Είναι κείνο το σταυροδρόμι της ζωή σου που κυριολεκτικά νιώθεις την μοναξιά του Σταυρού…

Είναι φορές που η παιδαγωγία του Θεού φαντάζει σκληρή,πολύ σκληρή,νοιώθεις κείνο το ''στύψιμο''από τα χέρια Του τα τρυπημένα που λες «Θεέ μου φτάνει δεν έχει άλλο….».Κι όμως δεν σταματά μέχρι να βγει και η τελευταία σταγόνα της ψυχής σου η ευωδιαστή…..

 Αύριο στο Ευαγγέλιο θα ακούσουμε το περιστατικό με την Χαναναία…..
Να χτυπάς την θύρα του ελέους Του(Θεού)και όχι απλά να μην σου ανοίγει αλλά να σε διώχνει κιόλας…..
Είναι κείνο το σταυροδρόμι της ζωή σου που κυριολεκτικά νιώθεις την μοναξιά του Σταυρού….
Και πονάει τούτη η εγκατάλειψη διότι δεν φεύγει, δεν απομακρύνεται.
Τον νοιώθεις να είναι εκεί αλλά να μη σε βοηθά….
Θυμάσαι είναι όπως τότε που πήρε τα χέρια της από πάνω σου η γλυκιά μανούλα για να πάψεις να μπουσουλάς και να μάθεις να περπατάς…..
Δεν σου άρεσε,σε κανέναν δεν άρεσε…..Πώς να ξεχάσεις όμως κι απ’ την άλλη την εικόνα της να σε περιμένει από μακριά με την αγκαλιά της ανοιχτή,με την λαχτάρα της προσμονής ζωγραφισμένη στα μάτια….
Και συ πόση χαρά κι ικανοποίηση ένοιωσες σαν έτρεξες μόνος σου,δειλά- δειλά(πέφτοντας κι κάμποσες φόρες στην διαδρομή)και κατάφερες να χωθείς την αγκαλιάς της….
Πόση σοφία Θεέ μου κρύβεται μέσα στην αγάπη Σου…..

π.Ιωάννης Παπαδημητρίου