται. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος βοηθιέται συνέχεια, τελικὰ δὲν βοηθιέται. Ἐμένα μὲ συγκινεῖ ποὺ δὲν βοηθάει συνέχεια ὁ Χριστός. Νιώθω σὰν νὰ εἶμαι μαθητὴς καὶ οἱ καθηγητὲς ἔχουν ἀπὸ τοὺς μαθητὲς ἀπαιτήσεις.

Καὶ γιὰ νὰ περάση κανεὶς στὶς πνευματικὲς ἐξετάσεις, εἶναι δύσκολο· χρειάζεται συνεχῆ παρακολούθηση τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ βία, ἀλλὰ ἔτσι προοδεύει πνευματικά. Μήπως εἶναι δύσκολο στὸν Θεὸ νὰ βοηθάη συνέχεια τὸν κάθε ἄνθρωπο; Ἀλλὰ δὲν βοηθιέται μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ὁ ἄνθρωπος. Ἕνα παιδὶ κακομαθημένο, ποὺ τοῦ δίνουν οἱ γονεῖς του συνέχεια σοκολάτες καὶ θέλει ὅλο νὰ τοῦ δίνουν, θὰ γίνη τεμπέλικο, κακορρίζικο, κακομοίρικο.

Τὸ ἴδιο καὶ ὁ ἄνθρωπος, ἂν δέχεται συνέχεια τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, χωρὶς νὰ κοπιάζη ὁ ἴδιος, δὲν θὰ ὡριμάση ποτὲ πνευματικά. Γι᾿ αὐτό, ἐνῶ στὴν ἀρχὴ τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὁ Θεὸς βοηθάει τὸν ἄνθρωπο, μετὰ σιγὰ‐σιγὰ τραβιέται, γιὰ νὰ καταλάβη ὁ ἄνθρωπος ὅτι πρέπει καὶ ὁ ἴδιος νὰ κάνη ὅ,τι μπορεῖ. Νά, τὸ μικρὸ παιδάκι δὲν τὸ κρατοῦν συνέχεια οἱ γονεῖς ἀπὸ τὸ χεράκι, γιὰ νὰ περπατήση· τὸ ἀφήνουν καὶ λίγο νὰ περπατήση μόνο του καί, μόλις πάη νὰ πέση, τάκ, τὸ πιάνουν. Μετὰ καταλαβαίνει τὸ παιδὶ ὅτι οἱ δικές του δυνάμεις ἀρκοῦν μόνο γιὰ νὰ περπατάη πιασμένο ἀπὸ τὴν κουπαστή!
Ἂν τὸ παιδάκι περπατάη, μόνον ὅταν τὸ κρατᾶνε ἀπὸ τὸ χέρι, καί, ὅταν τὸ ἀφήνουν, δὲν πιάνεται ἀπὸ τὴν κουπαστή, γιὰ νὰ περπατήση καὶ σιγὰ‐σιγὰ νὰ δυναμώση, ἀλλὰ κάθεται κάτω, τότε δὲν θὰ μάθη ποτὲ νὰ περπατάη, γιατὶ δὲν ἔκανε αὐτὸ ποὺ μποροῦσε.

– Αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος ὅτι πρῶτα εἶχε τὴν θεία βοήθεια καὶ ὕστερα δὲν τὴν ἔχει;
– Ἂν δὲν παρακολουθῆ ὁ ἄνθρωπος τὸν ἑαυτό του, τίποτε δὲν αἰσθάνεται.

http://hristospanagia3.blogspot.com