"Ἔχοντες ἀρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τούς οὐρανούς, Ἰησοῦν τόν υἱόν τοῦ Θεοῦ, κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας" (Ἑβρ. 4, 14)
"Ἄς κρατήσουμε σταθερά τήν πίστη πού ὁμολογοῦμε, διότι ἔχουμε μέγαν ἀρχιερέα, τόν Ἰησοῦ, τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, πού ἔφτασε ὣς τόν θρόνο τοῦ Θεοῦ" .
"Κρατώμεν της ομολογίας". Είναι πολύ όμορφη αυτή η προτροπή της Εκκλησίας μας, την οποία ακούμε την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, στην μέση της Σαρακοστής. Να κρατήσουμε σταθερά την πίστη που ομολογούμε στον Ιησού, τον υιό του Θεού, που έφτασε ως τον θρόνο του Θεού με την ανθρώπινη φύση, όπως καταγράφει ο απόστολος Παύλος απευθυνόμενος στους Εβραίους διά της επιστολής του.
Και είναι πίστη πολύτιμο δώρο, ιδιαίτερα στους καιρούς μας, στους οποίους οι άνθρωποι έχουμε φτάσει να τα μετρούμε όλα με βάση τις αισθήσεις, το φαίνεσθαι, το πρόσκαιρο. Είναι δώρο, διότι έτσι όπως είμαστε στραμμένοι στον εαυτό μας και στο εγώ μας, το να πιστεύεις μοιάζει με θαύμα μάλλον ακατανόητο. Και μας δίνει ο Θεός αυτό το δώρο, για να συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχουμε μόνοι μας, ότι Εκείνος είναι παρών στην ζωή μας, ότι υπάρχει μία πορεία σ' αυτόν τον κόσμο στην οποία όλες εκείνες οι φωτεινές λάμψεις που πηγάζουν από την ελπίδα της αγάπης, την ελπίδα της ανάστασης, την ελπίδα της αγιότητας, ακόμη κι αν προηγηθούν ο σταυρός και ο θάνατος, μπορούν να γεμίσουν την καρδιά μας με χαρά και αισιοδοξία.
"Κρατώμεν της ομολογίας". Τεχνητή η χαρά τις περισσότερες φορές σήμερα. Προϋποθέτει την ευχαρίστηση του ανθρώπου. Την αξιοποίηση των μέσων της τεχνολογίας, της εικόνας, του ήχου, του θεάματος. Προϋποθέτει το ταξίδι από τον τόπο του καθενός σε κάποιον άλλο τόπο, για διακοπές, για αναψυχή, για αλλαγή. Προϋποθέτει ένα αίσθημα αυτάρκειας, όπως επίσης και υπόταξης του άλλου στις επιθυμίες μας. Προϋποθέτει νίκες στο ποδόσφαιρο, στην πολιτική, στις δραστηριότητες.
Η πίστη όμως αντιτάσσει την χαρά διότι υπάρχει το πρόσωπο του Χριστού που μας αγκαλιάζει κάθε στιγμή της ζωής μας, βεβαιώνοντάς μας ότι δεν θα μας εγκαταλείψει. Ότι ανέβασε την ύπαρξή μας, την φύση μας στο υψηλότερο σημείο που θα μπορούσαμε να διανοηθούμε, δηλαδή στον θρόνο του Θεού, στην αιωνιότητα, στην αγιότητα, στην απόλυτη έκταση των χαρισμάτων, μέσα σε μια χάρη που δεν θα ήταν δυνατόν να την βρούμε από μόνοι μας.
Όποιος πιστεύει, νιώθει την χαρά ακόμη και μέσα στην δοκιμασία της συνύπαρξης, διότι βλέπει το πρόσωπο του κάθε συνανθρώπου με μία θετική διάθεση, ως εικόνα του Θεού. Προσεύχεται και αντέχει. Παλεύει να συγχωρήσει και δεν κοιτά πίσω. Κάνει συνεχώς καινούργιες αρχές, χωρίς να αυταπατάται, αλλά και χωρίς να πνίγεται σε μία εμμονική αναζήτηση του δίκαιου. Και στις λύπες του, αφήνει μία παρηγοριά να ξεγλιστρά: ότι ο θάνατος και η μοναξιά έχουν νικηθεί και ότι το μείζον είναι η αγάπη του Χριστού.
"Κρατώμεν της ομολογίας". Κάθε φορά που συναντιόμαστε στην ζωή της Εκκλησίας και αναφωνούμε το "Πιστεύω εις ένα Θεόν…και εις ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν…και εις το Πνεύμα το Άγιον, το κύριον, το ζωοποιόν", νιώθουμε αυτή τη ζεστασιά της μεγάλης οικογένειας, της κοινότητας στην οποία χωράμε δίκαιοι και άδικοι, άγιοι και αμαρτωλοί, πλούσιοι και φτωχοί, ο κάθε άνθρωπος με την διαφορετικότητά του, αρκεί να έχουμε την συνείδηση ότι ο Θεός μας αγαπά και καλούμαστε την αγάπη Του να την μοιραστούμε στην συνάθροιση και στην ζωή μας.
Κυρίως όμως νιώθουμε έναν Θεό κοντά μας. " Τον δι' ημάς τους ανθρώπους" να χαράσσει μία πορεία την οποία ουδείς άλλος θα μπορούσε να ακολουθήσει. 'Κατελθόντα, σαρκωθέντα, ενανθρωπήσαντα, σταυρωθέντα, παθόντα, ταφέντα, αναστάντα, ανελθόντα εις τους ουρανούς, καθεζόμενον εκ δεξιών του Πατρός, ερχόμενον πάλιν".
Δεν μας περιμένει να ανεβούμε εμείς. Κατεβαίνει Εκείνος και μας καλεί να ανεβούμε μαζί Του υπερβαίνοντας τις μικρότητες, τις μέριμνες, τις ψευδαισθήσεις της μονιμότητας στον κόσμο τούτο. Μόνη προϋπόθεση η μικρή ασκητικότητα, το να πούμε όχι στην αποκλειστικότητα του εαυτού και του θελήματός μας.
Να σηκώσουμε τον μικρό σταυρό μας.
Να μη νικηθούμε από την πίεση της νιότης, της στιγμής, του λογισμού, του κάθε πειρασμού. Αλλά ακόμη κι αν δεν τα καταφέρουμε, είναι μαζί μας για να μας σηκώσει από τους θανάτους μας.
"Κρατώμεν της ομολογίας". Πιστεύουμε, γιατί εξακολουθούμε να βλέπουμε αγίους να αναδεικνύονται, εξακολουθούμε να έχουμε τις στιγμές που αφηνόμαστε την παρηγοριά του Χριστού, εξακολουθούμε να μπορούμε να ξεκινούμε από την αρχή. Αρκεί να φωλιάσουμε λίγο στην Εκκλησία, αυτή που μας δείχνει τον Σταυρό του Κυρίου ως υπόδειγμα καρτερίας και ελπίδας. Δεν είναι τίποτα χαμένο, ακόμη και στον δύσκολο πνευματικά κόσμο στον οποίο ζούμε. Αρκεί να αφυπνιζόμαστε στην ζωή, την χαρά, το μυστήριο της πίστης!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
19 Μαρτίου 2023_πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου