Επί του Αποστολικού αναγνώσματος (Α’ Κορινθ. θ’ 2-12)
«Πάντα στέγομεν ἵνα μή ἐγκοπήν τινα δῶμεν τῷ Εὐαγγελίῳ τοῦ Χριστοῦ»
Αγαπητοί μου αδελφοί, μετά τον Κύριό μας, ο οποίος ήλθε πρώτος στις συκοφαντίες και τα βάσανα, δεύτερος έρχεται ο Απ. Παύλος. Αυτό το «πρώτος μετά τον Ένα» που του προσέδωσε η Εκκλησία, είναι αλήθεια. Είναι γεγονός! Πρώτος στο έργο το Αποστολικό, πρώτος στην πνευματική προσφορά και πρώτος στις ταλαιπωρίες, τις φυλακίσεις, στους κινδύνους, στα βάσανα και το μαρτύριο του θανάτου.
Αυτό η Εκκλησία του το αναγνώρισε. Όμως τα Αποστολικά χρόνια υπήρξαν κατηγορίες ακόμα και από κάποιους εκ των Αποστόλων που αμφισβητούσαν την αποστολική του ιδιότητα. Επειδή δεν έζησε μαζί με τον Χριστό και δεν βρισκόταν την ημέρα της Πεντηκοστής στην επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Αυτό διατυπώνεται και από κάποιους Χριστιανούς εις την Κόρινθο.
Έρχεται λοιπόν σήμερα ο Απόστολος να απολογηθεί τρόπον τινά και να τους τονίσει ότι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι είναι Απόστολος είναι αυτοί οι ίδιοι: «Ἡ σφραγίς τῆς ἐμῆς ἀποστολῆς ὑμεῖς ἔστε ἐν Κυρίῳ». Το ότι εσείς αναγεννηθήκατε κατά Χριστόν και πιστεύετε σ’ Αυτόν, η ύπαρξη της Εκκλησίας στην Κόρινθο είναι η απόδειξη ότι είμαι Απόστολος.
Θεωρεί ότι είναι δικαιώμα των Αποστόλων να συντηρούνται από τους Χριστιανούς τους οποίος δημιούργησαν. Εφ’ όσον οι Απόστολοι συνεχώς εργάζονται πνευματικά γι’ αυτούς και αυτοί πρέπει να τους παρέχουν τα προς το ζην: «Μή οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν φαγεῖν καί πιεῖν;». Έχουμε το δικαίωμα να μας παρέχετε τα υλικά αγαθά, εφ’ όσον κι εμείς σας δίνουμε τα πνευματικά εκείνα αγαθά προς σωτηρίαν σας. Και στην συνέχεια αντιπαραθέτει μέσα από τον Μωσαϊκό Νόμο μια σειρά από διατάξεις και παραινέσεις που αναφέρει: «οὐ φιμώσεις, βοῦν ἀλοῶντα». Δεν μπορείς το βόδι που αλωνίζει το σιτάρι να του δέσεις το στόμα να μην φάει αφού κοπιάζει. Μήπως ο Θεός νοιάζεται για τα βόδια; Απλά τονίζει ότι πολύ περισσότερο ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο που κοπιάζει.
Αν οι άλλοι, εν προκειμένω οι λοιποί απόστολοι, έκαναν χρήση αυτού του δικαιώματος γιατί εμείς να μην έχουμε αυτό το δικαίωμα και πολύ περισσότερο: «Εἰ ἄλλοι τῆς ἐξουσίας μετέχουσι, οὐ μᾶλλον ἡμεῖς;».
Παρόλα ταύτα δεν κάναμε εμείς χρήση αυτού του δικαιώματος αλλά εργαζόμαστε εγώ και ο Βαρνάβας ώστε να μην παρεμβάλουμε κανένα εμπόδιο στην διάδοση του Ευαγγελίου, «ἵνα μή ἐγκοπήν τινα δῶμεν τῷ Εὐαγγελίῳ τοῦ Χριστοῦ».
Παρατηρούμε αδελφοί ότι ο Απόστολος δίνει ένα υπέροχο παράδειγμα αξιοθαύμαστης αυταπαρνήσεως. Δέχεται ότι αυτός που εργάζεται μέσα στην Εκκλησία σαν απόστολος, σαν ποιμένας, σαν εργάτης της Εκκλησίας του Χριστού, εφ’ όσον έδωσε τον εαυτό του γι αυτήν την αποστολή, θα πρέπει τα μέλη της Εκκλησίας και να του παρέχουν όλα εκείνα τα υλικά και τα απαραίτητα στοιχεία για την επιβίωση. Όμως αυτό δεν το δέχεται παρότι το δικαιούται. Προτιμά να εργάζεται και να επιβιώνει.
Ένας άνθρωπος που αφιέρωσε την ζωή του στην υπηρεσία της Εκκλησίας χωρίς να μπορεί να υπηρετήσει άλλο επάγγελμα, η Εκκλησία οφείλει να του παρέχει «τα προς το ζην» προκειμένου να μένει αδιάσπαστος στο ιερατικό ή ιεραποστολικό του καθήκον. Πολύ περισσότερο αν έχει οικογένεια. Όμως οι ποιμένες πρέπει να εργάζονται, να προσφέρουν, να καταναλίσκουν εαυτούς προς χάριν του ποιμνίου και του Ευαγγελίου.
Να αρκούμαστε στην προσφορά της αγάπης των Χριστιανών χωρίς ποτέ να απαιτούμε. Να μην σκανδαλίζουμε με απαιτήσεις που είναι έξω από τον σκοπό και το νόημα του Ευαγγελίου. Είναι αλήθεια ότι και ιερείς εφόσον έχουν συζύγους και παιδιά, έχουν ανάγκες και σ’ αυτό το γεγονός πρέπει να υπάρχει κατανόηση εκ μέρους των πιστών. Όμως και από την πλευρά των ποιμένων να υπάρχει αξιοπρέπεια και αφιλαργυρία. Τότε οι άνθρωποι κατανοούν και σέβονται .
Αδελφοί ας δείχνουμε κατανόηση, σεβασμό και αγάπη στις μεταξύ μας σχέσεις, ώστε «ἵνα μή μωμηθῆ ἡ διακονία».Αμήν!
Γραπτό κήρυγμα Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας(13-8-2023)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου