Το αριστουργηματικό «Κόκκινο Ποτάμι».

 Όλο και πιο βαρύ, όλο και πιο αποπνικτικό κάθε Κυριακή στους δέκτες μας το αριστουργηματικό «Κόκκινο Ποτάμι».
  Όλο και πιο έντονη η συγκίνηση και η οδύνη που «φορτώνει» μέσα σου, επεισόδιο το επεισόδιο, όλο και πιο σκληρό το σφίξιμο που σου φέρνει στην ψυχή. 
 Η μακράν κορυφαία στιγμή της ελληνικής τηλεόρασης εδώ και πολλά χρόνια (η τελευταία ποιοτική δουλειά που προσωπικά θυμάμαι πριν από αυτό, ήταν το επίσης εξαιρετικό «Νησί»), που τη φορτίζει ακόμη περισσότερο το τρομερό θέμα στο οποίο αναφέρεται.
  Σε καιρούς απόλυτης κυριαρχίας της βλακείας, της ευτέλειας, της γελοιότητας, της σκουπιδοφαγίας, της εθνομηδενιστικής αλητείας, αυτό που βλέπουμε κάθε Κυριακή βράδυ στις οθόνες μας συνεχίζει να δείχνει αναπάντεχα εκπληκτικό, βγαλμένο θαρρείς από κάποιο παράλληλο τηλεοπτικό σύμπαν, εντελώς παράταιρο με την ολόγυρα αφόρητη παρακμή, απερίγραπτα μελωδικό μέσα στην αποτρόπαια κακόηχη παραφωνία των χαζοχαρούμενων, των χυδαίων και των προσκυνημένων.
 Κι αν, όπως προανέφερα, είναι βαρύ και επώδυνα συγκινητικό, είναι επειδή έτσι ακριβώς τού πρέπει. Πώς αλλιώς θα μπορούσαν άραγε να αποτυπωθούν αυτές οι λίγες έστω στιγμές από την πλέον ζοφερή κι επώδυνη δοκιμασία του νεότερου Ελληνισμού; Οι σφαγές, οι βιασμοί, οι λεηλασίες, ο ξεριζωμός, τα ποτάμια του αίματος; Αυτή όμως είναι η αλήθεια μας. Η επώδυνη αλήθεια μας. Και θυμίζω ότι η λέξη αλήθεια προέρχεται από το στερητικό α και τη λήθη. Αλήθεια είναι αυτό που δεν κρύβεται, που δεν ξεχνιέται. Και τέτοιες τηλεοπτικές οάσεις σαν το «Κόκκινο Ποτάμι» συντελούν στη φανέρωση όσων πραγματικά συνέβησαν και στη διατήρηση της μνήμης - ίσως πιο πολύ κι από χίλιες μαζί ιστορικές μελέτες και επιστημονικές διατριβές. Θα συνεχίσουμε να το απολαμβάνουμε στις μικρές οθόνες μας. Κι ας μας δυσκολεύουν ολοένα και περισσότερο εκείνο το σφίξιμο στην καρδιά και τα δάκρυα στα μάτια…

Νεκτάριος Δαπέργολας