"Την 8ην ώραν ο Υπολοχαγός Χρήστος Μαρούδης αντιμετωπίζει δύναμιν εχθρικού Τάγματος. Πιεζόμενος εκ της σφοδράς ταύτης Γερμανικής προσβολής διατάσσεται παρά του Ταγματάρχου του, όπως συμπτυχθή εις την Γραμμήν Ανασχέσεως με τους εναπομείναντας ολίγους άνδρας. Πριν όμως ο ανδρείος αυτός Αξιωματικός δυνηθή να εκτελέση την Διαταγήν του Τάγματος, τραυματίζεται σοβαρότατα. Οι στρατιώται επ΄ουδενί λόγω εγκαταλείπουν τον Λοχαγόν των παρ΄όλον ότι ο εχθρός βάλλει σφοδρότατα αυτούς. Προσπαθούν να τον μεταφέρουν, αλλά κατά την μεταφοράν τραυματίζεται και πάλιν ο Υπολοχαγός Μαρούδης. Το δεύτερον όμως τούτο τραύμα είναι το τελειωτικόν. Είναι η χαριστική βολή που του έδωσε ο εχθρός. Αποθνήσκει ο υπέροχος αυτός ήρως με το όνομα της ΕΛΛΑΔΟΣ εις τα χείλη του, με το όνομα της γλυκειάς του ΠΑΤΡΙΔΟΣ, την οποίαν τόσο ηγάπησε και δια την οποίαν απέθανεν ανδρείως μαχόμενος εν μέσω των γενναίως επίσης πεσόντων στρατιωτών του".
(Από το βιβλίο ''Οι Ελληνογερμανικαί επιχειρήσεις-Μπέλες 1941, του τότε Ταγματάρχου Κων-νου Γιακουμή'').
(Από το βιβλίο ''Οι Ελληνογερμανικαί επιχειρήσεις-Μπέλες 1941, του τότε Ταγματάρχου Κων-νου Γιακουμή'').
2. ΟΧΥΡΟ ΚΕΛΚΑΓΙΑ. 7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1941.
''Όταν τ΄όξυγόνο έλειψε ακόμα περισσότερο, σβήνουν οι λάμπες ολότελα. Ο Διοικητής, που ως μόνος ζωντανός αξιωματικός του οχυρού δε θέλησε να φορέση μάσκα για να μπορή να μιλάη και να ενθαρρύνη τους οπλίτες του, λιποθυμά. Τότε ένας λοχίας βγάζει από τη τσέπη του τον ηλεκτρικό φανό και φωτίζει τη σκοτεινιά. Διακρίνει γύρω του σκιές ανθρώπων ησύχων, που φαίνονται πρόθυμοι να μείνουν για πάντα σκιές και καταλαβαίνει μόλις προφταίνει ν΄αντιδράση. Παίρνει τον λοχαγό στην αγκαλιά του, τον πάγει ως μια μικρή πορτούλα, την ανοίγει τρία δάχτυλα με κίνδυνο να ορμήσουν μέσα οι Γερμανοί, κι΄όταν βεβαιώνεται πως δεν τους αντιλήφθηκε κανείς, μαζεύει κει δα τα παιδιά της φρουράς για ν΄αναπνεύσουν λίγο καθαρόν αέρα. Μα αργούν να συνέλθουν, δυσκολεύεται ο Διοικητής ν΄ανοίξη τα μάτια του, κι΄ο λοχίας δεν κρατιέται, αρπάζει ένα οπλοπολυβόλο και λέει:
-Εγώ θα βγω έξω.
Αυτό που ζητάει να κάνη είναι ο βέβαιος θάνατος, κι΄όμως ούτ΄ένας δεν δοκιμάζει να τον σταματήση, να του πη:
-Τρελλέ, που πας;
Τον αφήνουν να βγη. Ακούν σε λίγο το κοκοράκι του να βάλη μια, δυο, πέντε ριπές, ύστερα πολλές μαζύ χειροβομβίδες να σκάζουν και βουβαίνεται το οπλοπολυβόλο. Πάει το παλληκάρι...
(Ρούπελ. Η αθάνατη εποποιΐα των οχυρών μας. Αθήνα 1943)
(Ρούπελ. Η αθάνατη εποποιΐα των οχυρών μας. Αθήνα 1943)
ΣΧΟΛΙΟ: Μ΄αυτόν το τρόπο πολεμούσαν τότε οι Αξιωματικοί και Οπλίτες για τη Μακεδονία μας, για την Ελλάδα μας. Με θυσίες και αγώνες, γεμάτους με ιδρώτα και αίμα για την Πατρίδα. Αληθινοί ήρωες!!!Σήμερα οφείλουμε να μην τους ξεχνάμε και να τους τιμούμε, αποτίοντας τον οφειλόμενο φόρο μνήμης και τιμής!!!ΑΘΑΝΑΤΟΙ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου