Πρώτος ο άγιος Χριστόφορος ασπάσθηκε τον αγγελικό βίο στην μονή του αγίου Φιλίππου στην Αγύρα, από τον όσιο ηγούμενο Νικηφόρο, ο οποίος και του έδωσε την ευλογία να ζήσει σαν ερημίτης κοντά στο ναό του Αγίου Μιχαήλ στο Κτήσμα. Εκεί ήρθαν για να ζήσουν μαζί του τα 2 παιδιά του, αφού και η μητέρα τους έγινε μοναχή σε κάποια γυναικεία μονή της περιοχής. Η φήμη της αγγελικής τους βιωτής, καθώς και η πρόοδός τους στην πνευματική ζωή, έκανε πολλούς συμπατριώτες τους να έρθουν κοντά τους και να τεθούν υπό την καθοδήγησή τους.
Λόγω των αραβικών επιδρομών η αγία αυτή οικογένεια κατέφυγε στις Κολασσές και λίγο αργότερα – ακολουθώντας το δρόμο πολλών Σικελών μοναχών – στην Καλαβρία. Εκεί, στο όρος Μερκούριον – ένα πραγματικό «Άγιον Όρος», λόγω των πολλών μοναστηρίων και ησυχαστηρίων – βρήκαν τόπο κατάλληλο και ευνοϊκό για την ησυχία και άρχισαν να κτίζουν ναό του αγίου Μιχαήλ. Κατόπιν, κατέφυγαν στο Καστέλλιον, όπου ίδρυσαν τη μονή του αγίου Λαυρεντίου. Στη μονή αυτή έγινε ηγούμενος ο Μακάριος, ενώ ο Σάββας επέλεξε τον ημιαναχωρητικό βίο στα κοντινά βουνά. Εκεί οι άγιοι ετέλεσαν πολλά θαύματα για τους πιστούς της περιοχής, στηρίζοντάς τους στην πίστη στα δύσκολα εκείνα χρόνια των αραβικών επιδρομών. Όταν ειρήνευσε κάπως η κατάσταση στην περιοχή, οι άγιοι μετέβησαν στη Ρώμη για να προσκυνήσουν τους τάφους των αγίων Αποστόλων και των μαρτύρων. Αφού επέστρεψαν, ίδρυσαν τη μονή του αγίου Στεφάνου στο Λαΐνο, όπου και εκοιμήθησαν ο Όσιος Χριστόφορος στις 17 Δεκεμβρίου του 990 και λίγο αργότερα η αγία Καλή.
Ο Όσιος Σάββας αναγκάστηκε να μεταβεί στη Ρώμη άλλες 2 φορές ώστε να μεσολαβήσει στον βασιλέα Όθωνα ΙΙΙ για την απελευθέρωση του υιών του Πρίγκιπα του Σαλέρνο, καθώς και του Πατρίκιου του Αμάλφι. Εκεί, στη μονή του αγίου Καισαρίου παρέδωσε τη γενναία ψυχή του στον Κύριο στις 6 Φεβρουαρίου του 990 – 995. Στην κηδεία του πήρε μέρος μέγα πλήθος πιστών, καθώς και η βασίλισσα Θεοφανώ, ενώ σημειώθηκαν πολλές θεραπείες αρρώστων που προσέτρεχαν στη λάρνακα του Οσίου.
Ο Όσιος Μακάριος τον διαδέχθηκε στην ηγουμενία και την πνευματική καθοδήγηση των μοναχών έως την μακάρια κοίμησή του στις 16 Δεκεμβρίου 1005.
Τον Βίο τους (BHG 1611) συνέγραψε ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Ορέστης, ο οποίος τους είχε γνωρίσει από κοντά κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Σικελία.
Λόγω των αραβικών επιδρομών η αγία αυτή οικογένεια κατέφυγε στις Κολασσές και λίγο αργότερα – ακολουθώντας το δρόμο πολλών Σικελών μοναχών – στην Καλαβρία. Εκεί, στο όρος Μερκούριον – ένα πραγματικό «Άγιον Όρος», λόγω των πολλών μοναστηρίων και ησυχαστηρίων – βρήκαν τόπο κατάλληλο και ευνοϊκό για την ησυχία και άρχισαν να κτίζουν ναό του αγίου Μιχαήλ. Κατόπιν, κατέφυγαν στο Καστέλλιον, όπου ίδρυσαν τη μονή του αγίου Λαυρεντίου. Στη μονή αυτή έγινε ηγούμενος ο Μακάριος, ενώ ο Σάββας επέλεξε τον ημιαναχωρητικό βίο στα κοντινά βουνά. Εκεί οι άγιοι ετέλεσαν πολλά θαύματα για τους πιστούς της περιοχής, στηρίζοντάς τους στην πίστη στα δύσκολα εκείνα χρόνια των αραβικών επιδρομών. Όταν ειρήνευσε κάπως η κατάσταση στην περιοχή, οι άγιοι μετέβησαν στη Ρώμη για να προσκυνήσουν τους τάφους των αγίων Αποστόλων και των μαρτύρων. Αφού επέστρεψαν, ίδρυσαν τη μονή του αγίου Στεφάνου στο Λαΐνο, όπου και εκοιμήθησαν ο Όσιος Χριστόφορος στις 17 Δεκεμβρίου του 990 και λίγο αργότερα η αγία Καλή.
Ο Όσιος Σάββας αναγκάστηκε να μεταβεί στη Ρώμη άλλες 2 φορές ώστε να μεσολαβήσει στον βασιλέα Όθωνα ΙΙΙ για την απελευθέρωση του υιών του Πρίγκιπα του Σαλέρνο, καθώς και του Πατρίκιου του Αμάλφι. Εκεί, στη μονή του αγίου Καισαρίου παρέδωσε τη γενναία ψυχή του στον Κύριο στις 6 Φεβρουαρίου του 990 – 995. Στην κηδεία του πήρε μέρος μέγα πλήθος πιστών, καθώς και η βασίλισσα Θεοφανώ, ενώ σημειώθηκαν πολλές θεραπείες αρρώστων που προσέτρεχαν στη λάρνακα του Οσίου.
Ο Όσιος Μακάριος τον διαδέχθηκε στην ηγουμενία και την πνευματική καθοδήγηση των μοναχών έως την μακάρια κοίμησή του στις 16 Δεκεμβρίου 1005.
Τον Βίο τους (BHG 1611) συνέγραψε ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Ορέστης, ο οποίος τους είχε γνωρίσει από κοντά κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Σικελία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου