Μοιρολογώ την κουρσεμένη πατρίδα μου, τ ‘Αϊβαλί της Μικράς Ασίας και μαζί τη ζεστή φωλιά μου, το υποστατικό που ζούσα αποτραβηγμένος.
Ήτανε ένα βραχόβουνο, μια χερσόνησο, που μ’ αφήσανε κληρονομιά οι μπαρμπάδες μου που είχανε ζήσει και πεθάνει απάνω κει…
Τι να σημειώσω στο χαρτί χωρίς να κατρακυλήσει κ’ ένα ζεματιστό δάκρυ, να λιώσει τα ψηφιά; Τ’ όνομα σου; Η κατά πού έπεφτε η αγιασμένη μεριά, που βρισκόσουν μια φορά, απάνου στην απέραντη επιφάνεια της γης. Σα βάζω με το νου τις χρυσές μέρες σου που χαθήκανε, πιάνεται η καρδιά μου. Ήτανε όνειρο μαθές ;Ήτανε πλάνεμα μαγικό; Τι είναι λοιπόν αυτός ο κόσμος;
Ρωτώ υστερ’ από τόσους και τόσους που το ρωτήξανε. Αγαπημένη γωνιά; Αγιασμένο βουνό; Δεν ήσουνα εσύ πατέρας μου και μητέρα μου και κάθε αγάπη μου; Πώς ξεμάκρυνες από μένα κ’ έσβησες, που μήτε το μάτι μου πια σε ξεδιαλύνει;
Μοιρολόγι...( Από το βιβλίο "Το Αϊβαλί η πατρίδα μου")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου