Τό εὐκολώτερο πρᾶγμα στόν κόσμο εἶναι νά χαλάσης τό καλό ἔργο. Τό δυσκολώτερο νά τό φτιάσης.

Ἡ φωλιὰ ἀντιστάθηκε λίγο. Ἡ περίπλοκη τέχνη της, ἡ ἀνιστόρητη σοφία της, ἡ λεπτὴ κλωνιά της δεν ἤθελαν νὰ σβήσουν ἀδιαμαρτύρητα. Ἔκαμαν στὴν ἐπίθεση τοῦ Τρίκα τὴ μικρὴ ἐκείνη ἀντίσταση ποὺ ἀφήνουν τ’ ἀγαθὰ καὶ τὰ ὡραῖα πράγματα, μάταια, ἔτσι γιὰ τὴν τιμὴ τῆς ὀμορφιᾶς! Μὰ ἦταν τόσο μικρὴ ἡ ἄμυνα, ποὺ δὲν ξόδεψε τίποτα ἀπὸ τὴν ἄγρια δύναμη τῶν χεριῶν του ὁ Τρίκας. Ἦταν περιττή. Ἔτσι δὰ ἔκαμε κ’ ἡ φωλιὰ σκόρπισε. Τὸ εὐκολώτερο πρᾶγμα στὸν κόσμο εἶναι νὰ χαλάσης τὸ καλὸ ἔργο. Τὸ δυσκολώτερο νὰ τὸ φτιάσης.
[...]
— Φταῖμε κ’ ἐμεῖς οἱ δυό..., ξανάρχισε. Γιατί νὰ μὴν τὸν κρατήσωμε;
— Ἔλα τώρα, Διαμαντή. Εἶν’ ἀδύνατο, νὰ δίνωμε ἀκόμα λόγο γιὰ ἕνα ἀσυλλόγιστο λάθος, καϊμένε!
— Ναί, τὸ σκέφτηκα πολλὲς φορές. Γιατί δὲν κρατήσαμε τὸν Τρίκα, ὅταν πήγε νὰ τὴ χαλάση;
— Μὰ ἦταν χειροδύναμος! Κ’ ἔπειτα εἴμαστε παιδιά. Τί ξέρουν τὰ παιδιά;
— Δὲν εἶναι δικαιολογία... Ὅπως ἔγινε τὸ κακό, μποροῦσε νὰ γίνη τὸ καλό. Σκέψου ἄν, στὴ θέση αὐτοῦ τοῦ φόνου, εἴχαμε μιὰν ἀγαθή πρὰξη νὰ θυμηθοῦμε! Τί διαφορετικὸ πράμα! Σὲ ρωτῶ. Πές μου. Γιατί μιὰ κακὴ πράξη κι ὄχι μιὰ καλή;

Ζαχαρίας Παπαντωνίου, Τὸ ἀθάνατο πουλί (απόσπασμα), Διηγήματα, 1927

πηγή