Του Αρχιμ. π.Αχιλλίου Τσούτσουρα στην romfea.gr
[....]
Ιούλιος του 1991, μία ομάδα φοιτητών, έχουμε ξεκινήσει από την Σαλαμίνα για το Άγιον Όρος, το θαυμαστό περιβόλι της Παναγίας μας, με κύριο σκοπό να συναντήσουμε μαζί με τον αείμνηστο Γέροντά μας Ιγνάτιο(ο μακαριστός Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κυρός Ιγνάτιος (+ 26 Ιουνίου 2018)., τον πατέρα Παΐσιο τον Αγιορείτη, γεγονός το οποίο, όπως είπα, δεν ξεχάσαμε ποτέ και για το οποίο βέβαια θα τον ευγνωμονούμε πάντοτε...
Έχουμε προσκυνήσει στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου έχουμε επισκεφθεί όπως πάντα το φιλόξενο κελλί του λογίου Μοναχού π.Μωϋσέως, του Αγιορείτου, και ανηφορίζουμε για την Παναγούδα, παρακαλώντας τον Θεό να μας ανοίξει ο ήδη καταβεβλημένος με την υγεία του, χαρισματικός Γέροντας Παΐσιος.
Στον δρόμο παντού, μας συνόδευαν ψηλά ευσκιόφυλλα δέντρα, που μετρίαζαν την υπερβολική ζέστη της εποχής και πολύχρωμα πουλιά πετούσαν δίπλα μας, τραγουδώντας, κελαηδώντας και υμνώντας με το δικό τους χαρακτηριστικό τρόπο τον Άγιον Θεό. Πλησιάζοντας στο κελλί του πατρός Παϊσίου, είδαμε μία μεγάλη ομάδα ανθρώπων να αποχωρούν και να μας λένε πως είναι κουρασμένος ο Γέροντας και αποσύρθηκε.
Μπαίνουμε μέσα στην αυλή , καθόμαστε στα αυτοσχέδια σκαμνάκια που είχε σκαλίσει ο ίδιος ο Γέροντας από κορμούς δέντρων και αναμένουμε. Μετά από λίγη ώρα, ακούγοντας και τις εκκλήσεις μας, ίσως και τις φωνές μας, ξεπρόβαλε ο ασκητικός μοναχός με έναν ξεθωριασμένο μάλλινο σκούφο στην κεφαλή του, από την απλοϊκή πόρτα του κελλιού του.
-Καλώς τον π.Ιγνάτιο και την συνοδεία του.
Τί θέλετε εδώ; μας είπε. Καλώς ήλθατε!
- Την ευχή σας, φωνάξαμε όλοι μαζί .
Ήλθαμε να πάρουμε την ευχή σας.
-Και ήλθατε ως εδώ γι' αυτό το λόγο; να πάτε να προσκυνήσετε την Παναγία εδώ στο Άγιον Όρος και να κάνετε υπακοή στον πνευματικό σας. Τί άλλο ανώτερο απ' αυτό; ήταν τα πρώτα λόγια που ακούσαμε από τον χαριτωμένο αυτό άνθρωπο, που έμοιαζε με άγγελο.
Καλωσόρισες, πάτερ Ιγνάτιε! Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω, είπε στον Γέροντά μας.
Τί είναι όλοι ετούτοι εδώ; Είναι οι νέοι μας από την Σαλαμίνα, Γέροντα και ήλθαν να ακούσουν τα πατρικά σας λόγια.
-Τί να τους πω , να είναι καλά παιδιά, να αγαπούν τον Θεό, να μην κάνουν εκπτώσεις στην ζωή τους, και να προσπαθούν να ζουν πνευματικά.
Όταν αγωνιζόμαστε εμείς, διορθώνεται το κακό, όταν αλλάζουμε εμείς , αλλάζει και ο κόσμος. Στη συνέχεια, και είναι αξιοσημείωτο αυτό, μας ρώτησε έναν-έναν , σε τι χώρο είμαστε, τι σπουδάζουμε, τι θέλουμε να γίνουμε και πού να βρεθούμε.
Ακούγοντας του καθενός τον χώρο έκανε πάρα πολύ ωραία σχόλια, τα οποία και μας προβλημάτισαν, αν και μερικά από αυτά, ήταν και προφητικά. Σε όσους ανήκαμε στον χώρο της Θεολογίας και βλέπαμε μπροστά μας και την Αγία Ιερωσύνη, μας συμβούλευσε πολύ διαφορετικά και με έντονα σοβαρό ύφος, είπε, εσείς να προσέξετε να βιώσετε πρώτα την Θεολογία και να εργάζεσθε σωστά, χωρίς να θέλετε να αλλάξετε τα πάντα.
Σε άλλα παιδιά που ήτανε στο χώρο των θετικών επιστημών, είπε, είναι καλό να ασχοληθείτε με την έρευνα , αφού πρώτα βρείτε τον Θεό στην ζωή σας και με την προσπάθειά σας αυτή , υπολογίζοντας πρώτα τον Θεό, να ωφελήσετε τους ανθρώπους.
Ήδη σήμερα, μία ερευνητική ομάδα από αυτά τα παιδιά έχει φτάσει σε πολύ ψηλά σημεία της έρευνας, τέτοια, που σε λίγο καιρό είμαι βέβαιος ότι θα δικαιωθούν οι προσδοκίες του ηγιασμένου πατρός Παϊσίου.
Σε ένα παιδί που ήταν στο χώρο του Πολυτεχνείου και σπούδαζε μηχανικός του είπε χαριτολογώντας, τι κάνετε εσείς βρε παιδί μου εκεί.... εσείς θα αντικαταστήσετε τον ίδιο τον Θεό!
Και χαμογέλασε και ο ίδιος λέγοντάς το αυτό.
Όμως αυτό που αξίζει να τονισθεί περισσότερο από όλα , είναι ένα γεγονός που μπορούμε να το αποκαλέσουμε πραγματικά θαυμαστό.
Ο π.Ιγνάτιος είχε φτάσει στην Παναγούδα με ένα επίμονο αίτημα και ίσως μέσα του με ένα μικρό παράπονο. Επειδή γνώριζε τον Άγιο Παΐσιο από πολύ παλιά, τότε που ήταν στο πρώτο του κελλάκι προς την Μονή Σταυρονικήτα, τον είχε αξιώσει ο Θεός να έχουνε μία επικοινωνία και εκ του σύνεγγυς, αλλά και δι' αλληλογραφίας. Συνήθως, ο αγιασμένος Γέροντας απαντούσε στα γράμματα αυτά, που κυρίως ήταν αιτήματα προσευχής.
Πέρασε καιρός, που ο π.Ιγνάτιος του είχε γράψει για δυο πνευματικές του θυγατέρες, οι οποίες ιατρικώς και επιστημονικώς είχαν αποκλεισθεί από την δυνατότητα να γίνουν μητέρες και σήκωναν τον σταυρό της ατεκνίας με μεγάλη λύπη, αλλά και δυνατή πίστη συγχρόνως.
Ο Μακαριστός Δεσπότης μας Ιγνάτιος, προσηύχετο έντονα καθημερινά και παρακαλούσε και πολλούς μοναχούς και μοναχές να προσεύχονται γι' αυτές τις δύο κοπέλες. Τελευταία του ελπίδα ο π.Παΐσιος. Του έγραψε δύο επιστολές και τον παρακαλούσε θερμά, θερμότατα, πιστεύοντας ότι οι προσευχές του θα νικούσαν τα πάντα και θα ερχόταν το ποθούμενο.
Μάλιστα ο μικρός διάλογος που θα σας περιγράψω, έγινε μπροστά στα μάτια μας, όχι σε ένα χώρο ξεχωριστό, δεν αποσύρθηκαν δηλαδή οι δύο πατέρες μαζί.
Ρωτάει ο Γέροντας, αφού τελείωσε μαζί μας, τί κάνεις πάτερ Ιγνάτιε; Να Γέροντα, είμαι καλά και σας ευχαριστώ που μας δεχθήκατε. Επιτρέψτε μου, σας είχα γράψει κάτι προ καιρού, σας είχα γράψει να προσευχηθείτε για δύο πολύ αγαπητά μας κορίτσια που είναι πολύ κοντά στον Θεό και προσεύχονται να αποκτήσουν από ένα παιδάκι...
Τότε, γυρίζει ο Γέροντας μπροστά σε όλους μας και του λέει:
- πάτερ Ιγνάτιε έχεις δίκιο, εγήρασα όμως και τώρα κουράζομαι πολύ και πήρα μία απόφαση ζητώντας το έλεος του Θεού, αντί να κάθομαι να απαντώ στα γράμματα, τον χρόνο αυτό να να τον αφιερώνω σε έντονη προσευχή.
Όμως, νομίζω ότι την απάντηση την πήρες! Ενθυμούμαι σαν και τώρα, την έκπληξη στο πρόσωπο του π.Ιγνατίου.
-Όχι Γέροντα, δεν έλαβα απάντηση.
- Ε' πώς πάτερ μου , την πήρες την απάντηση.... ήταν οι τελευταίοι λόγοι του π.Παϊσίου.
Χαιρετηθήκαμε, φιλήσαμε το χέρι του, μας ευλόγησε και φύγαμε.
Όταν με το καλό επιστρέψαμε στην Σαλαμίνα, οι δύο κοπέλες ήδη εγκυμονούσαν.
Κυοφορούσαν ευρισκόμενες στον τρίτο μήνα, αν και κάτι τέτοιο είχε αποκλεισθεί από την Ιατρική, και έφεραν στον κόσμο δύο υπέροχα παιδιά που σήμερα είναι λαμπροί επιστήμονες.
Η χαρά του Γέροντός μας ήταν απερίγραπτη, όπως βέβαια και αυτών των κοριτσιών , αλλά η έκπληξη και η συγκίνηση όλων μας δεν μπορεί να περιγραφεί.
Ήταν τόσο σίγουρος ο άγιος Γέροντας Παΐσιος, καθώς είχε λάβει πληροφορία από τον Θεό, ότι τα κορίτσια αυτά θα κυοφορήσουν και θα γεννήσουν δύο υπέροχα παιδιά.
Δοξασμένο ας είναι το όνομα του Αγίου Θεού που μας αξίωσε και είχαμε αυτή την μικρή αλλά θαυμαστή εμπειρία κοντά του.
Κάτι άλλο που πρέπει να ειπωθεί είναι και το εξής: Το προσκύνημα μας στο Άγιον Όρος ήταν εξαήμερο, υπάρχει μέχρι σήμερα φωτογραφικό άλμπουμ με εκτυπωμένες φωτογραφίες από τις πέντε ημέρες.
Η έκτη ημέρα κενή, δεν υπάρχει τίποτε που να μας θυμίζει την επίσκεψη μας στην Παναγούδα, γιατί μας είπε ο Άγιος Παΐσιος, χαριτολογώντας, φωτογραφία μην βγάλετε γιατί θα σας καεί όλο το φιλμ και όντως εκεί δεν βγάλαμε, αλλά από όλη την υπόλοιπη ημέρα βγάλαμε πολλές.
Όταν όμως επήγαν τα παιδιά στον φωτογράφο να εκτυπώσουν τις φωτογραφίες, είχε καεί ένα ολόκληρο φιλμ από την τρίτη ημέρα της επισκέψεως μας..
[...]
"Ας έχουμε την ευχή τους από την Βασιλεία των Ουρανών, αφού εξάλλου είμαστε βέβαιοι ότι σε 'μας τους χριστιανούς, κατά τον Άγιο Συμεών, τον Νέο Θεολόγο, οι πνευματικοί μας πατέρες δεν πεθαίνουν ποτέ και όταν πηγαίνουν στον Ουρανό ενδιαφέρονται και πρεσβεύουν για 'μας και μας ετοιμάζουν τόπο και για την δική μας ανάπαυση. Αμήν!
Ιούλιος του 1991, μία ομάδα φοιτητών, έχουμε ξεκινήσει από την Σαλαμίνα για το Άγιον Όρος, το θαυμαστό περιβόλι της Παναγίας μας, με κύριο σκοπό να συναντήσουμε μαζί με τον αείμνηστο Γέροντά μας Ιγνάτιο(ο μακαριστός Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κυρός Ιγνάτιος (+ 26 Ιουνίου 2018)., τον πατέρα Παΐσιο τον Αγιορείτη, γεγονός το οποίο, όπως είπα, δεν ξεχάσαμε ποτέ και για το οποίο βέβαια θα τον ευγνωμονούμε πάντοτε...
Έχουμε προσκυνήσει στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου έχουμε επισκεφθεί όπως πάντα το φιλόξενο κελλί του λογίου Μοναχού π.Μωϋσέως, του Αγιορείτου, και ανηφορίζουμε για την Παναγούδα, παρακαλώντας τον Θεό να μας ανοίξει ο ήδη καταβεβλημένος με την υγεία του, χαρισματικός Γέροντας Παΐσιος.
Στον δρόμο παντού, μας συνόδευαν ψηλά ευσκιόφυλλα δέντρα, που μετρίαζαν την υπερβολική ζέστη της εποχής και πολύχρωμα πουλιά πετούσαν δίπλα μας, τραγουδώντας, κελαηδώντας και υμνώντας με το δικό τους χαρακτηριστικό τρόπο τον Άγιον Θεό. Πλησιάζοντας στο κελλί του πατρός Παϊσίου, είδαμε μία μεγάλη ομάδα ανθρώπων να αποχωρούν και να μας λένε πως είναι κουρασμένος ο Γέροντας και αποσύρθηκε.
Μπαίνουμε μέσα στην αυλή , καθόμαστε στα αυτοσχέδια σκαμνάκια που είχε σκαλίσει ο ίδιος ο Γέροντας από κορμούς δέντρων και αναμένουμε. Μετά από λίγη ώρα, ακούγοντας και τις εκκλήσεις μας, ίσως και τις φωνές μας, ξεπρόβαλε ο ασκητικός μοναχός με έναν ξεθωριασμένο μάλλινο σκούφο στην κεφαλή του, από την απλοϊκή πόρτα του κελλιού του.
-Καλώς τον π.Ιγνάτιο και την συνοδεία του.
Τί θέλετε εδώ; μας είπε. Καλώς ήλθατε!
- Την ευχή σας, φωνάξαμε όλοι μαζί .
Ήλθαμε να πάρουμε την ευχή σας.
-Και ήλθατε ως εδώ γι' αυτό το λόγο; να πάτε να προσκυνήσετε την Παναγία εδώ στο Άγιον Όρος και να κάνετε υπακοή στον πνευματικό σας. Τί άλλο ανώτερο απ' αυτό; ήταν τα πρώτα λόγια που ακούσαμε από τον χαριτωμένο αυτό άνθρωπο, που έμοιαζε με άγγελο.
Καλωσόρισες, πάτερ Ιγνάτιε! Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω, είπε στον Γέροντά μας.
Τί είναι όλοι ετούτοι εδώ; Είναι οι νέοι μας από την Σαλαμίνα, Γέροντα και ήλθαν να ακούσουν τα πατρικά σας λόγια.
-Τί να τους πω , να είναι καλά παιδιά, να αγαπούν τον Θεό, να μην κάνουν εκπτώσεις στην ζωή τους, και να προσπαθούν να ζουν πνευματικά.
Όταν αγωνιζόμαστε εμείς, διορθώνεται το κακό, όταν αλλάζουμε εμείς , αλλάζει και ο κόσμος. Στη συνέχεια, και είναι αξιοσημείωτο αυτό, μας ρώτησε έναν-έναν , σε τι χώρο είμαστε, τι σπουδάζουμε, τι θέλουμε να γίνουμε και πού να βρεθούμε.
Ακούγοντας του καθενός τον χώρο έκανε πάρα πολύ ωραία σχόλια, τα οποία και μας προβλημάτισαν, αν και μερικά από αυτά, ήταν και προφητικά. Σε όσους ανήκαμε στον χώρο της Θεολογίας και βλέπαμε μπροστά μας και την Αγία Ιερωσύνη, μας συμβούλευσε πολύ διαφορετικά και με έντονα σοβαρό ύφος, είπε, εσείς να προσέξετε να βιώσετε πρώτα την Θεολογία και να εργάζεσθε σωστά, χωρίς να θέλετε να αλλάξετε τα πάντα.
Σε άλλα παιδιά που ήτανε στο χώρο των θετικών επιστημών, είπε, είναι καλό να ασχοληθείτε με την έρευνα , αφού πρώτα βρείτε τον Θεό στην ζωή σας και με την προσπάθειά σας αυτή , υπολογίζοντας πρώτα τον Θεό, να ωφελήσετε τους ανθρώπους.
Ήδη σήμερα, μία ερευνητική ομάδα από αυτά τα παιδιά έχει φτάσει σε πολύ ψηλά σημεία της έρευνας, τέτοια, που σε λίγο καιρό είμαι βέβαιος ότι θα δικαιωθούν οι προσδοκίες του ηγιασμένου πατρός Παϊσίου.
Σε ένα παιδί που ήταν στο χώρο του Πολυτεχνείου και σπούδαζε μηχανικός του είπε χαριτολογώντας, τι κάνετε εσείς βρε παιδί μου εκεί.... εσείς θα αντικαταστήσετε τον ίδιο τον Θεό!
Και χαμογέλασε και ο ίδιος λέγοντάς το αυτό.
Όμως αυτό που αξίζει να τονισθεί περισσότερο από όλα , είναι ένα γεγονός που μπορούμε να το αποκαλέσουμε πραγματικά θαυμαστό.
Ο π.Ιγνάτιος είχε φτάσει στην Παναγούδα με ένα επίμονο αίτημα και ίσως μέσα του με ένα μικρό παράπονο. Επειδή γνώριζε τον Άγιο Παΐσιο από πολύ παλιά, τότε που ήταν στο πρώτο του κελλάκι προς την Μονή Σταυρονικήτα, τον είχε αξιώσει ο Θεός να έχουνε μία επικοινωνία και εκ του σύνεγγυς, αλλά και δι' αλληλογραφίας. Συνήθως, ο αγιασμένος Γέροντας απαντούσε στα γράμματα αυτά, που κυρίως ήταν αιτήματα προσευχής.
Πέρασε καιρός, που ο π.Ιγνάτιος του είχε γράψει για δυο πνευματικές του θυγατέρες, οι οποίες ιατρικώς και επιστημονικώς είχαν αποκλεισθεί από την δυνατότητα να γίνουν μητέρες και σήκωναν τον σταυρό της ατεκνίας με μεγάλη λύπη, αλλά και δυνατή πίστη συγχρόνως.
Ο Μακαριστός Δεσπότης μας Ιγνάτιος, προσηύχετο έντονα καθημερινά και παρακαλούσε και πολλούς μοναχούς και μοναχές να προσεύχονται γι' αυτές τις δύο κοπέλες. Τελευταία του ελπίδα ο π.Παΐσιος. Του έγραψε δύο επιστολές και τον παρακαλούσε θερμά, θερμότατα, πιστεύοντας ότι οι προσευχές του θα νικούσαν τα πάντα και θα ερχόταν το ποθούμενο.
Μάλιστα ο μικρός διάλογος που θα σας περιγράψω, έγινε μπροστά στα μάτια μας, όχι σε ένα χώρο ξεχωριστό, δεν αποσύρθηκαν δηλαδή οι δύο πατέρες μαζί.
Ρωτάει ο Γέροντας, αφού τελείωσε μαζί μας, τί κάνεις πάτερ Ιγνάτιε; Να Γέροντα, είμαι καλά και σας ευχαριστώ που μας δεχθήκατε. Επιτρέψτε μου, σας είχα γράψει κάτι προ καιρού, σας είχα γράψει να προσευχηθείτε για δύο πολύ αγαπητά μας κορίτσια που είναι πολύ κοντά στον Θεό και προσεύχονται να αποκτήσουν από ένα παιδάκι...
Τότε, γυρίζει ο Γέροντας μπροστά σε όλους μας και του λέει:
- πάτερ Ιγνάτιε έχεις δίκιο, εγήρασα όμως και τώρα κουράζομαι πολύ και πήρα μία απόφαση ζητώντας το έλεος του Θεού, αντί να κάθομαι να απαντώ στα γράμματα, τον χρόνο αυτό να να τον αφιερώνω σε έντονη προσευχή.
Όμως, νομίζω ότι την απάντηση την πήρες! Ενθυμούμαι σαν και τώρα, την έκπληξη στο πρόσωπο του π.Ιγνατίου.
-Όχι Γέροντα, δεν έλαβα απάντηση.
- Ε' πώς πάτερ μου , την πήρες την απάντηση.... ήταν οι τελευταίοι λόγοι του π.Παϊσίου.
Χαιρετηθήκαμε, φιλήσαμε το χέρι του, μας ευλόγησε και φύγαμε.
Όταν με το καλό επιστρέψαμε στην Σαλαμίνα, οι δύο κοπέλες ήδη εγκυμονούσαν.
Κυοφορούσαν ευρισκόμενες στον τρίτο μήνα, αν και κάτι τέτοιο είχε αποκλεισθεί από την Ιατρική, και έφεραν στον κόσμο δύο υπέροχα παιδιά που σήμερα είναι λαμπροί επιστήμονες.
Η χαρά του Γέροντός μας ήταν απερίγραπτη, όπως βέβαια και αυτών των κοριτσιών , αλλά η έκπληξη και η συγκίνηση όλων μας δεν μπορεί να περιγραφεί.
Ήταν τόσο σίγουρος ο άγιος Γέροντας Παΐσιος, καθώς είχε λάβει πληροφορία από τον Θεό, ότι τα κορίτσια αυτά θα κυοφορήσουν και θα γεννήσουν δύο υπέροχα παιδιά.
Δοξασμένο ας είναι το όνομα του Αγίου Θεού που μας αξίωσε και είχαμε αυτή την μικρή αλλά θαυμαστή εμπειρία κοντά του.
Κάτι άλλο που πρέπει να ειπωθεί είναι και το εξής: Το προσκύνημα μας στο Άγιον Όρος ήταν εξαήμερο, υπάρχει μέχρι σήμερα φωτογραφικό άλμπουμ με εκτυπωμένες φωτογραφίες από τις πέντε ημέρες.
Η έκτη ημέρα κενή, δεν υπάρχει τίποτε που να μας θυμίζει την επίσκεψη μας στην Παναγούδα, γιατί μας είπε ο Άγιος Παΐσιος, χαριτολογώντας, φωτογραφία μην βγάλετε γιατί θα σας καεί όλο το φιλμ και όντως εκεί δεν βγάλαμε, αλλά από όλη την υπόλοιπη ημέρα βγάλαμε πολλές.
Όταν όμως επήγαν τα παιδιά στον φωτογράφο να εκτυπώσουν τις φωτογραφίες, είχε καεί ένα ολόκληρο φιλμ από την τρίτη ημέρα της επισκέψεως μας..
[...]
"Ας έχουμε την ευχή τους από την Βασιλεία των Ουρανών, αφού εξάλλου είμαστε βέβαιοι ότι σε 'μας τους χριστιανούς, κατά τον Άγιο Συμεών, τον Νέο Θεολόγο, οι πνευματικοί μας πατέρες δεν πεθαίνουν ποτέ και όταν πηγαίνουν στον Ουρανό ενδιαφέρονται και πρεσβεύουν για 'μας και μας ετοιμάζουν τόπο και για την δική μας ανάπαυση. Αμήν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου