Τους νέους ο διάβολος τους πειράζει με ακάθαρτες σκέψεις και τους γεροντότερους με λογισμούς μνησικακίας και παλαιότερες αμαρτίες.

Στάρετς Βαρσανούφιος της Όπτινα

 Να φανερώνεις όλους τους λογισμούς σου, ιδιαίτερα εκείνους που χρονίζουν και δεν σε αφήνουν ήσυχο. Όπως σε όλες τις επιστήμες προχωρούμε σιγά σιγά, κάτω από την καθοδήγηση ανθρώπου με πείρα, έτσι και εδώ. 

Για την πνευματική σου ζωή να ρωτάς μόνο έναν άνθρωπο, όχι πολλούς, για να μη σου συμβεί κανένα πνευματικό κάταγμα.

 Και όταν ακόμη νομίζεις ότι δεν έχεις τίποτα να εξομολογηθείς, εσύ όμως να έρχεσαι, για να παίρνεις δύναμη… 

Με τη συμβουλή (του πνευματικού) οι παγίδες του διαβόλου διαλύονται. 

Να φωνάζεις τον Ιησού. Το όνομά Του θα διώξει (τους λογισμούς). Τους νέους ο διάβολος τους πειράζει με ακάθαρτες σκέψεις και τους γεροντότερους με λογισμούς μνησικακίας και παλαιότερες αμαρτίες. Να αντιστεκόμαστε με την προσευχή. Πρέπει να μιμούμεθα τον Δαβίδ που, όταν πήγε να μονομαχήσει με τον Γολιάθ, φυσικά δεν πήγε με αδειανά χέρια. Ποιος όμως ήταν ο οπλισμός του; Ένα κοτρώνι. Μια πέτρα. «Η δε πέτρα ην ο Χριστός» (Α΄ Κορ. 10,4)….
«Αυτός δε διελθών δια μέσου αυτών επορεύετο» (Λουκ. 4,30) 

Οι Εβραίοι, εξαγριωμένοι με τον Χριστό, τον οδήγησαν σε ένα ύψωμα. Η λέξη ‘εξαγρίωση’ δηλώνει τους εμπαθείς λογισμούς, οι οποίοι σαν άλλοι Εβραίοι προσπαθούν να μας σύρουν στην άβυσσο. Μα ο πνευματικά υγιής νους (οφθαλμός της ψυχής) τούς προσπερνάει, χωρίς να υποστεί ζημία. Και προχωρώντας έτσι, φτάνει στην άνω Ιερουσαλήμ… (Με την εξομολόγηση, την ταπείνωση και την προσευχή απομακρύνεται και η απόγνωση). Η απόγνωση και η μελαγχολία, σαν άλλη πανούκλα (γιατί πρόκειται για αρρώστια της ψυχής) ορμάει σε πολλούς. Η ζωή τότε γίνεται ανυπόφορη. Σε πιάνει μια αδιαφορία και αδράνεια για όλα. Να μην θέλεις να κάνεις απολύτως τίποτα… Λύπη δυστυχώς, αφόρητη λύπη…. Το δαιμόνιο της ακηδίας επιτίθεται με την μελαγχολία και την απελπισία…. Σήμερα, επειδή δεν έχουμε να παρουσιάσουμε ασκητικά αγωνίσματα σωζόμαστε μόνο με την υπομονή, την ανεξικακία και την εξομολόγηση…