"Τι έχουμε;".
Πάντοτε έτσι ρωτούσε, "τι έχουμε;"
-Κουκιά.
-Κουκιά.
Ε, Δευτέρα του Πάσχα μετά από κείνη όλη τη νηστεία την αλάδωτη, την ευλογημένη,
πάμε στο τραπέζι, βλέπω κι εγώ κάτι κουκιά πράσινα! Μου έφυγε κι εμένα και λέω, βρε, λέω, Δευτέρα του Πάσχα, κουκιά;Μισό σοβαρό, μισό αστείο.
Λέει, (ο γέροντας) τι είπες;;;
Ε, λέω, Δευτέρα του Πάσχα, κουκιά;
Πήγα να το πω χαμογελαστά, ότι τάχα το είπα χαμογελώντας...
Εντάξει, φάγαμε και λέει ο γέροντας:
"Πάτε στον κήπο και μαζέψτε όλα τα κουκιά του κήπου. Όλα! Δεν θα αφήσετε τίποτα επάνω! Φέρτε τα εδώ, καθαρίστε τα και ώσπου έχει κουκιά, θα τρώμε κουκιά".
14 μέρες συνεχόμενες τρώγαμε κουκιά!
14 μέρες!! Τη δε 15η μέρα πήγα στις Καρυές και είχε, κατά κακή μου τύχη, εκεί που μας φιλοξένησαν πάλι κουκιά!
Ξέρετε, ο άνθρωπος φαίνεται από αυτό το πράγμα. Ο γέροντάς μας πολύ επέμενε σε αυτό. Παιδιά που ήρθαν να γίνουν μονάχοι και όταν ερχόντουσαν στο τραπέζι και έβλεπαν το φαΐ και τους έβλεπε ότι δεν έτρωγαν, έλεγε: "Φάε, γιε μου, το φαΐ σου".
-Μα δεν μου αρέσει.
-Φάε το φαΐ σου, γιε μου!
-Δεν το τρώω.
-Εντάξει, μάζεψε τα πράγματά σου και φύγε.
Έδιωξε πολλούς με αυτό τον τρόπο.
Έλεγε: "Ο άνθρωπος, από αυτό φαίνεται ο χαρακτήρας του. Από αυτό το απλό και μικρό".
Αν δεν μάθεις από αυτό το απλό και μικρό, πώς θα μάθεις αύριο μέσα στο γάμο, μέσα στην κοινωνία, μέσα στο μοναχισμό, όπου κι αν πας,να κόβεις το θέλημά σου και να γίνεις στρογγύλος και να γίνεις άνθρωπος ο οποίος πραγματικά αποδέχεσαι τα γεγονότα με ειρήνη;
π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου