Ο Χριστός δεν είναι ιδέα, είναι η ζωή μας!

Σκέψεις στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής 20 Νοεμβρίου 2016 (Άφρονα Πλουσίου, Λουκ. ιβ’ 16-21)

Ο Κύριός μας μιλά για έναν άλλον πλούσιο ακόμα. Θα μπορούσε να είναι ο ίδιος πλούσιος που ακούσαμε πριν δυο Κυριακές. Εκείνος που, αφού πέθανε, πήγε στον Άδη και ζητούσε τη βοήθεια του επίσης κεκοιμημένου Λαζάρου, ο οποίος αναπαύονταν στον Παράδεισο. Δεν αφήνει περιθώρια ο Κύριος μας. Ο πλούσιος είναι πλούσιος. Θέλει ν’ αυξάνει τα αγαθά του και να γίνεται πλουσιότερος. Να χτίζει αποθήκες και να τις γκρεμίζει κι ενώ τρώει, πίνει και ευφραίνεται να πετάει τ’ απομεινάρια του τραπεζιού του στο φτωχό Λάζαρο. Με μια επιπόλαιη ματιά, όλες αυτές οι παραβολές για τον Πλούσιο θα μπορούσαν να ερμηνευθούν ακόμη και πολιτικά. Να ειπωθεί ακόμη ότι ο Χριστός τάχα είναι ένας μεγάλος κοινωνικός επαναστάτης!

Ο Χριστός δε μιλά εναντίον των πλουσίων, αλλά όσων κοιτούν να πλουτίζουν σε πολλές διαστάσεις: ο πλούσιος πρώτα απ’ όλα μπορεί να είμαι εγώ, μπορεί να είσαι εσύ. Μπορεί κι οι δυο μας, να μην έχουμε λεφτά στ’ αλήθεια. Μπορεί οι τσέπες να είναι αδειανές. Ωστόσο, στον πλούσιο παραμένει να κρύβεται ο καθένας. Όλοι κοιτάμε να πλουτίζουμε. Κοιτάμε να θησαυρίζουμε στη ζωή μας! Δεν είναι μονάχα τα χρήματα: είναι το πως βιώνουμε τις καταστάσεις της καθημερινότητας, πως δεχόμαστε τον άλλον, πως ομολογούμε και αν ομολογούμε τον Χριστό σε κάθε μας κίνηση και δραστηριότητα.

Μπορεί οι τσέπες σου να είναι άδειες, ωστόσο η συμπεριφορά σου να ‘ναι σα του πλούσιου της παραβολής. Μάζευε ο έρημος υλικά αγαθά στην μπάντα και οι αποθήκες του δεν τονε φτάνανε. Το πρόβλημα δεν είναι ο πλούσιος αλλά η συμπεριφορά του πλουσίου και του κάθε πλουσίου. Του καθενός που με κάθε τρόπο κοιτάει τον εγωισμό του να θησαυρίζει.
Θησαυρίζεις όταν δεν σε ενδιαφέρει τίποτε άλλο εκτός από τον εαυτό σου.
Θησαυρίζεις όταν πιστεύεις ότι μόνο εσύ είσαι ικανός και όλοι οι άλλοι ανίκανοι.
Θησαυρίζεις όταν κοιτάς να επιβάλλεσαι στον άλλον λες και ο άλλος δεν έχει καμιάν αξία.
Θησαυρίζεις όταν δεν αγαπάς τη χαρά του άλλου και χαίρεσαι στη λύπη του.
Θησαυρίζεις όταν στη λύπη του άλλου κοιτάς να κάνεις τον καλό για να αισθάνεσαι όμορφα.
Θησαυρίζεις όταν είσαι ψεύτης στους ανθρώπους και δε λες το ναι, ναι και το όχι, όχι.
Θησαυρίζεις όταν άλλα λες από μπροστά και άλλα από πίσω.
Θησαυρίζεις όταν προσποιείσαι και περνάς μια ζωή με μια μάσκα στο πρόσωπο φορεμένη.
Θησαυρίζεις όταν δεν έχεις αλήθεια γιατί φοβάσαι τα επακόλουθα της αλήθειας σου.
Θησαυρίζεις όταν αναγκάζεσαι να υποκρίνεσαι αφού τάχα θέλεις να πετύχεις κάτι.

Κι οι αποθήκες; Γκρέμισέ τες και χτίσε άλλες, πόσο θα σου φτάσει αδελφέ μου, η ζωή αυτή; Οι αποθήκες του εγωισμού σου, θα τελειώσουν μαζί μ’ εσένα. Στον εγωισμό μας δεν ανακατεύεται ο Χριστός, εκεί τα χωράφια είναι δικά μας. Όπου έρχεται ο Χριστός, έρχεται μαζί Του η Αθανασία και το Φως. Για να έρθει, αρκεί η παραδοχή ότι τίποτε δεν είναι δικό μας. Ευλόγησεν ο Θεός; Έχω. Δεν ευλόγησε; Δεν έχω. Για να φθάσουμε στη παραδοχή αυτή, ας αφήσουμε τα θησαυρίσματα και ας δούμε ολάκερη την αλήθεια. Ο Χριστός δεν είναι ιδέα, είν’ η ζωή μας και το μεγαλείο Του αυτό ταξιδεύει στα πάντα μας.

Ιάσων Ιερομ.

πηγή