Μεσονύκτιον εξεγειρόμην...

Η μέρα μας, αρχίζει πάντα με μία ανάσταση, της οποίας η αναγγελία γίνεται καθημερινά, μέσα στο σκοτάδι!

Η πόρτα του ναού ανοίγει στης 5:30 π.μ και ο ιερέας βάζει Ευλογητός .

Αυτό είναι αρκετό!

Έστω και αν ένας από εμάς, μέσα σε αυτή την πόλη προμηνύει Ανάσταση εκ του τάφου, εκ του στρώματος, εκ της ακηδίας μας καθημερινά.

Είναι αρκετό!

Η δική του απλή, ταπεινή, ασήμαντη λειτουργική κίνηση η οποία καθημερινά εδώ και χρόνια σημαίνει Ανάσταση μπορεί να νοηματοδοτήσει τη ζωή μου.

Από διάφορα μέρη της Αθήνας συνέρχονται οι καλεσμένοι στους γάμους του Αρνίου.

Τις περισσότερες φορές η δικές μας Αναστάσεις δεν φέρουν πάνω τους τα στίγματα της Αγάπης του Χριστού.

Το ένδυμα το λευκό,

η λαμπάδα,

το Φώς,

η μετάνοια,

η ικεσία,

η δοξολογία,

η ευχαριστία,

η Θεία Ευχαριστία,

η μετάληψη των Τιμίων Δώρων.

Η ημέρα μας!

Η κάθε ημέρα αρχίζει μόνο κοντά σε Αυτόν!

Μόνο μέσα σε Αυτόν μπορείς να πορευθείς, να διέλθεις φθάνοντας δια της στενής πύλης! Βαστώντας, λειτουργώντας μυστικά μέσα στον κόσμο τις εντολές Του.

Όπλα μας και Ασπίδα μας σε αυτή την πορεία αποστολής μας στα Έθνη!

- Ποια ;

Μπορείς να πεις και να γράψεις!

Μπορείς όμως να ρωτάς;

Μπορείς να πολεμάς ή να αμύνεσαι από την στιγμή που Αυτός έχει εισέλθει μέσα Σου;

Μου ήλθε αυθόρμητα στο νου η προσευχή του Αγίου Πατρικίου…

Αυτή η συστολή των αισθήσεων, του νου …

στην καρδία…

στον τόπο της Παρουσίας Του.

Το δύσκολο δεν είναι να σηκωθείς στης 5:30π.μ για να παραστείς στην ακολουθία.

Το δύσκολο είναι η ανάσταση σου αυτή,

εκ του στρώματος, εκ της ακηδίας

να έχει κάτι από την Ανάσταση των νεκρών, επάνω της.

wra9.blogspot.com