Στο μακρινό νησί της Ιρλανδίας,στα ίχνη του αρχαίου κέλτικου ορθόδοξου μοναχισμού

«Η Εκκλησία στις Βρετανικές Νήσους θα αρχίσει να αυξάνεται, όταν εκείνη αρχίσουν να προσκυνούν Αγίων δικό τους" (Άγιος Αρσένιος της Πάρου † 1877)

_Saint_Kevin_Glendalough Monastery

Μια άλλη ομάδα φίλων του Συλλόγου μας βρέθηκε στις αρχές του Ιουλίου του 2009 στο μακρινό νησί τής Ιρλανδίας. Για να αναπαύσομε το λογισμό εκείνων των αδελφών μας, πού αναρωτιούνται τί έφερε τα βήματά μας στη μακρινή εκείνη χώρα τής Δύσεως, λέμε μόνο τούτο. Ή Ιρλανδία γνώρισε την αληθινή πίστη, την Ορθοδοξία, από τις αρχές του 5ου μ. Χ. αιώνος και σ' αυτήν άκμασε για πολλούς αιώνες ό κελτικός ορθόδοξος μοναχισμός. Ιρλανδοί μοναχοί εκχριστιάνισαν τούς ειδωλολάτρες Άγγλους τον 6ο αιώνα και κράτησαν την Ορθοδοξία ανόθευτη από αιρετικές προσμίξεις μέχρι το 1171 μ. Χ. όταν οι Άγγλονορμανδοί εισβολείς επέβαλαν τούς Ιρλανδούς με την βία των όπλων τον Παπισμό. Έτσι πλήθος αγίων εξαγίασαν με την παρουσία τους την καταπράσινη Νήσο τής Εσπερίας.

Ας ξεδιπλώσουμε όμως ενώπιων των φίλων αναγνωστών το οδοιπορικό μας. Κατ' αρχάς επειδή δεν υπάρχει από' ευθείας σύνδεση με την Ιρλανδία αναγκαστήκαμε την Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009 να πετάξουμε προς το Μάντσεστερ τής ' Αγγλίας. 'Από εκεί, αφού διασχίσαμε το δυτικό τμήμα τής Αγγλίας, μπήκαμε στην Ουαλία και από το ουαλικό νησί Χόλυ Χέντ πήραμε

το βράδυ το πορθμείο για την Ιρλανδία, διασχίζοντας την θάλασσα τής Ιρλανδίας.

Σαν ξημέρωσε το Σάββατο ήμασταν έτοιμοι ν' αρχίσουμε την εξερεύνηση τής ιρλανδικής πρωτεύουσας. Ό καιρός έδειχνε μουντός και λίγο ψυχρός. Το Δουβλίνο μας θυμίζει τυπική επαρχιακή αγγλική πόλη. Ή κίνηση στους δρόμους αραιή. Πότε - πότε ψιλοβρέχει. Πρώτος μας σταθμός ό αγγλικανικός καθεδρικός ναός του Αγίου Πατρικίου (του Φωτιστού τής Ιρλανδίας - 17 Μαρτίου). Κτισμένος σε άγγλονορμανδικό ρυθμό (γοτθικό) συγκεντρώνει πλήθος εκθεμάτων. Εμάς μάς ενδιαφέρει ότι 70 μέτρα από εκεί βρίσκεται το ιερό φρέαρ όπου, κατά την παράδοση, ό Άγιος Πατρίκιος βάφτιζε τούς ειδωλολάτρες. Στη συνέχεια ό ξεναγός μάς οδηγεί στο τεράστιο κτίριο τής εταιρείας Γκίνες. Εκείνο πού κάνει εντύπωση στον επισκέπτη είναι ένα έγγραφο του 

1759 με ιό όποιο ό Αρθουρ Γκίνες νοίκιασε ιό χώρο για 2000 χρόνια (!!!) με ενοίκιο 45 λίρες ιό χρόνο. Στο πολυώροφο κτίσμα υπάρχει, συν τοις άλλοις, έκθεση παλαιών μηχανημάτων κατασκευής μπύρας ενώ από τον 6ο όροφο μπορεί να θαυμάσει ό επισκέπτης το πανόραμα της πόλης, το ποτάμι, το λιμάνι και τα χαμηλά βουνά στο νότο. Διασχίζοντας το κέντρο του Δουβλίνου φτάσαμε, υπό βροχήν, στο Τρίνιτυ Κόλλεητς, πανεπιστήμιο κτισμένο την εποχή της βασίλισσας της Αγγλίας Ελισάβετ Α' το 16ο αιώνα. Εκεί φυλάσσεται το περίφημο 
χειρόγραφο του Κέλτ του 8ου αιώνα.

Το κάστρο του Δουβλίνου πού επισκεφθήκαμε στη συνέχεια αποτελεί ένα πολυπο
ίκιλο σύνολο κτισμάτων πού αρχίζουν από την εποχή των Βίκινγκς και των

Νορμανδών και συνεχίζουν μέχρι την αποχώρηση της Αγγλίας από την χώρα.

Σαν έφτασε ή Κυριακή, αφού ψάλλαμε τον Όρθρο σε ειδικά διαρρυθμισμένη αίθουσα του ξενοδοχείου μας, αναχωρήσαμε από τον Δουβλίνο με νότια κατεύθυνση. Στα βουνά του Ούίκλοου, σε μια στενή δασωμένη κοιλάδα, συναντάμε τον πρώτο ιρλανδικό μοναστήρι πού μάς μεταφέρει στον ορθόδοξο παρελθόν της χώρας. Λέγεται Γκλένταλοχα (φαράγγι με τις δύο λίμνες) και μάς θυμίζει ότι στα μέρη αυτά έζησε κατά τον 6ο αιώνα ένας ερημίτης, ό Άγιος Κέβιν (3 Ιουνίου). 

Μεταξύ των δύο λιμνών σώζεται τον σπήλαιο όπου ασκήτεψε. Μετά από μια κατατοπιστική ταινία για τον αρχαίο ιρλανδικό μοναχισμό προχωράμε προς τα ερείπια της Μονής

Μόλις περνάμε τα προπύλαια αντικρίζουμε τον πανύψηλο στρογγυλό πύργο. Κτισμένος με γκρίζα ντόπια πέτρα είναι σχεδόν 30 μέτρα κι αποτελείται από έξι ορόφους. Χρησίμευε για καμπαναριό, παρατηρητήριο, καταφύγιο σε περίπτωση επιδρομών, κρυψώνα για τα αγία λείψανα και τα χειρόγραφα τής Μονής. Σε κοντινή απόσταση ορθώνεται τον ερειπωμένο καθολικό τής Μονής, του 10ου αιώνα. Τα παλαιότερα κτίσματα ήταν από ξύλο και καταστράφηκαν. Εκεί κοντά διασώζεται ανέπαφη ή λεγόμενη κουζίνα του Αγίου Κέβιν, δηλαδή μια εκκλησία μικρών διαστάσεων με ενσωματωμένο μικρό στρογγυλό κωδωνοστάσιο, κτισμένη εξ ολοκλήρου από πέτρα (με πέτρινα κεραμίδια). Ψάλλουμε τον απολυτίκιο του Αγίου (τον ασκητικό: «ταις των δακρύων σου ροαίς») και κατηφορίζουμε προς τη λίμνη.

Ό τάφος του λέγεται πώς βρίσκεται στη μισοερειπωμένη εκκλησία τής Θεοτόκου στον περίβολο τής Μονής. Ή δυνατή βροχή μάς υπογραμμίζει τελειώνοντας ότι είμαστε στη Δύση. Διασχίζουμε τώρα τα γυμνά, αλλά γεμάτα πράσινη χλόη και λιγοστά δέντρα, βουνά του Ούίκλοου. Παντού χωριουδάκια με καλοφτιαγμένα σπίτια και ανθισμένους κήπους. Αμέσως μετά βρεθήκαμε στον απέραντο ιρλανδικό κάμπο. Καταπράσινοι βοσκότοποι γεμάτοι γελάδια και πρόβατα

και χωριά, πού και πού. Αλλού βλέπουμε να βόσκουν τα ονομαστά άλογα, πού όπως μάς πληροφορεί ό συμπαθής οδηγός μας Τζων Ντίκ, τρέχουν στον ιππόδρομο.

Είχε μεσημεριάσει για τα καλά όταν προσεγγίσαμε τη μικρή πόλη

Κάσελ, πού είναι κουρνιασμένη στα πόδια του πιο διάσημου βράχου τής χώρας, πού υψώνεται επιβλητικός πάνω από την πεδιάδα. Ανεβαίνοντας στον βράχο ή συμπαθητική ξεναγός μας οδηγεί στον αναπαλαιωμένο κτίριο της χορωδίας.

Ακολούθως μεταβαίνουμε στον χωρίς στέγη καθεδρικό ναό του Αγίου Πατρικίου, τον στρογγυλό πύργο και τον ρωμανικό παρεκκλήσι του βασιλιά Κόρμακ, όπου υπάρχο

υν ίχνη τοιχογραφιών. Όλ' αυτά ενώ ή βροχή κι ό άνεμος μάς συνοδεύουν ακατάπαυστα. Στον μέρος αυτό είχε βαφτίσει τον 5ο αιώνα ό Άγιος Πατρίκιος τον ντόπιο βασιλιά Άνγκους και θεωρείται τον ιερότερο σημείο της χώρας. Φεύγοντας δεν παραλείπουμε να ρίξουμε μια ματιά στον μουσείο, όπου υπάρχουν όπλα, σκεύη κι άλλα εκθέματα. Καταλύουμε κουρασμένοι και υπό βροχήν στον Κλόνμελ.

Δευτέρα 6 Ιουλίου. Αναχώρηση για την πόλη Γουώτερφορντ πού είναι ποτάμιο λιμάνι πού ιδρύθηκε την εποχή των Βίκινγκς. Δεν έχει να επιδείξει τίποτε τον ιδιαίτερο. Τυπική πόλη του νότιου τμήματος της χώρας. Σταματάμε για λίγο σ' ένα μεγάλο εργοστάσιο υαλουργίας και συνεχίζουμε ακολούθως την πορεία μας με δυτική τώρα κατεύθυνση.

Ταξιδεύουμε δίπλα στην Κελτική θάλασσα (τον τμήμα του Ωκεανού πού βρέχει τον νότιο μέρος τής Ιρλανδίας). Προορισμός μας τον παραθαλάσσιο χωριό Αρντμορ. Ένας φιδωτός και στενός δρόμος στη χαμηλή λοφώδη περιοχή μάς φέρνει μέχρι τον ξεχασμένο αυτό χωριό. Από μεγάλη απόσταση διακρίνεται στην πλαγιά τού λόφου ένας πανύψηλος στρογγυλός πύργος, πού δεσπόζει τής περιοχής.
Μπαίνοντας στον Αρντμορ ακλουθήσαμε την ανηφορική οδό πού οδηγούσε μέχρι τον στρογγυλό πύργο. Φτάνοντας εκεί αντικρίσαμε δίπλα του τον

ερειπωμένο καθεδρικό ναό από τον όποιο απόμειναν μόνο οι γυμνοί τοίχοι. Στον δυτικό του τοίχο 13 ανάγλυφα από ντόπιο γρανίτη απεικονίζουν θέματα παρμένα από την ' Αγία Γραφή. Στον κατώτερο διάζωμα οι βιβλικές σκηνές είναι πιο ευδιάκριτες και μεγαλύτερες. Διακρίνονται ή κρίση του Σολομώντος και ή πτώση των πρωτοπλάστων.
 Εντός του ναού υπάρχουν πολλές ταφόπετρες κι ένα όγκαμ, δηλαδή στήλη με επιγραφή στα αρχαία ιρλανδικά. Ό στρογγυλός πύργος πού βρίσκεται στα νότια του καθεδρικού ναού, είναι φτιαγμένος από ντόπια πέτρα πρασινισμένη από τη βροχή και την υγρασία και φέρει σταυρό στην κορυφή.

Αποτελείται από 4 πατώματα και τον ύψος του ξεπερνά τα 29 μέτρα. Έχει μια μικρή κλίση προς νότον και είναι ό καλύτερα διατηρημένος αποτελεί' όσους είδαμε. Νοτιοανατολικά του καθεδρικού ναού υπάρχει τον αναπαλαιωμένο παρεκκλήσι του Αγίου Ντέκλαν (27 Ιουλίου) και λέγεται ότι εκεί βρίσκεται και ό τάφος του Αγίου, πού έζησε τον 4ο αιώνα και κήρυξε τον ευαγγέλιο στην περιοχή πριν από τον Άγιο Πατρίκιο.

Τρέχουμε προς το λεωφορείο, γιατί ξανάρχισε ή βροχή. Συνεχίζοντας την προς δυσμάς πορεία μας κι ακλουθώντας τη νότια ακτή τής Ιρλανδίας προχωράμε προς την πόλη του Κόρκ. Καθ' όδόν ακριβώς δίπλα στον δρόμο ένα κοπάδι πανέμορφοι άσπροι Κάσελ, πού είναι κουρνιασμένη στα πόδια του πιο διάσημου βράχου της χώρας, πού υψώνεται επιβλητικός πάνω από την πεδιάδα. Ανεβαίνοντας στον βράχο ή συμπαθητική ξεναγός μας οδηγεί στον αναπαλαιωμένο κτίριο της χορωδίας. Ακολούθως μεταβαίνουμε στον χωρίς στέγη καθεδρικό ναό του Αγίου Πατρικίου, τον στρογγυλό πύργο και τον ρωμανικό παρεκκλήσι του βασιλιά Κόρμακ, όπου υπάρχουν ίχνη τοιχογραφιών. Όλ' αυτά ενώ ή βροχή κι ό άνεμος μάς συνοδεύουν ακατάπαυστα. Στον μέρος αυτό είχε βαφτίσει τον 5ο αιώνα ό Άγιος Πατρίκιος τον ντόπιο βασιλιά Ανγκους και θεωρείται τον ιερότερο σημείο της χώρας. Φεύγοντας δεν παραλείπουμε να ρίξουμε μια ματιά στον μουσείο, όπου υπάρχουν δίπλα, σκεύη κι άλλα εκθέματα. Καταλύουμε κουρασμένοι και υπό βροχή στον Κλόνμελ.

Τρέχουμε προς το λεωφορείο, γιατί ξανάρχισε ή βροχή. Συνεχίζοντας την προς δυσμάς πορεία μας κι ακλουθώντας τη νότια ακτή της Ιρλανδίας προχωράμε προς την πόλη του Κόρκ. Καθ' όδόν ακριβώς δίπλα στον δρόμο ένα κοπάδι πανέμορφοι άσπροι κύκνοι, πού κολυμπούν αμέριμνοι στη Λίμνη, ελκύουν την προσοχή μας. Ή πόλη του Κόρκ είναι κι αυτή ποτάμιο λιμάνι στον ποταμό Λή, στον όποιο βλέπουμε αραγμένα και ποντοπόρα πλοία. Αφήνοντας πίσω μας την πόλη καταλήγουμε στην περιοχή του κάστρου Μπλάρνυ, κάπου στα περίχωρά της. Κτισμένο σ' ένα καταπληκτικό τοπίο με γρασίδι, σκιερά δέντρα, ανθισμένα λουλούδια και δύο ποτάμια να ρέουν ήρεμα ανάμεσα στις φυλλωσιές, τον κάστρο υψώνεται επιβλητικός στην άκρη ενός βράχου. Ανεβαίνουμε στην κορυφή του από μια ελικοειδή και στενή πέτρινη σκάλα. "Από εκεί τον θέαμα είναι πέραν πάσης περιγραφής. Μια πέτρα στην άκρη τής οροφής προκαλεί τούς ριψοκίνδυνους ταξιδιώτες να τη φιλήσουν για ν' αποκτήσουν τον χάρισμα τής ευγλωττίας!

Ακολουθώντας τώρα τον επαρχιακό δρόμο και συναντώντας πανδοχεία, χωριουδάκια, μικρά ποτάμια και λουλουδιασμένους φράκτες κατά μήκος του δρόμου, κατευθυνόμαστε προς τον δυτικό μέρος τής Ιρλανδίας, την περιοχή του Κέρρυ. "Αφήνουμε στα αριστερά μας την πόλης Κιλάρνυ και φτάνουμε, υπό δυνατή βροχή, στη μικρή πόλη Κάσελ Άιλαντ. Τον βράδυ μετά από πρόταση του ιρλανδού οδηγού μας ταξιδεύουμε στον Τραλύ, πόλη πού βρίσκεται στη δυτική ακτή τής χώρας, για να παρακολουθήσουμε φολκλορική παράσταση τού κρατικού θεάτρου στην κελτική γλώσσα. Ήταν έντεκα τον βράδυ όταν τελειώσαμε, αλλά μόλις είχε πέσει τον σούρουπο.

Δύσκολη μέρα ή Τρίτη 7 Ιουλίου. Έπρεπε να κάνουμε τον γύρο τής χερσονήσου του Κέρρυ και να βρεθούμε τον βράδυ στον νοτιοανατολικό άκρο τής χώρας! Στον βάθος, στα αριστερά μας υψώνονται βουνά σκεπασμένα με σύννεφα. Ο καιρός είναι ψυχρός. Στον χωριό Κίλλοργκλιν ένα άγαλμα εστεμμένου τράγου δίπλα στον γεφύρι θυμίζει ένα κωμικοτραγικό επεισόδιο τής εποχής του Κρόμγουελ.
 Εντυπωσιακό τον τοπίο, ορεινό από τη μια και θαλασσινό από τη δεξιά μεριά. Στον χωριό Καχερσιβίν βλέπουμε τον άγαλμα του γνωστού Ιρλανδού επαναστάτη Ντάνιελ Ο' Κόννελ. Στον Γουώτερβιλλ, παράλιο θέρετρο πού αγαπούσε υπερβολικά ό Τσάρλυ Τσάπλιν, οι ψυχρές αέριες μάζες από τον Ατλαντικό κόβουν την ανάσα. 
Σε μια απότομη στροφή κατεβαίνουμε. Μπροστά μας ό αχανής Ωκεανός και κάτι μικρά βραχώδη νησάκια ξεπροβάλλουν. Είναι τα Σκέλιγκ, τον Μεγάλο Σκέλιγκ ή Σκέλιγκ Μίχαελ (όπου τον 7ο αιώνα ό Άγιος Φίνιαν - 10 Σεπτεμβρίου - ίδρυσε μοναστήρι πού ύφίστατο για 600 χρόνια) και τον Μικρό Σκέλιγκ. Εκεί έζησαν με πολλή κακοπάθεια Ιρλανδοί μοναχοί για αιώνες πολλούς. Τα καταλύματα τους σώζονται στις απότομες πλαγιές των νησιών. Τρυπώνουμε στον λεωφορείο βιαστικά γιατί ό παγωμένος άνεμος λυσσομανά και συνεχίζουμε την πορεία μας. Τώρα τον τοπίο είναι ορεινό και τα βουνά πού διασχίζουμε είναι άλλα δασωμένα κι άλλα καλυμμένα με πράσινη χλόη. Φτάνουμε κάποτε στην περιοχή των ονομαστών λιμνών του Κιλάρνυ. Στον διάβα μας προβάλλει πρώτη ή Άνω Λίμνη με τα βαθυγάλανα της νερά. Κατεβαίνουμε στη συνέχεια στην περιοχή τής λίμνης Μάκρος. 
Ένα απέραντο πάρκο απλώνεται στις όχθες της με παλαιά κτίρια και πελώρια δέντρα σε πυκνές συστάδες. Πολυκοσμία, γρασίδι παντού, άμαξες πού τις σέρνουν ιρλανδικά άλογα, ενώ λουλούδια παντός είδους στολίζουν τον πανέμορφο τοπίο. Αφήνοντας πίσω μας τον Κιλάρνυ με τη μεγάλη του λίμνη ταξιδεύουμε με ανατολική κατεύθυνση. Βροχές εναλλάσσονται με άνεμο και λιακάδα ενώ ταξιδεύουμε προς τον Γουέξφορντ. "Αφήνουμε διαδοχικά πίσω μας τον Κόρκ και τον Γουώτερφορντ και, κατά τον απόγευμα, έχουμε φτάσει στον σημερινό μας κατάλυμα, κάπου στα περίχωρα του Γουέξφορντ.

Ξημερώματα Τετάρτης προχωράμε προς τον λιμάνι του Ρόσλαρ, όπου μάς αναμένει τον πορθμείο. Πρέπει να περάσουμε ξανά στην Ουαλία, με προορισμό, τη φορά αυτή τον λιμάνι του Πέμπροουκ, στον νότιο τμήμα τής χώρας. Αποχαιρετάμε τον καλό μας οδηγό και αναχωρούμε. Στον πορθμό του Αγίου Γεωργίου ή θάλασσα είναι λάδι. Είχε περάσει τον μεσημέρι όταν τον πορθμείο αγκυροβόλησε. Ό Άγγλος οδηγός μάς περίμενε και χωρίς καθυστέρηση ταξιδεύουμε τώρα στην Ουαλία. Όλα πνιγμένα στον πράσινο, χαμηλά τα βουνά με κάστρα εδώ κι εκεί και ό άνετος δρόμος μάς έφερε γρήγορα στον Κάρντιφ. Πολύβουη ή πρωτεύουσα τής περιοχής και οι διπλές επιγραφές (πρώτα ουαλικά και μετά αγγλικά) μάς θυμίζουν ακατάπαυστα πώς βρισκόμαστε στην Ουαλία. Τον κάστρο του Κάρντιφ υψώνεται επιβλητικό στον κέντρο τής πόλης, με την ουαλική σημαία με τον κόκκινο δράκο να κυματίζει στον πιο ψηλό του σημείο. Τεράστια ή εσωτερική του αυλή κι εντυπωσιακός ό πύργος του ρολογιού. Πολυώροφα διαμερίσματα με περίτεχνα διακοσμημένα δωμάτια υψώνονται στη μια του πλευρά. Στον δυτικό τμήμα ένας τεχνητός χωμάτινος λόφος, έργο των Νορμανδών, στέφεται από ένα πανύψηλο πύργο.

Εγκαταλείποντας την Ουαλία κατευθυνόμαστε ανατολικά, προς την Αγγλία. Διασχίζουμε την τεράστια γέφυρα του ποταμού Έηβον και καταλήγουμε για διανυκτέρευση σε μια δασωμένη περιοχή λίγο έξω απλώνεται' το Μπρίστολ.

Σαν ξημέρωσε ή επομένη, αναχωρήσαμε για την πόλη του Μπάθ με τις ονομαστές ρωμαϊκές αρχαιότητες. Τα πολυδαίδαλα αυτά υπόγεια περιλαμβάνουν τις εγκαταστάσεις των ρωμαϊκών λουτρών. Στο πέρασμά μας συναντάμε ρωμαϊκά αγάλματα, τις εγκαταστάσεις των λουτρών, ψηφιδωτά, σπαράγματα ρωμαϊκών ναών, όπως και νομίσματα, δεξαμενές καθώς και την θερμή πηγή, πού αναβλύζει ακόμα. Υπό την πίεση του χρόνου αφήνουμε πίσω μας σύντομα το Μπάθ και ταξιδεύουμε προς ανατολάς. Κοντά στο μεσημέρι είχαμε φτάσει στο Γουίντσορ, στα περίχωρα του Λονδίνου. Το ομώνυμο κάστρο υψώνεται μεγαλόπρεπο στην πλαγιά του λόφου, απόγευμα τα χρόνια του Γουλιέλμου του Κατακτητή. Άψογα συντηρημένο το τεράστιο κτιριακό συγκρότημα, πού είναι το μεγαλύτερο κάστρο τής χώρας, υποδιαιρείται σε δύο τμήματα το άνω τμήμα αποτελεί κατοικία τής αγγλικής βασιλικής οικογένειας και είναι απροσπέλαστο στο κοινό. Το κατώτερο τμήμα είναι ανοικτό στους πάντες. Εκεί βρίσκεται και το παρεκκλήσιο του Αγίου Γεωργίου, όπου βρίσκονται πλείστα ταφικά μνημεία των Άγγλων βασιλιάδων.

Ήταν απόγευμα της Πέμπτης όταν εγκαταλείψαμε την περιοχή με στόχο να φτάσουμε στο Λονδίνο. Ή πολύβουη μεγαλούπολη με τα πολλά εκατομμύρια, την μεγάλη κίνηση και το πολυεθνικό πλήθος πού πλημμυρίζει τούς δρόμους της είναι τώρα ενώπιων μας. Κατευθυνόμαστε προς το κέντρο καταλύοντας στην περιοχή του Βρετανικού Μουσείου. Μερικοί σπεύδουν να πραγματοποιήσουν ένα πρώτο περίπατο κι άλλοι αναμένουν συγγενικά πρόσωπα.

Παρασκευή 10 Ιουλίου 2009. Τελευταία μέρα της εκδρομής μας. Ό Κύπριος ξεναγός με πολύ μεράκι κι επιμέλεια μάς γνωρίζει την απέραντη πόλη. Τις αριστοκρατικές συνοικίες, την πλατεία Τραφάλγκαρ, το Σίτυ, την Γέφυρα του πύργου. Στο πολεμικό μουσείο Ίμπήριαλ μάς καθηλώνει το κυπριακό τμήμα Ένα σύνθημα της ΕΟΚΑ, χειροποίητα δίπλα τής 'Οργάνωσης, μια επιστολή του Χάρντιγκ, μια σημαία της ΕΟΚΑ και τέλος μια φωτογραφία του θρυλικού Αυξεντίου.

Περνώντας τον Τάμεση εμφανίζεται μπροστά μας το κοινοβούλιο, το Μπίγκ Μπέν, το Γουεστμίνστερ "Αμπεϋ, τα "Υπουργεία και το πρωθυπουργικό γραφείο στην οδό Ντάουνιγκ. Διασχίζοντας το Τσιάρινγκ Κρός καταλήξαμε στο Βρετανικό Μουσείο. Μένουμε κυρίως στο ελληνικό τμήμα. Σε αγάλματα απόγευμα διάφορα ελληνικά μέρη, αλλά χρονοτριβούμε στα μάρμαρα του Παρθενώνα, πού οι "Άγγλοι αρνούνται κυνικά να επιστρέψουν.

Τις τελευταίες ώρες τις αφιερώσαμε σε προσκύνημα στην μονή του Τιμίου Προδρόμου του Έσσεξ. Στο τέλος κατορθώσαμε να προσεγγίσουμε το Μοναστήρι παρά την κίνηση στους δρόμους και τις ποικίλες δυσκολίες πού ανεφύησαν. Επιτέλους βρεθήκαμε στην φιλόξενη αυλή του, δίνοντας τέρμα στην αγωνία του π. Ζαχαρία πού μάς περίμενε. "Η φιλοξενία αβραμιαία, αλλά ή επίσκεψη στο καθολικό, την κρύπτη όπου βρίσκεται ό τάφος του Γέροντος Σωφρονίου και το ύπερθεν αυτής παρεκκλήσι γίνεται αναγκαστικά αστραπιαία. Με τις ευλογίες των μοναχών ανά χείρας τρέξαμε προς το λεωφορείο" έπρεπε να βιαστούμε διότι το αεροδρόμιο του Χήθροου ήταν μακριά, ή τροχαία πυκνή κι απρόβλεπτη και κάθε λεπτό πού περνούσε ανέβαζε την αδρεναλίνη. Με την χάρη του Τιμίου Προδρόμου ήμασταν εκεί στην ώρα μας. Σε λίγο το μεταλλικό πουλί διέσχιζε το νυκτερινό ουρανό με κατεύθυνση την Κύπρο.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΑΡΙΘΜΟΣ 92/πηγή