Θάνατος κατά παραγγελία

  Χρονιάρες μέρες έρχονται, επετείους ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε, ελπίζοντας να δούμε και να ακούσουμε κάτι πιο αισιόδοξο, αλλά πού τέτοια χαρά! Πέρα από τη σκληρή πραγματικότητα της κορωνοδημίας έχουμε και τα έκτακτα συμβαίνοντα, όπως αυτά που πρόσφατα σχολιάσαμε και άλλα τινα που «αἰσχρόν ἐστι καί λέγειν».

   Παίρνει όμως το μάτι μου και μια είδηση από την Ισπανία, που μας πληροφορεί ότι ψηφίσθηκε εκεί σχετικός νόμος που θεσμοθετεί την ευθανασία και την ιατρικά υποβοηθούμενη αυτοκτονία, κάνοντας έτσι την Ισπανία τέταρτη χώρα της Ευρώπης (και έβδομη στον κόσμο) όπου επιτρέπεται η αφαίρεση της ζωής με αίτημα του αρρώστου. Δυστυχώς έχουμε φτάσει στο σημείο η ιατρική ηθική και δεοντολογία -- που κάποτε είχε περίπου ισχύ Δεκαλόγου -- να αποφασίζεται με ψηφοφορία κάποιων σχετικών ή άσχετων με την ιατρική.

 Ο Ιπποκράτης (για να τον θυμηθούμε ξανά) απαγόρευε στον όρκο, εκτός από τις εκτρώσεις, όχι μόνο το να παρέχει ο γιατρός θανατηφόρο φάρμακο με αίτημα του ασθενούς, αλλά και το να του δίνει σχετική συμβουλή («οὐ δώσω οὐδέ φάρμακον οὐδενί αἰτηθείς θανάσιμον, οὐδέ ὑφηγήσομαι ξυμβουλίην τοιήνδε»). 

 Η εμπειρία της σύγχρονης ανακουφιστικής φροντίδας μας διδάσκει ότι το αίτημα για ευθανασία συνήθως είναι κραυγή για ανθρώπινη συμπαράσταση, ανακούφιση συμπτωμάτων και πνευματική στήριξη του ανίατα αρρώστου. Αυτό είναι σήμερα δυνατό σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις. Αυτό μας το εικονίζει πολύ ωραία ο Αισωπικός μύθος για τον γερο-ξυλοκόπο που απόκαμε να κουβαλά τα ξύλα και ζήτησε τον Θάνατο. Εκείνος εμφανίσθηκε και τον ρώτησε: 

«Γιατί με φώναξες;» 

«Ἵνα τό φορτίον ἄρῃς», απάντησε ο γέρος. Αυτό ακριβώς θέλουν οι ασθενείς μας, και αυτό τους αρνούμαστε όταν νομιμοποιούμε εναλλακτικές 'εύκολες' λύσεις.
Τελικά οφείλει τόσα πολλά ο κόσμος στους προγόνους μας...

antonispapagiannis