Κυριακή Ι’ Λουκά- Η θρησκεία δεν είναι κατάλογος από νόμους

 Οι Συναγωγές ήταν αίθουσες στις πόλεις και τα χωριά της Παλαιστίνης, στις οποίες συγκεντρώνονταν οι Ιουδαίοι κάθε Σάββατο για να ακούσουν τον λόγο του Θεού, δεδομένου ότι μόνο ένας ναός υπήρχε, αυτός στα Ιεροσόλυμα. Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα ο Ιησούς διδάσκει σε μία Συναγωγή όπου βρίσκεται μία γυναίκα παραμορφωμένη από κύρτωση, που παρακολουθεί την ομιλία και προσεύχεται. Ο Κύριος την κάλεσε κοντά του και της είπε, γυναίκα, είσαι ελεύθερη από την αρρώστια σου. Άπλωσε πάνω της τα χέρια του και αμέσως έγινε καλά, σηκώθηκε ολόρθη και ευχαριστούσε τον Θεό για τη θεραπεία της.

Ο Αρχισυνάγωγος όμως, αντί να χαρεί και να δοξάσει τον Θεό, οργίζεται και κατηγορεί άμεσα την γυναίκα και έμμεσα τον Χριστό. Επικαλείται την τέταρτη εντολή του Δεκαλόγου που επέτρεπε μόνο έξι ημέρες να εργάζονται οι Ιουδαίοι, λέγοντας: «αυτές τις ημέρες να έρχεσθε να θεραπεύεσθε και όχι την ημέρα του Σαββάτου που είναι αργία». Εκτός από το ότι κανονίζει τις μέρες σαν να θεράπευε αυτός τους αρρώστους, τυπικά έχει δίκιο. Αλλά η θρησκεία δεν είναι κατάλογος από νόμους, δεν είναι συνήθειες και υποχρεώσεις, πολλές φορές αντίθετες στην κοινή λογική, που πρέπει οπωσδήποτε να τηρηθούν. Αληθινή θρησκεία είναι η προσωπική σχέση με τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Αυτό ο Αρχισυνάγωγος δεν το καταλάβαινε, έτσι ο Κύριος του φέρνει ένα παράδειγμα, ότι τα κατοικίδια ζώα πολλές φορές τα φροντίζουμε περισσότερο από τους ανθρώπους, έστω και παραβαίνοντας την εντολή του Κυρίου. Υποκριτή, του λέει, κατά την ημέρα του Σαββάτου ο καθένας δεν λύνει το βόδι του ή το γαϊδουράκι και πηγαίνει να τα ποτίσει; Αυτό δεν θεωρείται παράβαση της αργίας του Σαββάτου;

 Δυστυχώς πολλές φορές και εμείς έχουμε μια τυπολατρική συμπεριφορά στο θέμα της πίστης μας. Αφήνουμε τα μεγάλα και ουσιαστικά, ασχολούμενοι με μικρά και ασήμαντα και μάλιστα με έντονο και συχνά εριστικό τρόπο. Ας δούμε μερικά πρόχειρα παραδείγματα. Δείχνουμε μεγάλο ζήλο και ενδιαφέρον να πάρουμε σπερνά ή άρτο όταν γιορτάζει ένας Ναός, αλλά δεν δείχνουμε το ίδιο ενδιαφέρον να εξομολογηθούμε και να κοινωνήσουμε. Πηγαίνουμε να εκκλησιαστούμε, αλλά δεν προβληματιζόμαστε πόσο προσευχηθήκαμε και πόσο βιώσαμε αυτά που τελέστηκαν μέσα στο Ναό. Άλλοτε, πηγαίνουμε να εκκλησιαστούμε ή και συμμετέχουμε στα Άχραντα Μυστήρια ενώ είμαστε τσακωμένοι ή δεν μιλάμε με κάποιο συνάνθρωπό μας.

 Βλέποντας αυτή την συμπεριφορά μας κάποιοι άνθρωποι, που θέλουν να δικαιολογήσουν τον εαυτό τους για την αδιαφορία τους απέναντι στην πίστη, λένε: «εγώ δεν πάω στην Εκκλησία, γιατί όσοι πηγαίνουν είναι υποκριτές». Αυτό είναι δικαιολογία, γιατί μπορείς να πας στην Εκκλησία και να πιστεύεις σωστά. Ο Χριστός μάς θέλει αληθινούς, να τηρούμε τα θρησκευτικά μας καθήκοντα με ευλάβεια και συναίσθηση ότι βρισκόμαστε μπροστά στο ζώντα Θεό, αλλά και να προσπαθούμε να βιώνουμε τις μεγάλες χριστιανικές αρετές που είναι η ταπείνωση και η αγάπη.

 Ένα άλλο ενδιαφέρον σημείο στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή, είναι ότι η ασθένεια της γυναίκας χαρακτηρίζεται από τον Χριστό σαν ενέργεια του διαβόλου. «Αυτή εδώ, που είναι θυγατέρα του Αβραάμ και την έδεσε ο σατανάς εδώ και δεκαοκτώ χρόνια, δεν έπρεπε να λυθεί από τον δεσμό αυτό την ημέρα του Σαββάτου;». Η γυναίκα δεν φαίνεται να ήταν αμαρτωλή, γιατί δεν έχουμε εδώ τα λόγια που ο Χριστός απεύθυνε σε άλλους ασθενείς όπως, «τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου», ή «μηκέτι ἁμάρτανε». Αντίθετα πρέπει να ήταν πιστός άνθρωπος, γιατί χαρακτηρίζεται με τον επαινετικό για τους Ιουδαίους τίτλο «θυγατέρα Αβραάμ» και πήγαινε στην Συναγωγή, παρ’ όλο το σωματικό της πρόβλημα. Άρα δεν είναι οι προσωπικές της αμαρτίες, που προξένησαν την ασθένειά της.

 Ο Χριστός στο σημείο αυτό θίγει ένα μεγάλο θέμα, που θα μας το αναλύσουν αργότερα οι Πατέρες της Εκκλησίας. Ότι δεν είναι αίτιος των κακών που υπάρχουν στον κόσμο ο Θεός, αλλά ο θάνατος και τα συνεπακόλουθά του προέρχονται από το φθόνο του διαβόλου. Ο θάνατος, οι ασθένειες και γενικώς τα κακά, είναι αποτελέσματα της απομάκρυνσης από τον Θεό, που συντελέστηκε αρχικά με το προπατορικό αμάρτημα και στη συνέχεια με τις προσωπικές αμαρτίες όλων των ανθρώπων. Έτσι οι άνθρωποι στην επίγεια ζωή είμαστε υποδουλωμένοι στην φθορά και το θάνατο, που δεν υπήρχε στο αρχικό σχέδιο του Θεού. Ο Σταυρός όμως και η Ανάσταση του Χριστού θα χαρίσουν, σε όσους τον αγαπούν και συμμετέχουν στα μυστήρια της Εκκλησίας, μετά από τη γήινη αυτή ζωή, αιώνια ζωή και ευτυχία εκεί όπου δεν θα υπάρχει οδύνη, λύπη και στεναγμός. Αμήν.

Γραπτό κήρυγμα Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας (6-12-2020)