Της Μάρως Σιδέρη
Ο γέροντας Συμεών ζούσε στην καρδιά του φαρισαϊσμού, στον πυρήνα του προχριστιανικού μεσαιωνισμού και μάλιστα χωρίς λογική ελπίδα: η ελπίδα ότι κάποιος κάποτε θα δίδασκε στον Άνθρωπο την Ανθρωπιά του, έμοιαζε να μην τον συμπεριλαμβάνει. Όσο μεγάλη κι αν ήταν αυτή η ελπίδα, ο απαράβατος φυσικός νόμος της φθοράς έμοιαζε πιο ισχυρός:
Ο Γέρων Συμεών μπορεί να είχε νεανική ψυχή αλλά τα χρόνια στους ώμους του δεν του επέτρεπαν να ονειρεύεται ότι θα ζήσει την αλλαγή. Κι όμως η ψυχή του ονειρευόταν και περίμενε... και ανάγκαζε και το κορμί του να περιμένει όσο κι αν το βάραιναν οι δεκαετίες... ακούραστα υπομονετικός αυτός ο γέροντας, περίμενε σαν τον Αιγέα στο βράχο των γηρατειών του αυτή τη μια στιγμή που θα έβλεπε από μακριά το Νικητή πρίγκιπα... μα αντίθετα με τον δυστυχή Αιγέα, η δική του υπομονή δεν κουράστηκε να περιμένει και δεν τον εγκατέλειψε... κι επειδή δεν τον εγκατέλειψε, τον αξίωσε να ζήσει αυτή τη μια στιγμή που ακύρωσε όλα του τα χρόνια, αυτή τη μια στιγμή που του χάρισε την Αθανασία: όχι μόνο τον είδε από μακριά αλλά τον υποδέχθηκε, τον άγγιξε, τον κράτησε, τον αγκάλιασε... σε μια στιγμή όλη η υπομονή έγινε έπαινος, σε μια στιγμή η κόπωση τόσων χρόνων έγινε δύναμη και τα γηρατειά έγιναν αιωνιότητα...
Ίσως γι’ αυτό να μην είναι και τόσο γνωστός ο Γέρων Συμεών στο σημερινό κόσμο, γιατί ο κόσμος μας μοιάζει πολύ με τον παλαιοδιαθηκικό μικρόκοσμο στη δύνη του οποίου ζούσε εκείνος ο γέροντας: όλα τριγύρω μας και μέσα μας βίαια και βιαστικά και γερασμένα και πιο γερασμένες από όλα οι ανθρώπινες ψυχές, αρνούνται να παραμείνουν ορμητικές και παθιασμένες, παραδίνονται αμαχητί στην υποταγή της βιασύνης χωρίς ελπίδα...
Κι όμως, η ιστορία του Γέροντα που υποδέχτηκε την ελπίδα ως βρέφος και έγινε Θεοδόχος πολλά μπορεί να διδάξει το βιαστικό και τον απογοητευμένο: είναι η ιστορία του ανθρώπου που δε γερνά όσο κι αν γεράσει, που δεν εγκαταλείπει, και που έχει τόση Ελπίδα ώστε ζητά από το Θάνατο να περιμένει ώσπου να τη γνωρίσει... και το περίεργο είναι ότι ο Θάνατος υπακούει και περιμένει και δεν τον υποτάσσει... και σαν ζήσει το όνειρό του ο άνθρωπος της υπομονής, καλεί ο ίδιος ταπεινά το θάνατο που είχε σταθεί για να τον περιμένει.
Γιατί ο άνθρωπος της υπομονής ξέρει ότι η υπομονή και η σύνεση δεν αψηφούν τη Φύση... της μιλούν, την πείθουν, αλλάτη σέβονται και δεν την αψηφούν: σαν έζησε τη στιγμή που ονειρευόταν σ’ όλη του τη ζωή ο Συμεών, έδωσε το ταπεινό κάλεσμα κι αφέθηκε και πάλι στη θεική αγάπη: με το τόσο απλό και τόσο γενναίο « νυν απολύεις το δούλο σου Δέσποτα», ευχαρίστησε και αφέθηκε... στην τελική είχε κρατήσει τον Ουρανό... δεν είχε τίποτα να φοβηθεί, μα είχε πολλά ακόμα να ελπίζει ... και τώρα μαζί με την ελπίδα, είχε ήδη κρατήσει τη διαβεβαίωση ότι όσα ακόμα ήλπιζε, με κάποιο τρόπο, κάπου αλλού, θα τα ζούσε...
Υ.Γ. ο γέροντας της υπομονής είναι πια προστάτης των μωρών που δεν έχουν γεννηθεί και τόσο απλά το χάσμα των γενεών γεφυρώνεται... δε θα μπορούσε να είναι άλλος! έτσι πρέπει να είναι ο προστάτης της ζωής που κυοφορείται: ένας άνθρωπος πολύχρονος, καρτερικός και αισιόδοξος, που με την υπομονή του ανάγκασε το θάνατο να τον περιμένει και με την ελπίδα του αξιώθηκε να κρατήσει τη Ζωή στη νηπιακή χαρά της ... χρόνια πολλά λοιπόν στο Συμεών που γιορτάζει σήμερα, μα ιδιαίτερες ευχές θερμές και παιχνιδιάρικες και στα παιδάκια που ανυπόμονα περιμένουν να γεννηθούν..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου