Η αυταπάτη της πνευματικής ετοιμότητας είναι ίσως η πιο ύπουλη μορφή αυταρέσκειας. Δεν θορυβεί, δεν προκαλεί, δεν κραυγάζει· εισέρχεται ήσυχα στην ψυχή, ντυμένη με τη στολή της ευσέβειας, μα στα σπλάχνα της κρύβει το φίδι της πνευματικής αυτάρκειας. Η ετοιμότητα δεν είναι κατόρθωμα, δεν είναι επίτευγμα, δεν είναι αποτέλεσμα ηθικής προετοιμασίας ή τελετουργικής πειθαρχίας. Είναι το ψευδώνυμο μιας ύβρεως που παριστάνει την αρετή.
Είναι η συντριβή μπροστά στο ανεξήγητο έλεος.
Είναι το δάκρυ εκείνου που δεν δικαιούται τίποτα και του προσφέρεται το Πάν. Είναι η βουβή αναγνώριση της αναξιότητας του.
Δεν κοινωνεί εκείνος που αισθάνεται καθαρός, αλλά εκείνος που κατανοεί το βυθό της ακαθαρσίας του και υψώνει τα μάτια του προς το φώς, όχι για να το αρπάξει, αλλά για να χαθεί μέσα του.Κοινωνία σημαίνει να σπας το ψεύδος του εαυτού σου και να προσέρχεσαι με τα συντρίμμια. Όχι με το ένδυμα του "έτοιμου", αλλά με τα κουρέλια του χαμένου που δεν ελπίζει πια στον εαυτό του.
Κοινωνία σημαίνει να πλησιάζεις όχι επειδή "μπορείς", αλλά επειδή μόνο Εκείνος μπορεί. Όταν ο άνθρωπος νιώσει ότι είναι για πέταμα, τότε αρχίζει να γίνεται δεκτός. Όταν πάψει να μιλάει για την αρετή του και μιλήσει για την πείνα του, όταν παύσει να μετρά νηστείες και να καταγράφει εξομολογήσεις σαν εισιτήρια προς τον ουρανό και αφήσει τον εαυτό του να σταθεί γυμνός και τρεμάμενος μπροστά στην τράπεζα της Ζωής τότε, και μόνο τότε, πλησιάζει την πραγματική μετάληψη.
Ο κόσμος λατρεύει την ετοιμότητα, γιατί φοβάται τη σιωπή της καρδιάς. Φοβάται την αλήθεια της γύμνιας του. Γι’ αυτό επινοεί ρυθμούς, κανόνες, σχήματα, για να νιώσει "εντάξει". Μα το Πνεύμα φυσάει όπου θέλει, δεν φυλακίζεται σε πίνακες ελέγχου και ημερολόγια εγκράτειας. Η χάρη δεν είναι ανταμοιβή· είναι σκάνδαλο για τον ηθικιστή, καταφυγή για τον συντετριμμένο.
Η πνευματική ζωή δεν είναι διαδρομή ανόδου· είναι κάθοδος στην αλήθεια του εαυτού. Δεν είναι τίποτα άλλο από ένα διαρκές "δεν είμαι άξιος", ειπωμένο όχι με απελπισία, αλλά με την παιδική ελπίδα εκείνου που ξέρει πως μόνο η αγάπη μπορεί να τον σώσει. Και η Θεία Κοινωνία δεν είναι ανταμοιβή του "καλού παιδιού"· είναι φιλία και αγάπη στον άσωτο που γύρισε κουρελιασμένος.
Όποιος νομίζει ότι είναι έτοιμος, έχει ήδη κλείσει την πόρτα του θαύματος. Το θαύμα δεν έρχεται σε "καθαρούς λογισμούς", αλλά σε καρδιές που έχουν διαλυθεί από τη λαχτάρα του Θεού.
Η Θεία Κοινωνία δεν είναι το τέρμα ενός επιτυχημένου νηστευτικού προγράμματος· είναι η αρχή ενός παράδοξου έρωτα: να αγκαλιάζεσαι από Εκείνον που δεν Του αξίζεις και να Σε δέχεται σαν να ήσουν τα πάντα.
Όσοι λοιπόν νιώθουν ανάξιοι, όσοι πονούν γιατί είναι άρρωστοι, όσοι πεινούν για έλεος και τρέμουν μπροστά στο φώς αυτοί είναι οι πραγματικοί έτοιμοι. Γιατί έτοιμος δεν είναι εκείνος που έφτασε, αλλά εκείνος που έμαθε να φωνάζει: «Θεέ μου, σώσε με, γιατί δεν μπορώ μόνος μου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου