Από μικρό παιδί δε μπορούσα να βλέπω άνθρωπο να κάθεται σε δημόσιους χώρους ή να τρώει, μόνος του. Μου μάτωνε η καρδιά. Ακόμη και αν ο μοναχικός πελάτης του εστιατορίου ή της καφετέριας έδειχνε άνετος και αυτάρκης, εγώ τον συμπονούσα. Μελαγχολούσα για λογαριασμό του. Ήθελα να πάω κοντά του, να το ρωτήσω αν είναι καλά, να του χαϊδέψω τα μαλλιά, να γίνω παρέα του. Ιδιαίτερα αν ο ασυντρόφευτος θαμώνας ήταν ηλικιωμένος ή φαινόταν «πεσμένος», μου ‘ρχονταν κλάματα. Και ας μην ήμουν κι εγώ στην ίδια κατάσταση…
Στο «Για να ζήσει ο κόσμος» του πατρός Αλεξάνδρου Σμέμαν διάβασα κάποτε ότι «αιώνες κοσμικότητας δε μπόρεσαν να μετασχηματίσουν το φαγητό σε κάτι αυστηρά χρησιμοθηρικό. Το φαγητό εξακολουθούμε να το αντιμετωπίζουμε με σεβασμό. Ένα γεύμα εξακολουθεί να είναι μια τελετή – το στερνό «φυσικό μυστήριο» της οικογένειας και της φιλίας, της ζωής που είναι κάτι παραπάνω από «φαγητό» και «πιοτό».
Το φυσικό του ανθρώπου δεν είναι τελικά, απ’ ό,τι κατάλαβα, να τρώει μόνος του. Εκτός και εάν πρόκειται για τον σάπιο καρπό του ατομισμού και της φιλαυτίας ή για τη λεία από το κυνήγι του συνανθρώπου ως θηράματος.
Όταν όμως το τραπέζι λειτουργεί υπέρ της κοινής ευφροσύνης των συνδαιτυμόνων και όχι της οισοφαγικής αυτοϊκανοποίησης, τότε το «Η Γιορτή της Μπαμπέτ» (από την ομώνυμη κινηματογραφική ταινία) σπάει τον πάγο της ψυγείσας αγάπης και γλυκαίνει τα εσώψυχα κάνοντάς τα επιτέλους να μιλήσουν και να υμνήσουν. Τότε η όποια, πολίτικη ή μη, κουζίνα γίνεται ξενία κοινοβιακή και οι ομοτράπεζοι συγκοινωνούν των στιγμών και των αισθημάτων.
Στο Άγιο Όρος όλα τα φαγητά είναι νόστιμα γιατί παρασκευάζονται με προσευχή. Και γενικά η συνταγή της επιτυχίας στο μαγείρεμα είναι η με αγάπη προσφορά της βρώσεως και της πόσεως σε πολλούς, νηστεύσαντες και μη, όχι απλά προς επιβίωση, αλλά χάριν της ζωής, της σχέσης, της γεύσης «ότι χρηστός ο Κύριος». Κάποτε βέβαια θα δώσει ο Θεός να συνειδητοποιήσουμε ότι ακόμη και μία τέτοια συνεστίαση βιώνεται ως ανολοκλήρωτη και ελλειμματική εμπειρία επειδή η πείνα και η δίψα μας είναι όχι για το αόριστο «κάτι παραπάνω», αλλά στην πραγματικότητα για το Θεό και τον παράδεισο της αγάπης Του.
[Η ταινία "Η Γιορτή της Μπαμπέτ"του Γκάμπριελ Άξελ, που κέρδισε το 1988 το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, συνιστά μια κινηματογραφική αλληγορία της Θείας Ευχαριστίας.Το δείπνο που παρατίθεται δημιουργεί αισθήματα αγάπης, μεταμέλειας και συγχώρεσης. Εξάλλου δεν είναι συμπτωματικός ο αριθμός των δώδεκα συνδαιτημόνων του ιδιότυπου αυτού Δείπνου. Όπως ακριβώς ο Χριστός αναγεννά την ζωή του ανθρώπου, έτσι ακριβώς η Μπαμπέτ, μέσω του δείπνου που ετοιμάζει, ανάβει ξανά την φλόγα της πνευματικότητας σε μια πεζή και στείρα ζωή].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου