Άλλο η δουλεία στους ανθρώπους και άλλο η δουλεία στο Θεό

Υπάρχουν μερικές λέξεις στην εποχή μας που δεν ακούγονται ευχάριστα. Δεν μπορεί κανείς να τις πει χωρίς να μην πειραχτούν εκείνοι που τις ακούνε. Μια τέτοια είναι η λέξη δ ο ύ λ ο ς. Πως μπορεί να είναι κανείς δούλος; Ποιος έχει το δικαίωμα να πουλάει και να αγοράζει τον άλλο άνθρωπο σαν να είναι αντικείμενο; Γιατί αυτό θα πει δούλος, να μην ανήκεις στον εαυτό σου, αλλά σε κάποιον άλλο, σε κάποιο αφεντικό.

  Η δουλεία ήταν ένας θεσμός του αρχαίου κόσμου που σιγά-σιγά με την επίδραση του Ευαγγελίου καταργήθηκε. Καταργήθηκε βέβαια επίσημα, αλλά στην εποχή μας υπάρχουν άλλου είδους δουλείες χειρότερες του αρχαίου κόσμου. Οι πόλεμοι και οι επαναστάσεις έγιναν για να ελευθερωθούν δήθεν οι άνθρωποι, αλλά ουσιαστικά υποδουλώνονται περισσότερο κι ας φωνάζουν όλοι για ελευθερία.

     Στην Εκκλησία όμως διαρκώς ακούμε τη λέξη δούλος. « Υπέρ των δούλων του Θεού….» δέεται ο ιερεύς σε κάθε ιερά Ακολουθία. Λ.χ. η Θεοτόκος όταν δέχτηκε τον αγγελικό χαιρετισμό απάντησε: « Ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου». Ο δε Απ. Παύλος αρχίζει την προς Ρωμαίους επιστολή γράφοντας : « Παύλος δούλος Ιησού Χριστού…». Η λέξη δούλος στο χώρο της Εκκλησίας και στην η Αγ. Γραφή είναι ιερή.

            Πως πρέπει να  εννοήσουμε αυτές τις εκφράσεις;

     Κάποιοι όταν ακούνε να δέεται η Εκκλησία: « υπέρ των δούλων του Θεού…»  ενοχλούνται. Εδώ πρόκειται για παρεξήγηση. Ο Θεός βλέπει τους ανθρώπους ως παιδιά Του και ο Χριστός τους καλεί φίλους.«Υμείς φίλοι μου εστέ».Αυτό δεν σημαίνει πως τα παιδιά του Θεού και οι φίλοι Του δεν πρέπει να αισθάνονται τον εαυτό τους δουλικά κείμενα.

            Γιατί η λέξη δούλος θα πει δέσμιος: « Παύλος δέσμιος Ιησού Χριστού …». Και είχε λόγο να το γράψει αυτό έτσι, γιατί ο Ονήσιμος για τον οποίο γράφει την επιστολή, ήταν δούλος του Φιλήμονα. Αλλά σ’ αυτή την επιστολή βλέπουμε πως η Εκκλησία αντιμετώπισε το κοινωνικό πρόβλημα της δουλείας και πως είδε αυτούς που ο κόσμος τους ονόμαζε δούλους και τους θεωρούσε πως ήταν αντικείμενα στην απόλυτη κυριότητα του ιδιοκτήτη.

      Άλλο η δουλεία στους ανθρώπους και άλλο η δουλεία στο Θεό. Η δουλεία στο Θεό είναι η πραγματική ελευθερία. Κάθε ονομαζόμενη ελευθερία δεν είναι πάντα ελευθερία, αλλά πολλές φορές μεγάλη δουλεία.

      Το θέμα όμως είναι πολύ μεγάλο και δεν εξαντλείται σ’ ένα σημείωμα. Αρκεί μόνο να πούμε πως πολλές φορές οι άνθρωποι σκεπάζουν κάθε κακία τους κάτω από το όνομα της ελευθερίας. «επικάλυμμα της κακίας έχοντες την ελευθερίαν», γράφει ο Απ. Πέτρος. Θεωρούν πως είναι ελεύθεροι ενώ είναι δούλοι. Πραγματικά ελεύθερος είναι όποιος αισθάνεται και είναι δούλος Ιησού Χριστού. 

π.Γ.Στ./ΠΗΓΗ