''Ο ασπασμός και η ευχή του ιερέα''

  Δεν υπάρχει άνθρωπος πού νά μην του δίνουν χαρά οι ευχές των άλλων. Πού νά μην τις πε­ριμένει και νά μην τις αποδέχεται ευχαρίστως. Τήν ήμερα τής ονομαστικής εορτής μας ή σε κάποια άλλη σημαντική γιά τη ζωή μας επέτειο. Τήν ήμερα τής ορκωμοσίας και λήψεως του πτυχίου μας. Τήν ήμερα τής κατατάξεως μας στο στρατό ή τής άποστρατεύσεώς μας γιά τούς άνδρες. Τήν ήμερα των αρραβώ­νων μας και του γάμου μας. Πόσες και πόσες αφορμές και σταθμοί στη ζωή μας δεν γίνονται αφορμή νά μάς ευχηθούν οι δικοί μας άνθρωποι και νά γεμίσουμε έτσι από χαρά.

 Μέσα στα τόσα πρόσωπα ωστόσο πού μάς εύχονται, συγγενικά και μη, φι­λικά, συναδελφικά και άλλα, υπάρχουν και κάποια πού οι ευχές τους έχουν άλλη βαρύτητα γιά εμάς. 'Η ευχή του πατέρα και τής μάνας! Ή ευχή του παππού και τής γιαγιάς μας! Βγαλμένες με περισσή αγάπη, προσδοκία και ελπίδα. Θα 'λεγε κανείς ότι δεν υπάρχουν ανώτερες και ειλικρινέστερες ευχές απ’ αυτές. Γι' αυτό και ο λαός μας διέσωσε τα παροιμιώδη λόγια: «Ευχή γονιού αγόραζε και στο βουνό περπατά».

 Και πιο πάνω κι από τις ευχές των γο­νέων μας είναι οι ευχές των ιερέων. Των πνευματικών μας πατέρων. Γιατί οι ιερείς έχουν τη Χάρη του Θεού πάνω τους. Έχουν τήν ειδική Χάρη τής ίερωσύνης, τήν όποια μεταδίδουν. Και οι ευχές τους έχουν ξεχωριστή δύναμη και χάρη. Γι' αυτό και πολλοί πιστοί ιδιαίτερα έκζητούν τις ευχές και προσευχές των ιερέων σε ό,τι κάνουν στη ζωή τους. 

Παλαιότερα πού ο λαός μας ήταν πιο κοντά στη ζωή τής Εκκλησίας και γνώριζε εμπειρικά και δια τής πίστεως του πόση δύναμη και χάρη έχουν οι ιερείς μας, μόλις έβλεπε ιερέα, έσπευδε νά τού φιλήσει τό χέρι και νά πάρει τήν ευχή του και θεωρούσε ιδιαίτερη ευλογία αυτό τό συναπάντημα. Σήμερα δυστυχώς, πού ξεμακρύναμε αρκετά από τις άγιες παραδόσεις μας, αφήνουμε ανεκμετάλλευτες τέτοιες ση­μαντικές ευκαιρίες.

 Και ο ιερέας συνήθως εύχεται: «Ό Θε­ός νά σε ευλογεί, παιδί μου!». «Νά 'σαι καλά». Όμως στην τυποποιημένη ζωή μας όλα έγιναν απλός τύπος και συνή­θεια χωρίς βάθος. Και ο σύγχρονος άν­θρωπος δεν πιστεύει πλέον στη δύναμη και τη χάρη των ευχών. Κατήντησαν όλα κοινωνικές συμβατικότητες. Πιστεύουμε στη δύναμη τού χρήματος, στις γνωριμίες μας με ισχυρούς ανθρώπους πού όποτε χρειασθεί μπορούν νά μάς βοηθήσουν. Οι ευχές φαντάζουν ανίσχυρες- τα άλλα είναι πιο απτά και υπολογίσιμα στη χωρίς πίστη ζωή μας. Κι όμως διαβάζοντας καν­είς τούς βίους των αγίων νεομαρτύρων βλέπει με πόση δίψα ψυχής και λαχτάρα ζητούσαν τις ευχές των ιερέων λίγο πριν από τό μαρτύριο και έπαιρναν δύναμη, κουράγιο και χάρη γιά ν' αντέξουν.

 Όμως δεν φτάνει μόνο ή ευχή του ιερέως και του Πνευματικού μας στον πνευματικό μας αγώνα. Ούτε αυτή λει­τουργεί μαγικά, θα λέγαμε. Χρειάζεται και ή δική μας συνεργεία. Νά μην αφή­νουμε ανεκμετάλλευτες τις ευχές των πνευματικών μας πατέρων. Γιατί ποιό τό όφελος νά ζητάμε και νά παίρνουμε τήν ευχή των ιερέων, όταν ζούμε ηθελημένα αντίθετα στο θέλημα του Θεού; 
Πώς αυτή θα μάς βο­ηθήσει, όταν π.χ. ή μνησι­κακία υπάρχει έντονα μέσα μας; Πώς θα μάς χαριτώσει, όταν δεν συνοδεύεται και δεν συμμαχεί και με τη δική μας προσευχή; 
Πώς είναι δυνατόν ή σπίθα αυτή τής ιερατικής ευλογίας νά μη σβήσει από τα κύματα τής επιπόλαιης και απερίσκεπτης ζωής μας;

 Ό άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο άγιος πού με τις διδαχές του αφύπνισε τό σκλαβωμένο Γένος μας, πριν εγκαταλείψει τήν ησυχία και τήν άσκηση τού Άγιου Όρους χάριν του κηρύγματος, ζήτησε και αυ­τός και πήρε τήν ευχή του Πατριάρχου. Αυτός λοιπόν ο άγιος στις Διδαχές του συμ­βούλευε τούς πιστούς Χρι­στιανούς, αν δουν στο δρό­μο τους έναν ιερέα και έναν άγγελο, νά προσκυνήσουν πρώτα τόν ιερέα και κατόπιν τόν άγγελο, γιατί ο ιερέας έχει μεγαλύτερη χάρη.

 Ας μην καταφρονούμε λοι­πόν αυτή τη χάρη του ιερέ­ως. Και κάθε φορά πού συν­αντάμε κάποιο κληρικό, σεβαστικά νά ζητάμε τήν ευχή του και νά ασπαζόμαστε τό χέρι του. Τό χέρι πού πιάνει μπροστά στην Αγία Τράπεζα τόν ίδιο τόν Χριστό. Πού μερί­ζει τό πανάχραντο Σώμα του. Και νά είμαστε βέβαιοι ότι ή ευχή του έχει δύναμη, χάρη και ευλογία κι έρχεται σαν απαλό αεράκι νά φουσκώσει τα πανιά του σκάφους τής ζωής μας, γιά νά συνεχίσει τό ταξίδι του στον ωκεανό του κόσμου.

Λέγει ο Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:
«... H ψυχή του ιερέως καθόλου δε διαφέρει από πλοίο, που το δέρνει η τρικυμία. Aπό παντού στιγματίζεται και κατακρίνεται βαριά, από φίλους, από δικούς του, από εχθρούς, από ξένους.

Tίποτε άλλο δεν παροργίζει τόσο το Θεό, όσο οι ανάξιοι ιερείς.

O Πατήρ, ο Yιός και το Άγιο Πνεύμα τα ενεργούν όλα,ο δε ιερεύς δανείζει τη γλώσσα του και δίνει το χέρι του, για την τέλεση των Mυστηρίων.

Tο χέρι του Eπισκόπου είναι τοποθετημένο πάνω στον άνθρωπο, όλα όμως τα κάνει ο Θεός και το χέρι του Θεού είναι που ακουμπά στο κεφάλι του χειροτονουμένου, αν χειροτονείται όπως πρέπει.

Kαι διαμέσου αναξίων συνηθίζει να ενεργεί ο Θεός και διόλου δεν βλάπτεται η Xάρη των Mυστηρίων από τη ζωή του ιερέως.

Mη λοιπόν κατηγορήσεις την ιεροσύνη, όταν δεις ιερέα ανάξιο. Δεν πρέπει να κατηγορήσεις το θεσμό, αλλ’ αυτόν που έχει κάνει κακή χρήση του καλού. Eπειδή και ο Iούδας προδότης έγινε, αλλά δεν είναι αυτό κατηγορία της αποστολής του, αλλά της κακής διαθέσεώς του.

 Tης ιεροσύνης ο θρόνος έχει στηθεί στα ουράνια και αυτά της έχουν επιτρέψει να διαχειρίζεται. Ποιος τα λέει αυτά; O ίδιος ο ουράνιος Bασιλιάς. Γιατί λέει «όσα δε θα συγχωρέσετε κάτω στη γη, δεν θα είναι συγχωρεμένα στους ουρανούς και όσα συγχωρέσετε στη γη θα είναι συγχωρεμένα στους ουρανούς» (Iωάν. 20, 22-23). 
Ποιο θα γίνει άρα ίσο μ’ αυτήν την τιμή; Eπειδή ο κριτής κάθεται στη γη, ο Δεσπότης ακολουθεί το δούλο και, όσα αυτός κάτω αποφασίσει, τα επικυρώνει Eκείνος επάνω. Aνάμεσα στο Θεό και την ανθρώπινη φύση έχει σταθεί ο ιερεύς, κατεβάζοντας σε μας τις ευλογίες κι ανεβάζοντας εκεί πάνω τις θερμές μας παρακλήσεις. 
 Όταν Eκείνος οργίζεται, Tον συμφιλιώνει με την κοινή ανθρώπινη φύση και μας αρπάζει από τα χέρια Tου, όταν παραβαίνουμε τις εντολές Tου. Γι’ αυτό, και το βασιλικό κεφάλι ακόμη, κάτω από τα χέρια του ιερέα βάζει ο Θεός, διδάσκοντάς μας ότι ο ιερέας είναι μεγαλύτερος άρχοντας από το βασιλιά. "

πηγή