Κάθε Χριστούγεννα δεσπόζει στήν σκέψη μου μία λησμονημένη μορφή. Ὁ Γιαννιώτης Γιάννης Γούναρης πού ἔκανε ὀλοκαύτωμα τήν γυναίκα του καί τά τρία του παιδιά προκειμένου νά σωθεῖ τό Μεσολόγγι καί οἱ χριστιανοί. Τό μέγεθος τῆς αὐτοθυσίας του εἶναι ἀπροσμέτρητο καί τό ἠθικο του μεγαλεῖο ἀνυπέρβλητο. Μέ τήν πράξη του, μεταξύ ἄλλων, μᾶς ὑπενθυμίζει καί τούς ἀμέτρητους αἱμάτινους χειμάρρους πού χύθηκαν ὀρμητικῶς στά ἑλληνικά χώματα γιά νά εἴμαστε σήμερα ἐλεύθεροι, Ἕλληνες καί Χριστιανοί.
Ὁ Γιάννης Γούναρης λοιπόν ἕνεκα σκοπευτικῆς δεινότητας κατείχε τό ἀξίωμα τοῦ κυνηγοῦ τοῦ Ὀμέρ Βρυώνη πού πολιορκοῦσε μαζί μέ τόν Κιουταχή τό Μεσολόγγι (πρώτη πολιορκία: 25 Ὀκτωβρίου - 25 Δεκεμβρίου τοῦ 1822). Οἱ διαφωνίες τῶν δύο ἀρχηγῶν (Ὀμέρ: μετριοπαθής καί διαλλακτικός, Κιουταχής: ὀρμητικός καί ἀδιάλλακτος), οἱ ἀντίξοες καιρικές συνθῆκες, ἡ ἔλλειψη τροφῶν καί μισθῶν ἀλλά καί ἡ ἐπίμονη ἀντίσταση τῶν χριστιανῶν πού λεκτικά ἐκφράστηκε μέ τήν ἀγέρωχη ἀπάντηση: "ἄν θέλετε τόν τόπο μας, ἐλάτε νά τόν πάρετε (ἕνα νέο μολών λαβέ δηλαδή)", εἶχαν φέρει τούς Μουσουλμάνους σέ ἀπόγνωση.
Ἔτσι, σκέφτηκαν ἕνα πανούργο σχέδιο. Ἤτοι, γενική ἔφοδο τό βράδυ τῶν Χριστουγέννων ὅπου οἱ Χριστιανοί θά λειτουργοῦσαν ἀμέριμνοι στήν Ἐκκλησία. Εὐτυχῶς τό μυστικό ἔμαθε ὁ Γούναρης! Ὁπότε, τό βράδυ τῆς παραμονῆς τῶν Χριστουγέννων ἕνας ἄνθρωπος τοῦ ντόπιου ὀπλαρχηγοῦ Μακρή καθῶς διέσχιζε τήν λίμνη μέ ἔνα πλοιάριο εἶδε στήν ὄχθη τόν ἥρωα μας να τοῦ ἀνεμίζει ἕνα μαντήλι καί να τόν καλεῖ κοντά του. Κατέπλευσε πρός τά ἐκεῖ καί ἄκουσε (σύμφωνα μέ τόν Σπ. Τρικούπη) τά ἑξῆς:
"Ἐγῶ εἶμαι χριστιανός καί πρόθυμα νά πάθω γιά τήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου μου. Μήν ἀπορήσεις καί μήν δυσπιστήσεις σέ ὅσα θά ἀκούσεις ἄν μέ βλέπεις νά συνοδεύω τούς ἐχθρούς τοῦ Κυρίου μου. Ἡ γυναίκα μου καί τά τέκνα μου εἶναι ὑπό τήν ἐξουσία τους, καί αὐτό ἀρκεῖ γιά νά μέ δικαιολογήσει ἐνώπιον σου. Ὁ Θεός τῶν Χριστιανῶν ἠθέλησε νά μάθω ὅσα οἱ ἐχθροί μελετοῦν κατά τοῦ λαοῦ του, καί περιφέρομαι ἀπό πρωίας ὡς κυνηγός εἰς σωτηρίαν τῶν ὀμοπίστων μου. Τρέξε εἰς τήν πατρίδα καί εἰπέ ὅτι οἱ ἐχθροί σκοπόν ἔχουν νά ἐφορμήσουν αὔριο τά χαράματα διά τής προς ἀνατολᾶς πλευρᾶς τοῦ ὀχυρώματος".
Τό Μεσολόγγι τελικά σώθηκε, ἡ γυναῖκα του καί τά παιδιά του πού κρατοῦνταν στήν Ἄρτα σφάχτηκαν καί ὁ ἴδιος ὁ Γούναρης κατέφυγε στήν Ἐκκλησία τῆς Θεοτόκου τῆς Ἐλεούσας (μεταξύ Μεσολογγίου καί Ἀγρινίου) ὄπου ἔγινε μοναχός καί πέρασε τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς του βοηθούμενος ἀπ'τά ἐλεή τῶν χριστιανῶν.
Υ.Γ Ὁ Καρκαβίτσας ἔχει γράψει διήγημα γιά τόν Γιάννη Γούναρη. Λέγεται "Θυσία" καί ἐμπεριέχεται στό βιβλίο "Παλιές Ἀγάπες". Ἐπίσης καί ἡ Πηνελόπη Δέλτα ἔχει γράψει γιά αὐτόν. Τά "Μεσολογγίτικα Χριστούγεννα" στό βιβλίο "Παραμύθια κι ἄλλα"
Ὁ Γιάννης Γούναρης λοιπόν ἕνεκα σκοπευτικῆς δεινότητας κατείχε τό ἀξίωμα τοῦ κυνηγοῦ τοῦ Ὀμέρ Βρυώνη πού πολιορκοῦσε μαζί μέ τόν Κιουταχή τό Μεσολόγγι (πρώτη πολιορκία: 25 Ὀκτωβρίου - 25 Δεκεμβρίου τοῦ 1822). Οἱ διαφωνίες τῶν δύο ἀρχηγῶν (Ὀμέρ: μετριοπαθής καί διαλλακτικός, Κιουταχής: ὀρμητικός καί ἀδιάλλακτος), οἱ ἀντίξοες καιρικές συνθῆκες, ἡ ἔλλειψη τροφῶν καί μισθῶν ἀλλά καί ἡ ἐπίμονη ἀντίσταση τῶν χριστιανῶν πού λεκτικά ἐκφράστηκε μέ τήν ἀγέρωχη ἀπάντηση: "ἄν θέλετε τόν τόπο μας, ἐλάτε νά τόν πάρετε (ἕνα νέο μολών λαβέ δηλαδή)", εἶχαν φέρει τούς Μουσουλμάνους σέ ἀπόγνωση.
Ἔτσι, σκέφτηκαν ἕνα πανούργο σχέδιο. Ἤτοι, γενική ἔφοδο τό βράδυ τῶν Χριστουγέννων ὅπου οἱ Χριστιανοί θά λειτουργοῦσαν ἀμέριμνοι στήν Ἐκκλησία. Εὐτυχῶς τό μυστικό ἔμαθε ὁ Γούναρης! Ὁπότε, τό βράδυ τῆς παραμονῆς τῶν Χριστουγέννων ἕνας ἄνθρωπος τοῦ ντόπιου ὀπλαρχηγοῦ Μακρή καθῶς διέσχιζε τήν λίμνη μέ ἔνα πλοιάριο εἶδε στήν ὄχθη τόν ἥρωα μας να τοῦ ἀνεμίζει ἕνα μαντήλι καί να τόν καλεῖ κοντά του. Κατέπλευσε πρός τά ἐκεῖ καί ἄκουσε (σύμφωνα μέ τόν Σπ. Τρικούπη) τά ἑξῆς:
"Ἐγῶ εἶμαι χριστιανός καί πρόθυμα νά πάθω γιά τήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου μου. Μήν ἀπορήσεις καί μήν δυσπιστήσεις σέ ὅσα θά ἀκούσεις ἄν μέ βλέπεις νά συνοδεύω τούς ἐχθρούς τοῦ Κυρίου μου. Ἡ γυναίκα μου καί τά τέκνα μου εἶναι ὑπό τήν ἐξουσία τους, καί αὐτό ἀρκεῖ γιά νά μέ δικαιολογήσει ἐνώπιον σου. Ὁ Θεός τῶν Χριστιανῶν ἠθέλησε νά μάθω ὅσα οἱ ἐχθροί μελετοῦν κατά τοῦ λαοῦ του, καί περιφέρομαι ἀπό πρωίας ὡς κυνηγός εἰς σωτηρίαν τῶν ὀμοπίστων μου. Τρέξε εἰς τήν πατρίδα καί εἰπέ ὅτι οἱ ἐχθροί σκοπόν ἔχουν νά ἐφορμήσουν αὔριο τά χαράματα διά τής προς ἀνατολᾶς πλευρᾶς τοῦ ὀχυρώματος".
Τό Μεσολόγγι τελικά σώθηκε, ἡ γυναῖκα του καί τά παιδιά του πού κρατοῦνταν στήν Ἄρτα σφάχτηκαν καί ὁ ἴδιος ὁ Γούναρης κατέφυγε στήν Ἐκκλησία τῆς Θεοτόκου τῆς Ἐλεούσας (μεταξύ Μεσολογγίου καί Ἀγρινίου) ὄπου ἔγινε μοναχός καί πέρασε τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς του βοηθούμενος ἀπ'τά ἐλεή τῶν χριστιανῶν.
Υ.Γ Ὁ Καρκαβίτσας ἔχει γράψει διήγημα γιά τόν Γιάννη Γούναρη. Λέγεται "Θυσία" καί ἐμπεριέχεται στό βιβλίο "Παλιές Ἀγάπες". Ἐπίσης καί ἡ Πηνελόπη Δέλτα ἔχει γράψει γιά αὐτόν. Τά "Μεσολογγίτικα Χριστούγεννα" στό βιβλίο "Παραμύθια κι ἄλλα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου