Έβγαινα με τα παιδιά του γυμνασίου στο διάλειμμα και ολόκληρη η αυλή ήταν γεμάτη από πεταμένα κουλούρια και τυρόπιτες.
-Δική μου είναι, ότι θέλω την κάνω.
Μήπως ξεχάσαμε την ύβρη των χωματερών;
Προτιμούσαμε με την μέριμνα του κράτους να θάψουμε τα αγαθά για να κρατήσουμε την τιμή τους σε υψηλά επίπεδα.
Κάποιοι γύρω μας πεινούσαν.
Την ίδια εποχή πηγαίναμε κάποιοι στην Παναγούδα να πάρουμε την ευχή του γερο Παΐσιου.
Έβγαινε από το καλύβι του ερχόταν σχεδόν πάντα ευδιάθετος προς το μέρος μας.
Είχε πρόσφατα φέρει νερό ως το φράκτη του καλυβιού με σωλήνα.
-Πιείτε νερό, πιείτε νερό ...μας έλεγε κι εμείς τον κοιτούσαμε με απορία χαμογελαστοί.
Μια μέρα μας έσκασε το μυστικό.
-Εκεί στο Σινά που ασκήτευα δεν υπήρχε νερό.
Είχα ένα κονσερβοκούτι,πήγαινα σε δύο βράχους ανάμεσα στους οποίους έσταζε,
το μάζευα με υπομονή για να πιώ εγώ ,να ποτίσω και τα πουλάκια.
Ένιωθα χαρά και ευγνωμοσύνη για το λίγο νερό που μπορούσα να μαζέψω.
Εσείς σήμερα τα έχετε όλα και νομίζετε ότι τα δικαιούστε.
Γράφουν οι άγιοι μας για μετάνοια έστω και την τελευταία στιγμή.
Κάποιοι απορούν μπερδεύοντας την Ορθόδοξη μετάνοια με τις ενοχές των ψυχολόγων.
Το κάθε πρόσωπο είναι ένα κύτταρο της κοινωνίας.
Αν ή κοινωνία δεν ανταποκρίνεται στις υψηλές μας προσδοκίες, ας ρίξει ο καθένας από μας μια ματιά μέσα του.
Μιχάλης Μάλαμας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου