Αυτό που δεν γράφει στους τοίχους είναι ότι...

 

 ...είναι ότι το τοίχος της αμαρτίας πέφτει χτυπημένο από ένα δάκρυ εάν σε αυτό κουβαριάστηκες σαν στη κοιλιά της μάνας. 
 Εάν όλη σου η ζωή είναι ένας απέραντος πόνος,αυτός είναι ακριβώς ο πόνος της νέας γέννησης,της οποίας η κραυγή,δεν είναι κραυγή πόνου αλλά χαράς…Αυτός που παρευρίσκεται σε αυτή τη γέννηση είναι ο πνευματικός. Αυτός κόβει τον ομφάλιο λώρο του νεογέννητου ελευθερώνοντας το από την αμαρτία, τον φέρνει από το σκοτάδι στο φως,τον μαθαίνει να τρώει και να περπατάει…δηλαδή να προσεύχεται να κοινωνεί να ακολουθεί τα ίχνη των αγίων πατέρων…

      Για ποια ζωή γεννιέται αυτή η ψυχή;Κοιτώντας εξωτερικά ο δρόμος φαίνεται σαν ένα τούνελ από το οποίο περνάς σκυμμένος με πολύ δυσκολία

      Αυτοί όμως οι επιπόλαιοι παρατηρητές δεν γνωρίζουν τι γίνεται με αυτούς που σέρνονται…Όσο  πιο στενή είναι η οδός, τόσο πλαταίνει η καρδιά,τόσο γίνεται η ψυχή πιο ελεύθερη και πιο δυνατή. Αυτοί δεν καταλαβαίνουν ότι το σύρσιμο των χριστιανών είναι μια έξοδος από το μνήμα.Όλοι ξέρουμε ότι στις μεγάλες λεωφόρους προχωρούν ποτάμια ατελείωτα ανθρώπων με καρδιές όλο και πιο μικρές όλο και πιο άρρωστες

      Οι πραγματικοί επιζώντες αυτής της ζωής δεν  είναι οι μάγκες αλλά οι χριστιανοί. Όσα και να κάνουν οι πρώτοι καταλήγουν στα χέρια του θανάτου… Όσοι όμως ξαναγέννιουνται ,κομματιάζοντας τη κοιλιά του θανάτου τους περιμένει η  ατελείωτη αγκαλιά της Ζωής.

       Αυτό που γραφεί στους τοίχους της Βαβυλώνας στην οποία ζούμε  είναι ότι  δεν θα μείνει πέτρα επί πέτρας  όπως είπε ο Χριστός. Αυτό μπορεί να το δοκιμάσει κάθε ψυχή που δέχεται το Λόγο Του. Επειδή το θεμέλιο της Βαβυλώνας είναι οι καρδιές μας και οι πέτρες της είναι οι αμαρτίες μας  Ναι, αυτό κανείς  τοίχος δεν το γράφει…