Κυριακή της Ορθοδοξίας «Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ»

  Τήν γνωριμία τοῦ Χριστοῦ μέ τούς πρώτους μαθητές του μᾶς διηγεῖται ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης σήμερα τήν πρώτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν. Χαρούμενος ὁ Φίλιππος γιατί ἀνακάλυψε στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ τόν Μεσσία, γιά τόν ὁποῖο χρόνια τώρα διάβαζε στήν Π. Διαθήκη, σπεύδει νά μοιρασθεῖ τήν χαρά καί τήν συγκίνηση τοῦ εὑρήματός του μέ τόν φίλο του Ναθαναήλ. Αὐτός ὅμως μέ σκεπτικισμό καί ἀμφιβολία ἀντιμετωπίζει τόν ἐνθουσιασμό τοῦ Φιλίππου, λέγοντας «ἐκ Ναζαρέτ δύναταί τι ἀγαθόν εἶναι;», δηλαδή ἀπό τήν ἄσημη καί μικρή αὐτή πόλη εἶναι δυνατό νά κατάγεται ὁ Μεσσίας μας;

  Στό σκεπτικισμό τοῦ Ναθαναήλ ἀντιπαραθέτει ὁ Φίλιππος μιά ἁπλή πρόσκληση:«ἔρχου καί ἴδε». Ἡ προσωπική γνωριμία τοῦ Ναθαναήλ μέ τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ διαλύει κάθε ἐπιφυλακτικότητα καί ἀμφιβολία. Ἡ ἐπιστράτευση ὅλων τῶν διανοητικῶν δυνάμεων τοῦ ἀνθρώπου δέν ὠφελεῖ σέ τίποτε, ἐκμηδενίζεται καί ἀχρηστεύεται μπροστά στή δύναμη τοῦ βιώματος.

  Αὐτό πού ζεῖ κανείς συναντώντας τόν Χριστό ἐγγίζει τό βαθύτερο εἶναι του, γιατί περνᾶ πέρα ἀπό τήν σφαίρα τοῦ μυαλοῦ καί ζεσταίνει τήν καρδιά του, τόν πείθει ὑπαρξιακά καί οἱ ἐγκεφαλικές ἀντιρρήσεις χάνουν μέ μιᾶς τή δυναμή τους.

  Ἡ δυσπιστία καί ὁ ὀρθολογισμός τοῦ Ναθαναήλ δέν προέρχοταν ἀπό προκατάληψη ἤ κακία, ἀλλά ἀπό τήν ἀπόσταση πού δέν εἶχε γεφυρωθεῖ ἀκόμη μέ τήν ἐμπειρία τῆς προσωπικῆς συναντήσεως. Ἡ γνωριμία αὐτή αἴρει κάθε ἐπιφυλακτικότητα καί ἀμφιβολία, ἀχρηστεύει τήν ἀξία τῶν ἐπιχειρημάτων καί δημιουργεῖ πειστικότητα μέσα στό βαθύτερο κέντρο τῆς ὑπάρξεως.

  Τό μήνυμα τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς εἶναι μιά πρόσκληση: Ἔρχου καί ἴδε». Ἔλα νά δεῖς τόν Χριστό ἀπό κοντά, μέσα στήν Ἐκκλησία, μέσα ἀπό τήν ζωή τῶν μυστηρίων, μέσα ἀπό τό βίωμα τῆς προσωπικῆς συνάντησης, μέσα από τήν ἐμπειρία τῆς σχέσεως τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου πρός τό θεῖο πρόσωπο καί ἄκουσε μέ προσοχή, χωρίς προκατάληψη τήν προσωπική πείρα μυριάδων ψυχῶν πού βρήκαν λύτρωση στόν Χριστό.

  Ὁ δύσπιστός καί ἐπιφυλακτικός Ναθαναήλ μετά τήν προσωπική συνάντηση του μέ τόν Χριστό πείθεται καί στή συνέχεια τῆς διηγήσεως ὁμολογεῖ τήν πίστη του σέ αὐτόν λέγοντας: «Ἐσύ εἶσαι ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ, ἐσύ εἶσαι ὁ βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ». Ἡ πίστη ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνας ἑλκυστικός διδάσκαλος ἠθικῆς ἀλλά ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ πού σταυρώνεται ἀπό τούς ἀνθρώπους καί ἀνασταίνεται ὄχι γιά νά τούς τιμωρήσει ἀλά γιά νά τούς σώσει, ἡ πίστη στήν λυτρωτική προσφορά τοῦ Χριστοῦ δέν εἶνια ἀποτέλεσμα μιᾶς λογικῆς διεργασίας μέσα στόν ἄνθρωπο ἀλλά καρπός τοῦ βιώματος.

ΠΗΓΗ