Το περιστατικό εἶχε νά κάνει μέ ἕναν σκοτωμένο σπίνο, ἕνα πουλάκι-φίλο τῶν πατέρων τῆς Μονῆς Ἀγάθωνος.

Ἄς ἀκούσουμε τὴν ἱστορία, ὅπως τήν διηγεῖται ὁ π. Δαμασκηνός:

«Κάθε πρωί μετά τήν ἀκολουθία, ὁ π. Γερμανός μέ τόν π. Βησσαρίωνα πήγαιναν καί κάθονταν στο τραπέζι πού βρίσκεται στο περιστήλιο τῶν κελλιῶν. Ἐκεῖ ἔπαιρναν τό πρωινό τους. Ἕνα πουλάκι (σπίνος) πετοῦσε ἀπό τά δένδρα τῆς αὐλῆς στό τραπέζι τους καὶ ἔτρωγε τά ψίχουλα, χωρίς καθόλου νά φοβάται τούς πατέρες. Πότε πετοῦσε στόν ἕναν πατέρα καί πότε στον ἄλλον καί πότε καθόταν πάνω στα σκουφιά τους. Οἱ πατέρες τὸ ἀγαποῦσαν πολύ καί κάθε ἡμέρα τό περίμεναν νά ἔλθει στην συντροφιά τους. Εγώ πού τούς πήγαινα το πρωινό τους, ἔβλεπα την όμορφη αυτή σκηνή καί θαύμαζα καί την ημεράδα τοῦ πουλιοῦ καί την χαρά τῶν πατέρων.

»Ένα πρωί μπήκε στην αυλή τῆς μονῆς ἕνα παιδί ἀπό τό διπλανό χωριό, τό ὁποῖο μέ τό ἀεροβόλο κυνηγοῦσε πουλιά. Χωρίς νά τό ἀντιληφθοῦν οἱ πατέρες, το παιδί σημάδεψε τον σπίνο τους καί τον σκότωσε. Αξέχαστη θὰ μοῦ μείνει ἡ ἀντίδραση καί τῶν δύο πατέρων, ὅταν εἶδαν τὸ ἀγαπημένο τους πουλάκι να πέφτει σκοτωμένο στήν αὐλή τοῦ μοναστηριοῦ. Ὁ παπα-Γερμανός ἔβαλε τις φωνές στο παιδί λέγοντάς του: Γιατί μᾶς ἔκανες αὐτό τό κακό; Γιατί μᾶς στέρησες τήν παρηγοριά;”

 Ὁ π. Βησσαρίων, άναστατωμένος καί αὐτός καί πολύ λυπημένος, πῆγε γρήγορα καί πῆρε στά χέρια του τό νεκρό πουλάκι καί τό καταφιλοῦσε, ἐνῶ ἀπό τά μάτια του έτρεχαν καυτά τα δάκρυα τῆς λύπης του.

»Ἡ ἀντίδραση καί ἡ λύπη τῶν πατέρων γιά τόν σκοτωμό τοῦ σπίνου τους δικαιώνουν τα λόγια τοῦ ἁγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, πού λέγει πώς “ἡ καρδιά τοῦ μοναχοῦ πρέπει νά εἶναι καιομένη ὑπέρ ἀπάσης τῆς κτίσεως”».

Ένα δυσάρεστο γεγονός. Ὁ σπίνος νεκρός. Ὅμως οἱ δύο πατέρες δέν ἀντέδρασαν τό ἴδιο. Ὁ πνευματικός ἄνθρωπος καί ὁ ἅγιος ἄνθρωπος. Ἐγώ σκάλωσα σε αὐτήν τήν ἱστορία. Ὁ συγγραφέας νομίζω σκόπιμα, γιά νά μήν κρίνει τὸν ἡγούμενο π. Γερμανό, ἀφοῦ οἱ συγκρίσεις γεννοῦν κατακρίσεις, προσπερνᾶ τὸ συμβάν. Εγώ θά σχολίαζα. 

 Ὁ ἕνας ἀντιδρᾶ καί ὁ ἄλλος δρᾶ. Ὁ ἕνας φωνάζει στον κυνηγό. Ὁ ἄλλος έναγκαλίζεται τόν νεκρό σπίνο καί κλαίει.

 Στην πρώτη περίπτωση φαίνεται πῶς ἀντιδροῦν οἱ ἀτελεῖς καί στήν δεύτερη πῶς δροῦν οἱ τέλειοι. Ὁ Όσιος Βησσαρίων δρᾶ τελείως. Ὅπως ή Παναγιά μας, πού ἐναγκαλίζεται τόν νεκρό Θεό καὶ Υἱό της κάτω ἀπό τόν σταυρό Του, χωρίς να τα βάζει μέ τούς σταυρωτές Του. Εἰδάλλως, πῶς θά ἦταν μάνα ὅλου τοῦ κόσμου Μεσίτρια ὅλων τῶν ἀνθρώπων; Ἡ Παναγιά μας πονοῦσε τὸ ἴδιο καί γιά τό παιδί της καί γι’ αὐτούς πού τό σταύρωναν. Ὅπως μία μάνα πού πονᾶ ὅταν τά δύο παιδιά της χτυπιούνται μεταξύ τους καί μάλιστα ὅταν τὸ ἕνα βασανίζει ἀδίκως τό ἄλλο, υποφέρει και γιά τά δύο.

Πόσες νεκρές ψυχές κυκλοφοροῦν ἄραγε ἀνάμεσά μας; Τίς ἐναγκαλιζόμαστε, τίς καταφιλοῦμε μέ τήν αὔρα τῆς προσευχῆς ἤ τίς ντουφεκᾶμε ὅπως ὁ κυνηγός τά πουλάκια καί μάλιστα ὅταν αὐτά εἶναι ζαλισμένα ἀπό τίς ἄγριες καιρικές συνθήκες; Νά λοιπόν ἡ ἁγιότητα. Νά τό μεγαλεῖο τοῦ Οσίου Βησσαρίωνα. Νά ἐναγκαλίζεσαι τίς νεκρές ψυχές. Ἡ ἀντίδραση ἔχει στειρότητα. Ἡ δράση γονιμότητα.[...]

«ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΧΑΡΙΤΩΝ – Στούς δρόμους τῆς πόλης», Ἀρχιμ. Ἀρσένιος Κωτσόπουλος, ἐκδ. Ἀγαθός Λόγος, σελ. 27-31

ΠΗΓΗ