Τ Ο Χ Ω Ρ Α Φ Ι Μ Α Σ (Χιωτέλλη Καίτη)

 

Τ Ο    Χ Ω Ρ Α Φ Ι    Μ Α Σ

Χιωτέλλη Καίτη

Φύτρωνε έναν καιρό εκεί σιτάρι και κριθάρι.
Κάποιες ελιές αργοκουνούσανε στο αγέρι
το ασημωτό τους φύλλωμα.
Παλιές ιστορίες…

Τώρα η Άνοιξη προσεκτικά το προσπερνάει,
να μην τ’ αγγίξει ο πράσινος μανδύας της,
στο χώμα του μην ξαποστάσουνε
τ’ αποδημητικά πουλιά.

Το Θέρος δε βρίσκει σ’ αυτό καρπό για να μεστώσει
και του Φθινόπωρου οι βροχές
δεν το δροσολογίζουνε
τη φλόγα του να πάρουν.

Μονάχα ο Χειμώνας με το λευκό το πέπλο του
πατρικά το σκεπάζει
για να του κρύψει τη ντροπή, να ξεχαστεί η Προδοσία,
το Αίμα να λευκάνει.

Μα εκείνο μένει πάντα του έτσι άκαρπο,
χωράφι της κατάρας,
που λες πως ούτε σπίτι δε θα στέριωνε
στο αρρωστημένο χώμα.

Αυτά τα θλιβερά συμβαίνουν στον αγρό μας,
στον ‘αγρό του αίματος’.
Στον αγρό που μας στοίχισε
τριάκοντα αργύρια.