«Θέλουν και οι άλλοι, Πατερ, να εξομολογηθούν, ζητήσαμε πνευματικό στη φυλακή και δεν μας έφεραν».

  Μια φορά ο Αγιος Βησσαριωνας ο Αγαθωνιτης ταξιδευε για την Χαλκίδα. Το λεωφορείο που τον μετέφερε σταμάτησε για αρκετή ώρα στη διασταύρωση προς Θηβα. Εκεί έφτασε μια αστυνομική κλούβα, από την οποία οι αστυνομικοί κατέβασαν τρει κρατούμενους, τον οποίων τα χέρια ήταν δεμένα με χειροπέδες.
Ένας αστυνομικός ανέβηκε στο λεωφορείο από την πίσω πόρτα και παρακάλεσε τους επιβατες των πίσω θέσεων να πάνε μπροστά. Ήθελε στις πίσω θέσεις να βάλει τους κρατούμενους, για να τους ελέγχει καλύτερα. Όλοι σηκώθηκαν στις μπροστινές θέσεις εκτός από έναν, τον πατέρα Βησσαριωνα, ο οποίος παρέμεινε στη θεση του.
«Σήκω και ‘σύ παπούλη, δεν άκουσες τι είπα;» του είπε ο αστυνομικός.
«Εγώ παιδί μου θέλω να καθίσω εδώ, δεν θέλω να σηκωθώ».
«Μα Πατερ μου, πρέπει να σηκωθείς. Υπαρχει λόγος».
«Σε παρακαλώ παιδί μου, μην με ταλαιπωρείς».

  Ο αστυνομικός σεβάστηκε τα γεράματα του και δεν επέμεινε άλλο. Ανέβασε τους κρατούμενους στο λεωφορείο και ένας από αυτούς κάθησε δίπλα στον Γεροντα
Ειδε ο Γέροντας τις χειροπέδες και ερώτησε τον κρατούμενο:

 «Τι είναι αυτά που έχεις στα χέρια σου παιδί μου; Τι κάνατε; Γιατί σας έχουν δεμένους;».
«Σκοτώσαμε έναν άνθρωπο, πατερ, και μας πηγαίνουν στις φυλακές της Χαλκίδας», είπε με λυγμούς ο κρατούμενος.

Κουβέντιασε αρκετή ώρα ο Γέροντας μαζί του. Άκουσε τα κρίματα του και του ξαλαφρώνει τη ψυχή.
«Θέλουν και οι άλλοι, Πατερ, να εξομολογηθούν, ζητήσαμε πνευματικό στη φυλακή και δεν μας έφεραν».

 Με τη γνώμη του αστυνομικού, ήλθαν ένας -ένας δίπλα στο παπουλη και οι άλλοι δυο κρατούμενοι και εξομολογήθηκαν. Όταν κατέβηκε, πήγε στον ιερό ναό της Αγίας Παρασκευής και διάβασε τη συγχωρητική ευχή.

Ω, των θαυμάσιων Σου Κύριε! Ο Πατερ Βησσαριωνας ανυπάκουος και απείθαρχος; Όχι. Τον εφώτισε το Παναγιο Πνεύμα, γιατί έτσι ενεργεί η Χαρις του Θεού μας που « θελει πάντας ανθρώπους σωθηναι εις επίγνωσις αλήθειας έλθει».

Ο Γέροντας πληροφορείται «άνωθεν» για ο,τι πρόκειται να συναντήσει. Αρνείται να μετακινηθεί όντας σίγουρος για την αποστολή του. Συνομιλεί με τον «δολοφόνο». Δείχνει την αγαπη του και τη φροντίδα. Ρίχνει με τον τρόπο του και τη ζέστη φωνή του βάλσαμο στη ψυχή του παραστρατημένους νέου. Συζητεί, προσφέρει, ευήκοον ους, δεν αφήνει τον αμαρτωλό άνθρωπο να πέσει στη μαύρη απελπισία. Εξομολογεί και τους άλλους φυλακισμένους. Σπέρνει τον σπόρο τον καλό και ανοίγει παράθυρο για τη μεταμέλεια και την ελπιδα.

πηγή