Μὰ νὰ τὸ φτάσει, ἂς ἤξερα, δὲ θέλει; δὲ μπορεῖ;
Καὶ στὴ μεγάλη δόξα του καὶ στὴ λειψή του χάρη
Σὰν τὴν ἀγάπη στέκει ἐκεῖ, σωπαίνει καὶ θωρεῖ.
Παίζουν μαζὶ στὰ σύννεφα καὶ λάμνουν στὸν αἰθέρα
Ποιὰ δύναμη τὸ μάχεται καὶ πίσω τὸ κρατεῖ
Κοντά του ὅσο νὰ καίγεται, μὰ πάλι τόσο πέρα
Ποὺ τὸν καϋμό του εἶν᾿ ἀρκετὸ νὰ μὴ μπορεῖ νὰ εἰπῇ;
Οἱ ἀνθρῶποι λένε: ἀπ' τὸν καϋμό μια νύχτα θὰ πεθάνη,
Κερὶ θὰ σβήση καὶ καπνὸς στὸ χάος θὲ νὰ χαθῆ.
Καὶ τ' ἀστεράκι πάντα ζῆ καὶ περισσὰ τοῦ φτάνει
Νἆναι μπροστὰ στὸ μέγα φῶς καὶ νὰ τὸ ἀκολουθή!
Ζαχαρίας Παπαντωνίου, Το πιστό αστεράκι,
από την ποιητική του συλλογή "Τα Θεία Δώρα", Αθήνα, 1932
1 σχόλιο:
πανέμορφο!
Δημοσίευση σχολίου