Ένα παιδί που οι πολλοί το έχουμε εκούσια ξεχάσει...

 

 Λυπόμαστε ,οι e-υαίσθητοι, όλου του κόσμου τα παιδιά. Εκείνα των μεταναστών, τα των γειτόνων, τα παιδιά του τρίτου κόσμου, (άκουσον -άκουσον τρίτου κόσμου ! Δημιούργησε πολλούς κόσμους η Τύχη;η Σύπτωση ; η Φύση ;ο Θεός;),τα εγκαταλειμμένα ,τα κακοποιημένα συναισθηματικά, λεκτικά,σωματικά και σεξουαλικά ,από γονείς και περιβάλλοντας. 

Οργιζόμαστε εναντίον των κακοποιούντων, καταριόμαστε, ζητάμε τις βαρύτατες ποινές, ν'αποδοθεί ζητάμε δικαιοσύνη επιτέλους . Τέρατα, έτσι συνήθως αποκαλούμε τους κακοποιούς , κι ακριβώς την ίδια στιγμή δεν καταλαβαίνουμε ότι κακοποιά τέρατα είμαστε εμείς οι ίδιοι, οι e-υαίσθητοι εξανιστάμενοι .

 Επειδή όλοι ανεξαιρέτως έχουμε ένα παιδάκι μέσα μας .

Ένα παιδί που οι πολλοί το έχουμε εκούσια ξεχάσει ,ένα παιδί ολομόναχο,εγκαταλειμμένο στην αδιαφορία μας, νηστικό από τρυφερότητα, ασυγχώρητο,μαστιγωμένο απ'την θύραθεν σοφία μας, αμπαρωμένο στα υπόγειά μας, στις φυλακές υψίστης ασφαλείας του πολλά γνωρίζοντος νοός μας.

  Ένα παιδάκι που απεγνωσμένα κραυγάζει για βοήθεια, που ζητάει τον Πατέρα και την Μάνα του, μι'αγκαλιά ν'απαγκιάσει στην ερημιά του. 

 Ένα παιδί,φιμωμένο,σταυρωμένο,θαμμένο κι ασφαλισμένο με βαρειά ταφόπλακα των φόβων μας,που δεν του επιτρέπουμε να αναστηθεί,να βγεί στο φως, ν'αναζητήσει τ'άλλα παιδάκια,να γίνει έφηβο,να ωριμάσει,να υπάρξει. 

 Ένας μικρούλης γλυκύτατος Χριστός τρεμοσβήνει μέσα στον καθένα μας κι αν μπορείτε αρνηθείτε το. Ένας μικρός φιμωμένος Χριστός, φωνούλα βοώσα εν τη ερήμω της καρδιάς μας που έχει να μας διδάξει εξομολογούμενο την χαρά της ζωής,το βαθύ γέλιο,τις αθώες ζαβολιές, το παιχνίδι, την πολυπόθητη ειρήνη, την αληθινή καρδιακή δοξολογία .
Ακούει κανείς ;
'' Ἐξομολογοῦμαί σοι, πάτερ, κύριε τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπό σοφῶν καί συνετῶν, καί ἀπεκάλυψας αὐτά νηπίοις· ναί, ὁ πατήρ, ὅτι οὕτως ἐγένετο εὐδοκία ἔμπροσθέν σου. ''

Σχόλιο στην ευαγγελική περικοπή ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Ι´ 19 - 21

ΠΗΓΗ