Αυτό δεν είναι απλή μελαγχολία. Είναι αλήθεια που σε ξεγυμνώνει: είσαι προσωρινός. Η πόλη δεν σε χρειάζεται. Είναι μια ψυχρή μηχανή που τρώει πρόσωπα και τα ξεχνάει. Το διαμέρισμα που λες «δικό μου» είναι στην πραγματικότητα σκαρίφημα μνήμης που σβήνεται μόλις φύγεις. Σαν να υπήρξες μόνο για να γεμίσεις λίγο τον χώρο και να φύγεις.
Εκείνη τη στιγμή, όλα γύρω αποκτούν ένα πρόσωπο πιο κυνικό από οποιονδήποτε άνθρωπο: ο δρόμος είναι αδιάφορος. Τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα δεν σε ξέρουν, τα μπαλκόνια δεν νοιάζονται για το όνομά σου, η πολυκατοικία δεν έχει ψυχή για να σε πενθήσει. Είσαι μια φευγαλέα σκιά μέσα σε μια μηχανή που έχει φτιαχτεί για να συνεχίζει χωρίς εσένα.
Και τότε, κάτι σπάει μέσα σου. Καταλαβαίνεις ότι δεν ανήκεις πουθενά, ότι αυτό που λέμε «σπίτι», «γειτονιά», «πόλη» είναι απλώς δοχεία για ξένα σώματα. Σήμερα το δικό σου, αύριο κάποιου άλλου. Αυτή είναι η βία της ύπαρξης: να ξέρεις ότι είσαι αντικαταστάσιμος, αδιάφορος, ότι το μόνο που σου ανήκει είναι το τέλος σου.
Η πολιτική αυτού του αισθήματος είναι ωμή: τίποτα δεν είναι δικό μας. Η πόλη που περπατάς είναι μια μηχανή ιδιοκτησίας, αγοραπωλησιών, Airbnb, συμβολαίων και εξώσεων, που χτίστηκε πάνω στην υπόσχεση ότι κάτι θα ανήκει σε κάποιον. Κι όμως, δεν ανήκει σε κανέναν. Η πόλη είναι η πιο καθαρή μορφή θανάτου: συνεχίζει, αλλά χωρίς εσένα.
Αυτό είναι το πιο βαρύ μάθημα: η ζωή σου είναι παρένθεση. Και η πόλη είναι το μόνιμο κείμενο που την κλείνει. Το μόνο που μπορείς να αφήσεις πίσω σου είναι κάτι άυλο, κάτι που δεν νοικιάζεται και δεν πουλιέται: μια πράξη αγάπης, μια φωνή που κάποιος ίσως θυμηθεί, ένα «ήμουν εδώ» που δεν θα είναι γραμμένο σε τίτλο ιδιοκτησίας αλλά σε κάποιον άλλον άνθρωπο.
Όλα τα άλλα, το ξέρεις ήδη: θα τα πάρουν άλλοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου