"28 Οκτωβρίου 1952. Δέν ηξεύρω διατί από χθές κυκλοφορούν μέσα μου αλλόκοτα συναισθήματα...

"28 Οκτωβρίου 1952. Δέν ηξεύρω διατί από χθές κυκλοφορούν μέσα μου αλλόκοτα συναισθήματα.Μολονότι από τήν ιστορικήν 28ην τού 1940 έχουν περάσει δώδεκα χρόνια,ξανάζησαν μέσα μου οί αξέχαστες εκείνες ημέρες μέ τίς πολυποίκιλες αναμνήσεις των.

Σπρώχνονται εντός μου οί εντυπώσεις τών ιστορικών εκείνων καί ηρωϊκών ημερών.
Ή μία διαδέχεται τήν άλλην καί από χθές τό βράδυ δέν ξεύρω γιά πιό γεγονός νά πρωτοευχαριστήσω τόν Αγαθό Θεό.
Γιά τήν προστασία πού έδειξε στό έθνος μας;
Γιά τήν τιμή πού μάς έκανε ώστε νά μάς διάλεξη ώς τιμωρούς τής βίας καί τής βαρβαρότητος καί νά γίνουμε ημείς οί αναπτερωταί του φρονήματος τών λαών καί οί οδηγοί πρός τάς αιωνίους πνευματικάς αξίας;
Ή νά ευχαριστήσω τόν Θεόν διά τάς ατομικάς ευεργεσίας κατά τήν στρατιωτικήν μου ζωήν;
Ολόκληρως ή ζωή μου έχει πολλά νά ειπή· τόσα ώστε δέν θά ήτο δυνατόν νά τό κάμη αυτό σέ μιά στιγμή.

 Τώρα μού έρχονται ζωηρά στήν μνήμη μου οί εκδηλώσεις τής αγάπης καί στοργής τού Θεού μόνον κατά τήν 48μηνον στρατιωτικήν μου ζωήν.
Τόση υπήρξεν ή αγάπη καί ή στοργή τού Θεού ώστε, άν μού ήτο επιτετραμμένον νά ειπώ, θά έλεγα ότι σκανδαλωδώς μέ ευηργέτησε καί μέ ηγάπησε.

Είς τήν Τρίπολι... Ή παραμονή εκεί καί ή μή συμμετοχή μου είς τήν επικίνδυνην εκείνη αποστολήν τών συναδέλφων μου, ή οποία απεδεκατίσθη. Είς τό μέτωπο...
Τί έχουν νά ειπούν οί μήνες τού μετώπου!
Πόσα δέν έχει νά μού θυμίση κάθε ημέρα από αυτές!
Αξιωματικούς, γεγονότα, συμβάντα, τά πάντα εχρησιμοποίησεν ή αγαθότης τού Θεού διά νά δείξη τήν αγάπη καί τή στοργή Του.
Εάν τώρα ζώ καί χαράσσω τίς γραμμές αυτές, τούτο τό οφείλω έξ ολοκλήρου είς τάς απείρους εκδηλώσεις τής αγάπης τού Θεού καί είς τήν εύνοιαν Του.

Τίς οίδε είς ποίαν κατάστασιν θά ευρισκόμουν τότε, εάν μέ έπαιρνε από τή ζωή;
Θά ήτο δυνατόν άλλωστε νά ανθέξω είς τάς ατελείωτους καί εξαντλητικάς οδοιπορίας καί τάς ταλαιπωρίας εκείνας είς τίς βροχές, τίς λάσπες καί τά χιόνια;
Ή, καί άν άντεχα, θά ήτο δυνατόν νά τά αντιμετωπίσω μέ υπομονήν καί καρτερίαν; Δόξα είς τόν Δυνατόν, Αίνος είς τόν κραταιόν Προστάτην καί ευχαριστία είς τόν Πάνσοφον Προνοητήν.
Όλη ή ζωή μου καί αί ελάχισται ικανότητες τών δυνάμεων μου, τά πάντα ανήκουν είς Εκείνον πού μού τά εχάρισε . Δέν δικαιούμαι λοιπόν νά διαθέτω τόν εαυτό μου, τάς δυνάμεις μου, τίς ικανότητες μου καί γενικά τή ζωή μου όπως θέλω καί όπου θέλω.

  "Πανάγαθε Κύριε μου καί εξουσιαστά μου, ευλόγησέ με, ώστε νά συναισθανθώ τήν οφειλή μου αυτή καί βοήθησέ με, ώστε νά Σού τά προσφέρω όλα καί νά Σού προσφερθώ ολοκληρωτικά καί ανεπιφύλακτα. Γνωρίζω ότι δέν έχεις ανάγκην εμού καί τών εμών. Ευδόκησε δέ παρακαλώ νά δοξασθής καί δι'εμού".

  Αλλά ή ημέρα αυτή μού θυμίζει ακόμη προσφιλείς μου υπάρξεις, πού άφησαν τό σώμα τους εκεί είς τό Μάλι-Σπατ, τίς σπηλιές τού Ζέη καί σέ τόσες άλλες κορυφές καί χαράδρες. Άφησαν τό σώμα τους εκεί καί σκόρπισαν τά κόκκαλά τους καί ανακατεύτηκαν μέ τίς πέτρες καί τά σάπια ξύλα τών δασών, αλλά οί ψυχές τους φωτοστεφανωμένες ζούν αιωνίως. Καί εκεί θά ακουστή ή σάλπιγξ καί τά γυμνά καί λευκά οστά θά ακούσουν τήν φωνήν τού Κυρίου τής ζωής καί τού θανάτου γιά νά αρμοστούν τό καθένα είς τήν αρμονίαν του. γιά νά γίνη καί πάλιν σώμα καί κατοικητήριον τών ψυχών κατά τήν εσχάτην ημέραν τής Αναστάσεως. 

Ναί, καί οί εκατόμβες τού δευτέρου Τάγματος μέ τόν Αριστομένην Ανδριανόπουλον καί τόν θείον μου, καί ό στρατιώτης εκείνος ό άγνωστος μέ τήν τσατσάρα είς τό χέρι καί ό ηρωϊκός οικογενειάρχης από τήν Τζιά, πού τόν εθαψάμε τήν παραμονή τής οπισθοχωρήσεως καί τόσαι άλλαι χιλιάδες νεκρών, θά αναστηθούν μίαν ημέραν καί θά σταθούν ενώπιον τού αδεκάστου Κριτού, στεφανωμένοι γιά νά λάβουν έκαστος τόν μισθόν του. Λοιπόν, στέκονται μπροστά μου οί ηρωϊκές αυτές μορφές ώς αξιομίμητα παραδείγματα.

  Εάν αυτοί, γιά νά αποφύγουν τήν ανθρωπίνην δουλείαν καί τυραννίαν καί νά υπερασπίσουν τό πάτριον έδαφος καί τήν ελευθερίαν τού Έθνους,αψηφούσαν τόν θάνατον καί εξεδήλωναν τόσον ηρωϊσμόν καί αυτοθυσίαν ,πόσην αυτοθυσίαν καί ποίαν περιφρόνησιν είς τά πράγματα τού κόσμου πρέπει νά δείχνη εκείνος πού έχει αφιερώσει τόν εαυτό του είς τούς πνευματικούς αγώνας;

 Καί εάν εκείνοι σέ κάθε βήμα τους καί σέ κάθε μάχη επανελάμβαναν σέ κάθε τόνο καί απόχρωσι τό"ΟΧΙ" εναντίον τού επιδρομέως, θά πρέπη καί εγώ σέ κάθε πειρασμό καί σέ κάθε πρόκλησι καί σέ κάθε εσωτερικό κίνημα τής αμαρτίας απεριφράστως νά επαναλαμβάνω τό ηρωϊκό"ΟΧΙ". Είς τόν αγώνα μου δέν θά έχω συμμάχους δυνάμεις αβεβαίας, αλλά θά στέκεται στό πλευρό μου ό Κύριος τών δυνάμεων καί ό Κραταιός προστάτης μου.

  Άς εμπνευσθής,ώ ψυχή μου, από τό παράδειγμα τόσων αγωνιστών καί άς οπλιστής μέ τήν ακατάβλητον πνευματικήν δύναμιν είς τούς καθημερινούς αγώνας σου καί τας καθημερινάς προσπαθείς σου, καί δώσε ολόκληρον τόν εαυτόν σου καί τά τού εαυτού σου είς Εκείνον πού Τού ανήκουν, είς Εκείνον πού σού τά εχάρισε".
Τόν Απρίλιο τού 1941 έγινε ή γερμανική εισβολή. Επηκοκούθησε ή κατάρρευση τού μετώπου καί ή οπισθοχώρηση τού Ελληνικού στρατού.

  Ό Μήτσος, ό αδελφός τού Ηλία, πού υπηρετούσε μαζί του στο 11ο Σύνταγμα, επέστρεψε από τούς πρώτους στήν Αθήνα Τά ίχνη τού Ηλία πρός στιγμήν χάθηκαν. Οί δικοί του πληροφορήθηκαν αργότερα πώς ερχόταν πίσω μέ ένα άλογο. Ή πατρίδα τόν ετίμησε μέ τήν εμπιστοσύνη της. Τού ανέθεσε νά μεταφέρη μέ τό άλογο, πού τού έδωσε, τό αρχείο τού 11ου Συντάγματος, τήν τιμημένη σημαία του καί περισωθέντα αντικείμενα αξίας, τά διάφορα τιμαλφή, τά ωρολόγια καί τίς βέρες τών ηρωϊκώς πεσόντων ανδρών τού Συντάγματος στίς οικογένειές τους.(...)

 Μά πάνω απ'όλα ή ευγενική αυτή ψυχή, ό Ηλίας Τσακογιάννης, επέτυχε κάτι πολύ σημαντικό καί αξιοθαύμαστο · μετέφερε καθ'όλη τη διαδρομή από Αργυρόκαστρο μέχρι Αθήνα τυλιγμένη γύρω στα σώμα του, κάτω από τό στρατιωτικό αμπέχονο , τήν αιματοβαμμένη ηρωϊκή σημαία τού 11ου Συντάγματος.

Καί ό Ηλίας εξεπλήρωσε μέ σεμνότητα καί ιεροπρεπή συναίσθηση τήν αποστολή πού τού ανετέθη, πρίν γίνη λειτουργός τού Αγίου Θυσιαστηρίου. Καταλληλότερο πρόσωπο γιά τό έργο αυτό δέν μπορούσε νά ευρέθη. Μέ τήν χαρμολύπη τού μοναχού καί τήν παρηγορητική διάθεση τού ποιμένος εξετέλεσε τήν αποστολή του.....

πηγή