Σε ηλικία 9 μηνών, η κόρη μου είχε περάσει κοκκύτη. Και μετά από ένα μήνα, τις μέρες των Χριστουγέννων, εμφάνισε επιπλοκές. Κάλεσα το ασθενοφόρο, και η γιατρός που την εξέτασε εξέφρασε υποψίες για πνευμονία, κάτι που δεν επιβεβαίωσε ο εφημερεύων γιατρός του νοσοκομείου, όπου μας είχαν φέρει. Επιστρέψαμε σπίτι. Η κατάσταση της κόρης μου επιδεινώθηκε. Αναγκαστήκαμε να καλέσουμε έναν ιδιώτη γιατρό, και ήρθε σπίτι μας. Σύστησε επειγόντως νοσηλεία και μας έδωσε όλες τις απαραίτητες για αυτό γνωματεύσεις.
Θυμάμαι πώς πήγαινα την κόρη μου στο νοσοκομείο Μορόζοβ. Από άγχος μπέρδευα τους δρόμους και προσπερνούσα τις διασταυρώσεις που έπρεπε να στρίψω.
Σε απόγνωση έτρεξα στο αστυνομικό πόστο. Οι αστυνομικοί σταμάτησαν την κυκλοφορία στην κεντρική οδό Σαντόβοε Κολτσό (!) για να περάσω κατευθείαν προς το νοσοκομείο. Στα επείγοντα μου είπαν να περιμένω, επειδή είμαστε από άλλη περιοχή της πόλης…
Οι άνθρωποι που έχουν παρόμοια εμπειρία ξέρουν πόσο λίγο χρόνο μένει σε ένα μωρό που έχει πνευμονία. Στεκόμουν και κοιτούσα την κόρη μου που το πρόσωπό της άρχισε να παίρνει κίτρινο χρώμα και τα χείλη της μπλε. Τα ματάκια της κοιτούσαν πέρα από μένα, δεν αντιδρούσε σε μένα. Εγώ πάγωνα με το κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε. Δεν είχα δυνάμεις ούτε να κλαίω, ούτε να απαιτώ κάτι. Το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να ζητάω από τον Άγιο Λουκά να βοηθήσει…
Δίπλα μας περνούσε με γοργό βηματισμό μια γιατρός. Έριξε μια γρήγορη ματιά στην κόρη μου, στο διάδρομο, και ξαφνικά σταμάτησε:
«Τι έχετε εδώ;»
Εγώ σχεδόν δεν μπορούσα να μιλήσω, έβγαλα ένα βογκητό κάτι σαν:
«Να, λοιπόν…».
Η γιατρός κάλεσε προσωπικό και σε 10 λεπτά την κόρη μου την πήγαν για ακτινογραφία. Στη συνέχεια την πήγαν στη ΜΕΘ…
Μετά άρχισε η νοσηλεία και οι θεραπείες υπό την εποπτεία της προϊσταμένης της ΜΕΘ, της γηραιότερης γιατρού του νοσοκομείου. Τότε ήταν ήδη 84 ετών. Το κορίτσι μου το έσωσε.
Όταν μας έδωσαν εξιτήριο, αποφάσισα να της χαρίσω ένα μεγάλο βιβλίο με τα έργα του Αγίου Λουκά του Γιατρού. Αυτή κατσούφιασε :
«Γιατί μου το χαρίζεις τώρα;».
Εγώ τα έχασα λίγο και της ζήτησα συγγνώμη που της έκανα ένα δώρο που δεν της άρεσε. Αυτή, με το χαρακτηριστικό ύφος της και με ανεβασμένο τον τόνο της φωνής, άρχισε να λέει:
«Είναι ο Βαλεντίν Φέλιξοβιτς! Στα χρόνια των σπουδών μας είχαμε ως βασικό σύγγραμμα το βιβλίο του “Δοκίμια για τη χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων”! Εσείς από πού και ως πού τον συμπεριλάβατε στους αγίους;».
Της απάντησα ότι ναι, ο Άγιος Λουκάς έχει αγιοκαταταχθεί.
«Δεν ξέρω αν είναι άγιος ή όχι, πάντως άκου» - συνέχισε αυτή.
– «Τα Χριστούγεννα είχα δώσει άδεια στους γιατρούς και εφημέρευα μόνη μου: εγώ μόνη μου είμαι και δε θέλω να μένω σπίτι. Αυτοί είναι νέοι, ας περάσουν αυτές τις χρονιάρες μέρες με τις οικογένειές τους. Κοιμήθηκα, όπως καθόμουν στο τραπέζι στο πόστο, και να σου, βλέπω σε όνειρο τον Βόϊνο-Γιασενέτσκι να μου λέει:
“Γιατί κοιμάσαι, καλή μου; Αφού σε περιμένει η Βέρα!” Και εκεί, χτύπησε το τηλέφωνο από τα επείγοντα και μου είπαν ότι έπρεπε να δεχτώ μια πολύ βαριά περίπτωση κοριτσιού με πνευμονία… Αυτή ήταν η δική σου η Βέρα! Και τώρα εσύ μου χαρίζεις αυτό το βιβλίο…»
***
Στις 18 Μαρτίου η κόρη μου η Βέρα, που άρχισε να παίρνει τα πάνω της, έκλεισε 1 χρόνο. Είναι ακριβώς η μέρα της ανακομιδής των λειψάνων του Αγίου Ιεράρχη Λουκά του Γιατρού και η ημέρα που γιορτάζουμε τη μνήμη του.
Άγιε Λουκά, πρέσβευε υπέρ ημών!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου