(Νώντας Σκοπετέας)
Αμέτρητα μηνύματα καθημερινά λαμβάνουμε και στέλνουμε, με αιτήματα αδελφών μας και δικά μας αντίστοιχα, για δύσκολες περιστάσεις, ασθένειες, εξετάσεις, εντάσεις και ταραχές σε οικογενειακές σχέσεις, κλπ κλπ.
Ονόματα αδελφών, να τα διαβιβάσουμε σε κάποιον άνθρωπο της προσευχής, κληρικό ή λαϊκό, να δεηθεί, να μεσιτεύσει στον Κύριο, να βρεθεί λύση, ανακούφιση, να κοπάσει ο κλύδωνας ο θεώρατος που θέλει να μας καταπιεί.
Και εμείς με τη σειρά μας, στέλνουμε το αίτημα και περιμένουμε τα αποτελέσματα. Τις περισσότερες φορές αδελφοί μου(και μιλάμε πρώτα για τον ταλαίπωρο εαυτό μας) όλα σταματάνε ακριβώς εκεί, σε αυτήν την διαβίβαση. Και έχουμε ην ψευδαίσθηση ότι φερθήκαμε και άκρως πνευματικά και ότι τώρα αναλαμβάνει… άλλος….Εμείς ως εδώ…Γράψαμε το όνομα, το δώσαμε, ξοφλήσαμε…
Πέραν του ότι πάντοτε τα αιτήματα ικανοποιούνται με γνώμονα το συμφέρον της ψυχής του αιτουμένου..έχουμε ποτέ μας αναρωτηθεί, μήπως αυτή η μη ικανοποίηση, οφείλεται και στη δική μας πνευματική νωθρότητα(για να μην πούμε τεμπελιά και ακουστεί τραχύ);
Μακάρι να νιώθαμε την ουτιδανότητά μας και να βιώναμε ταπεινά χωρίς την παραμικρή ιδέα για τον εαυτό μας…
Μακάρι να ήταν αυτός ο λόγος που σταματάμε εκεί, την βοήθεια προς τον αδελφό μας…
Ο αληθινός λόγος είναι, ότι δεν έχουμε θυσιαστική αγάπη αδελφοί μου. Ειλικρινά δεν μπορούμε να ακούμε αυτήν την νιόφερτη και τόσο πολυφορεμένη λέξη που και αυτή η μόδα ανακάλυψε…Ας μας συγχωρήσουν οι φίλοι ψυχολόγοι…Μιλάμε για την έννοια της ενσυναίσθησης…Ενσυναίσθηση και συμπερίληψη …Τόσο πολυακουσμένες, τόσο εκκοσμικευμένες στις μέρες μας…Αλλά τόσο ελάχιστα βιωμένες όπως εδώ και τόσους αιώνες έχουν διδαχθεί από τον ίδιο τον Κύριο.
Και ακριβώς αυτή η θυσιαστική αγάπη, αυτό το σύμπονο, το αγαπάτε αλλήλους στην πράξη, είναι αυτά που στην απουσία τους, δεν μας επιτρέπουν να πάμε ένα βήμα παραπάνω από το να δίνουμε μόνο ονόματα σε ιερείς και σε αδελφούς για προσευχή…
Ο Κύριος θέλει την θυσιαστική μας αγάπη, το να πονέσει και η δική μας καρδιά για τον πόνο του κάθε αδελφού μας. Να κλάψουμε με το κλάμα του, να προβληματιστούμε με τη δυσκολία του, να γονατίσουμε και εμείς για εκείνον που τα πόδια του δεν τον βαστούν, να σημαδέψουμε τις γροθιές μας για εκείνον που είναι καθηλωμένος…Όσους πιο πολλούς συνεργάτες βρίσκει ο Κύριος στην προσευχή, τόσο το αδύνατο θα γίνεται δυνατό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου