καί ζάλην τῆς ἁμαρτίας παύσασα μόνη σεμνή˙
χαῖρε θεία σκέπη, χαῖρε τράπεζα,
ἐν σοι τόν οὐράνιον, τῆς ζωῆς ἄρτον ἔχουσα,
οὐ οἱ τρυφῶντες, οὐ δεδοίκασι θάνατον, οὐδέ θνήσκουσιν˙
ἀλλά ζῶσιν ὡς ἔφησεν, ἄχραντε Παντευλόγητε,
ὁ πλάστης τῆς φύσεως˙ οὐ καί ἡμᾶς τούς σούς δούλους,
ἐμφορηθῆναι ἀξίωσον, τυχεῖν τε Παρθένε,
τῆς ἀλήκτου καί ἀφθάρτου μακαριότητος.
1 σχόλιο:
"Χαἴροις ἡ φεραυγής χελιδών, ἡ ἐκ χειμῶνος, νοητοῦ ἔαρ φέρουσα.."
τι λεπτή και αληθινή ποίηση!...η γλώσσα της Εκκλησίας είναι ό,τι πιο ευγενικό δημιούργησε η ψυχή φωτισμένη από το Άγιο Πνεύμα.
Δημοσίευση σχολίου