(...) κι η πόλη μοιάζει γενικώς
τάφος οικογενειακός
Έπλεναν το σώμα οι παλιοί, το άλειφαν με λάδι, το έντυναν, το στόλιζαν. Ακόμα έτσι κάνουν. Πιο παλιά, φρόντιζαν τη σπορά της επίχωσης του λάκκου: να είναι ειρηνική η ανάπαυση του νεκρού, να εξαγνιστεί η γη. Κι αν παιδί αποχαιρετούσαν -διπλός ο πόνος- απέθεταν μικρά αγγεία δίπλα στο παιδικό σώμα, σχήματα «μικκύλα» με αιθέριες ζωγραφιές του κόσμου των παιδιών. Ακολουθούσε το περίδειπνον, να βρεθούν οι συγγενείς. Κλειστός κύκλος, λίγοι άνθρωποι. Στον κόσμο του νεκρού θέλει ησυχία.
Πέρασαν χρόνια. Ήρθαν τυμβωρύχοι. Παραβίαζαν τάφους, νύχτα άνοιγαν τρύπες γυρεύοντας αρχαία κειμήλια. Νύχτα τα έπαιρναν, νομίσματα, κοσμήματα, αγγεία, κάθε λογής αντικείμενα που συνόδευαν τον νεκρό.
Ετούτοι δεν είναι τυμβωρύχοι της νύχτας. Είναι της μέρας τυμβωρύχοι με φτυάρια τον ερεθισμό, τα γενετήσια μυστικά, την μαζική οφθαλμοπορνεία, της περιέργειας τη λάγνα επιθυμία. Παίρνουν το συλλογικό κτήνος από το χέρι και το κατεβάζουν στον τάφο, να δει και να αγγίξει το πτώμα της δημοσιογραφίας σε τυμπανιαία κατάσταση.
Το κτήνος θέλει ψυχές διαταραγμένες, σκοτάδι πηχτό, βάθη ανεξερεύνητα. Θέλει να κοιτάξει το θύμα νεκροζώντανο, να βγάλει το σάβανο, να αγγίξει. Θέλει τη μάγισσα με χειροπέδες, σκυφτή να τον κοιτάζει με μάτια φίδια κάτω από την κουκούλα του μπουφάν. Θέλει να ανάψει την πυρά, να στήσει γύρω της χορό.
Αυτοί δεν είναι τυμβωρύχοι, είναι οι ίδιοι σεσηπότα και τυμπανιαία πτώματα.
Της τηλεθέασης πο----ες φόνισσες, σαν παράφραση του Μπολάνιο.
τάφος οικογενειακός
Έπλεναν το σώμα οι παλιοί, το άλειφαν με λάδι, το έντυναν, το στόλιζαν. Ακόμα έτσι κάνουν. Πιο παλιά, φρόντιζαν τη σπορά της επίχωσης του λάκκου: να είναι ειρηνική η ανάπαυση του νεκρού, να εξαγνιστεί η γη. Κι αν παιδί αποχαιρετούσαν -διπλός ο πόνος- απέθεταν μικρά αγγεία δίπλα στο παιδικό σώμα, σχήματα «μικκύλα» με αιθέριες ζωγραφιές του κόσμου των παιδιών. Ακολουθούσε το περίδειπνον, να βρεθούν οι συγγενείς. Κλειστός κύκλος, λίγοι άνθρωποι. Στον κόσμο του νεκρού θέλει ησυχία.
Πέρασαν χρόνια. Ήρθαν τυμβωρύχοι. Παραβίαζαν τάφους, νύχτα άνοιγαν τρύπες γυρεύοντας αρχαία κειμήλια. Νύχτα τα έπαιρναν, νομίσματα, κοσμήματα, αγγεία, κάθε λογής αντικείμενα που συνόδευαν τον νεκρό.
Ετούτοι δεν είναι τυμβωρύχοι της νύχτας. Είναι της μέρας τυμβωρύχοι με φτυάρια τον ερεθισμό, τα γενετήσια μυστικά, την μαζική οφθαλμοπορνεία, της περιέργειας τη λάγνα επιθυμία. Παίρνουν το συλλογικό κτήνος από το χέρι και το κατεβάζουν στον τάφο, να δει και να αγγίξει το πτώμα της δημοσιογραφίας σε τυμπανιαία κατάσταση.
Το κτήνος θέλει ψυχές διαταραγμένες, σκοτάδι πηχτό, βάθη ανεξερεύνητα. Θέλει να κοιτάξει το θύμα νεκροζώντανο, να βγάλει το σάβανο, να αγγίξει. Θέλει τη μάγισσα με χειροπέδες, σκυφτή να τον κοιτάζει με μάτια φίδια κάτω από την κουκούλα του μπουφάν. Θέλει να ανάψει την πυρά, να στήσει γύρω της χορό.
Αυτοί δεν είναι τυμβωρύχοι, είναι οι ίδιοι σεσηπότα και τυμπανιαία πτώματα.
Της τηλεθέασης πο----ες φόνισσες, σαν παράφραση του Μπολάνιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου