Ἂν ἐρωτήσουμε τὸν κόσμο μας, ἀλλὰ καὶ τὸν ἑαυτό μας, πῶς ἐννοοῦμε τὴν σχέση μὲ τὸ Χριστό, θὰ διαπιστώσουμε ὅτι τὴν περιορίζουμε στὸ ἐπίπεδό του «δοῦναι καὶ λαβεῖν». Πιστεύουμε σὲ ἕναν Θεὸ γιὰ νὰ μᾶς δίνει αὐτὸς καὶ νὰ λαμβάνουμε ἐμεῖς. Κι ἔτσι θεωροῦμε ὅτι ὁ Σταυρὸς ἦταν ὁ δρόμος τοῦ Θεοῦ. Δὲν εἶναι ὁ δικός μας. Ἔχουμε τήν ἰδέα ὅτι ἡ πίστη φορτώνει τὶς εὐθύνες καί γιά τόν κόσμο αὐτό καί γιὰ τὴν αἰωνιότητα στὸν ἐσταυρωμένο Θεό. Ἐμεῖς δὲν ἔχουμε νὰ κάνουμε τίποτε ἄλλο, παρὰ νὰ πιστεύουμε σ’ αὐτόν. Νὰ περιμένουμε νά προνοεῖ γιά μᾶς. Νὰ μᾶς ἐξασφαλίζει καὶ τὰ ἀγαθὰ τῆς αὐτάρκειας καὶ τὴν ἄφεση γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ τὴν αἰωνιότητα.Ὅμως ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου μᾶς δείχνει τὶς ἀληθινὲς διαστάσεις τόσο τῆς σχέσης μας μὲ τὸ Χριστό, ὅσο καὶ τοῦ τί εἴμαστε ἐμεῖς στὴν Ἐκκλησία. Γιὰ νὰ σχετιστῶ μὲ τὸ Χριστό, δὲν ἀρκεῖ ἐκεῖνος νὰ θέλει νὰ ἔχει σχέση μαζί μου. Χρειάζεται νὰ τὸν ἀναζητῶ καὶ ἐγώ. Καὶ ἡ σχέση εἶναι προσωπικὴ καί ἐλεύθερη μὲ τὸν καθέναν μας!
Νά ποῦμε ΝΑΙ
«Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν». (Μᾶρκ. 8,34) Λόγος χαρᾶς, ἀλλὰ καὶ λόγος λύπης. Ποῦ ἀνήκω; Θέλω νά ἀνήκω στόν Χριστό; Ἂν ναί, πῶς τὸ δείχνω στὴ ζωή μου;
Ἡ ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ
«Ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν». Δεύτερος λόγος χαρᾶς καί λύπης. Τὸ νὰ ἀπαρνηθεῖς τὸν ἑαυτό σου σημαίνει νὰ μὴν βάζεις τὸ «ἐγώ» σου στὴ θέση τοῦ κέντρου ὅλου τοῦ κόσμου, ἀλλὰ νὰ βάζεις τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸν δρόμο τῆς ἀγάπης, τῆς παραίτησης ἀπὸ τὰ δικαιώματα χάριν τῶν ἄλλων, τὸν δρόμο τῆς ἄσκησης, τῆς ἀρετῆς, τῆς προσφορᾶς, ὥστε τόσο σὲ συλλογικὸ-κοινωνικὸ ἐπίπεδο, ὅσο καὶ στὴ σχέση σου μὲ τὸν Θεό, νὰ μπορεῖς νὰ λὲς «δέ ζῶ πιά ἐγώ, ζῆ στήν ὕπαρξή μου ὁ Χριστός» (Γαλ. 2, 20). Ἡ σχέση μὲ τὸ Χριστὸ ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας μᾶς δίνει τὴν χαρὰ τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος ἀθλεῖται κατὰ Θεόν, ἀγωνίζεται νὰ ἀποκρούει τοὺς λογισμούς του, νὰ ἐκριζώνει τὰ πάθη του, νὰ μὴν ἀφήνει τὸ «σαρκικὸ φρόνημα» νὰ τὸν κυριεύει, βιώνει τὴν χαρὰ καὶ τὴν εὐλογία νὰ κάνει πράξη τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὑπακούει σ’ αὐτόν. Σώζεται καί, ταυτόχρονα, σώζει.
Ὅμως ἕνας τέτοιος δρόμος κρύβει λύπη. Ζοῦμε σὲ ἕναν κόσμο ποὺ τείνει νὰ θανατώνει καθημερινὰ τὸ Θεό. Εἴτε μετατρέποντας τὸν σὲ θρησκεία, δηλαδὴ σὲ ἁπλὴ παράδοση, σὲ ἔθιμα, στὴ νοοτροπία του «γιὰ τὸ καλό του χρόνου», εἴτε βλέποντας τὸν ὡς μία ἀνώτερη δύναμη, ποὺ μᾶς δίνει ὅ,τι ζητοῦμε, γιατί μπορεῖ νὰ τὸ κάνει, ἢ μᾶς περιμένει στὴν ἄλλη ζωὴ γιὰ νὰ μᾶς ὑποδεχθεῖ μαγικά, ἐφόσον δὲν κάναμε τίποτε κακό, δὲν πειράξαμε κανέναν. Εἴτε θεωρώντας τὴν σχέση μας μαζί του ὡς κατάλοιπο μίας παιδικῆς ἀθωότητας, ποὺ μᾶς ἐπιστρέφει συναισθηματικὰ στὸ παρελθόν μας, ἴσως καὶ μᾶς συγκινεῖ, ἀλλὰ δὲν ἀλλάζει τὴν ὕπαρξη καὶ τὸν τρόπο ζωῆς μας.Θέλει λοιπόν ἀγώνα καί τήν τήρηση τοῦ τρίτου λόγου.
Ἡ ζωή σταυρός
«Ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι». Ὑπάρχει χαρὰ ὅτι δέν εἴμαστε μόνοι στὸ νὰ σηκώνουμε τὸν σταυρό μας καὶ νὰ ἀκολουθοῦμε τὸν Χριστὸ στὸν Γολγοθά. Εἶναι ἡ χαρὰ ὅτι δὲν εἶναι ὁ Σταυρὸς τὸ τέρμα, ἀλλὰ τὸ πέρασμα ἀπὸ τὸν θάνατο στὴ ζωή. Καὶ θάνατος δὲν εἶναι μόνο τὸ μαρτύριο ἢ τὸ βιολογικὸ τέλος, ὅπως πολλοὶ νομίζουν. Θάνατος, ὅσο κι ἄν αὐτό φέρνει λύπη, εἶναι ἡ νέκρωση τῶν παθῶν, εἶναι ἐκεῖνα τὰ μικρότερα ἢ μεγαλύτερα ΟΧΙ τὰ ὁποῖα καλούμαστε νὰ ἀντιτάξουμε στὶς ἐπιθυμίες τῆς ἀπάτης. Σταυρὸς εἶναι τὸ νὰ μποροῦμε νὰ συγχωροῦμε ὅλους αὐτοὺς ποὺ δὲν μᾶς καταλαβαίνουν, ποὺ δὲν εἶναι ὅπως ἐμεῖς θὰ θέλαμε, πού μᾶς κάνουν νὰ πονοῦμε, πού μᾶς περιφρονοῦν γιατί πιστεύουμε.
Χαρμολύπη φέρει ὁ Σταυρὸς στὴ ζωή μας. Ζοῦμε μέσα ἀπὸ τὸν Σταυρὸ τὴν ὁδὸ τῆς ἀνάστασης καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Κι ἐδῶ εἶναι ἡ εὐθύνη ὅλων μας, κλήρου καί λαοῦ! Νὰ δώσουμε αὐτὴν τὴν μαρτυρία μὲ τὴν πίστη, τὰ ἔργα, τὴ ζωή μας ἐντός τῆς Ἐκκλησίας. Γιὰ νὰ γίνει καὶ γιὰ μᾶς ὁ Σταυρὸς ἀπὸ πηγὴ πόνου, δοκιμασίας, θανάτου, «ζωὴ καὶ ἀνάστασις».
Γραπτό κήρυγμα της ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ-7 Απριλίου 2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου