Η ευρωπαϊκή ήττα στην Ουκρανία εν πολλοίς είναι απότοκος μιας ευρωπαϊκής και αγγλικής ελίτ που σε κανένα σημείο δεν έπεισε τους λαούς της να στηρίξουν μια συνολική ευρωπαϊκή άμυνα. Όταν γέμιζαν την Ήπειρο με παράνομους μετανάστες χαρακτηρίζοντας τους αντιφρονούντες ως νεοναζί, όταν έκλειναν τα μάτια στην κατοχή στην Κύπρο, όταν δεν άφηναν επί χρόνια την Ιταλία να αποκτήσει εκλεγμένο Πρωθυπουργό, όταν άφησαν τον νότο να γίνει αποικία χρέους, όταν οικοδόμησαν ένα ευρώ στα πρότυπα της οικονομίας της Γερμανίας, όταν έφτιαχναν γραφειοκρατικές ηλιθιότητες στις οποίες περιέγραφαν το σχήμα και το μέγεθος που πρέπει να έχει μια μπανάνα και τόσα πολλά άλλα περίμεναν ότι οι λαοί της Ευρώπης θα συνταχθούν όπισθεν ενός αντιρωσικου/αντιαυταρχικού αφηγήματος.
Κανέναν δεν συγκίνησε αυτό το αφήγημα πλην όλων εκείνων που τόσα χρόνια λυμαίνονται ως προνομιούχοι τα κεφάλαια του 90% των Ευρωπαίων φορολογουμένων για να μας κάνουν σήμερα αφ'υψηλού αναλύσεις.
Όταν οι Ευρωπαίοι δεν αισθάνονται πρώτα και κυριότερα τις πατρίδες τους ως χώρες αλλά τις βλέπουν να μετεξελίσσονται σε χώρο δεν αισθάνονται αυτό το σπιρτόζικο χώρο ως σπίτι τους όπως το αισθάνονται οι ελίτ που σήμερα αρλουμπολογούν με το πάθος του ηττημένου.
Ηττάται ένα ολόκληρο σύστημα αξιών που απέτυχε να διαχειριστεί την ειρήνη και αυτό δεν είναι ευθύνη των λαών είναι ευθύνη των ελίτ που κατασκεύασαν ένα ευρωπαϊκό οικοδόμημα χωρίς ουσιαστική λογοδοσία διότι αισθανόμενοι ανώτεροι του λαϊκού αισθήματος θεώρησαν ότι πρέπει οι ίδιες να φέρουν εις πέρας το μεγάλο έργο που ο "λαουτζίκος" δεν ήταν διανοητικά εξοπλισμένος να το κάνει. Ακόμα και στο Σταρ Τρεκ έβαλα τον Πικάρντ να λέει ότι η νέα διαπλανητική ομοσπονδία ξεκίνησε από το Ευρωπαϊκό πείραμα! Τόσο αλαζόνες ήταν.
Όταν λοιπόν θεωρείς ότι δεν χρειάζεσαι τον λαό για να επιτύχεις τότε είσαι και αποκλειστικά υπεύθυνος για την αποτυχία. Και, δυστυχώς, η ειρήνη που είχαν στα χέρια τους είναι πάντοτε έναν σύντομο διάστημα μεταξύ των πολεμικών κοινωνιών και οικονομιών. Ανατέλλει ένας νέος κόσμος. Οι δύσκολοι καιροί όμως γεννούν και σπουδαίους ηγέτες. Και για αυτό θα υπάρχει πάντα ελπίδα. Ελπίδα που να βασίζεται στην φύση των ανθρώπων και όχι στις μεγαλεπήβολες επιδιώξεις μιας κάστας που θεωρεί δικαιωματικά ότι ο κόσμος της ανήκει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου