“Πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν ου φεισόμεθα της ζωής ημών”, είπε ο τελευταίος Βυζαντινός Αυτοκράτορας συνεχίζοντας το “Μολών Λαβέ” και προοιωνίζοντας το “ΟΧΙ”.

“Χαρίζεται Ιστορία
εντελώς αδιάβαστη
σε χρυσούς τόμους
μαζί με τους ανά τους αιώνες ιερούς αγώνες των ηρώων της
λόγω μετακόμισης των κάποιων κληρονόμων της στην ύβρη…” Ν.Π.

   Mεγάλο καμάρι είχα όταν έγινα μαθήτρια Λυκείου. Πρώτον γιατί αυτόματα ένιωσα ότι μπήκα στον διάδρομο απογείωσης της ζωής μου για το επαγγελματικό μου μέλλον- κάτι που προσεκτικά έχτιζα και συνέχεια ονειρευόμουν- και δεύτερον γιατί αντιλήφθηκα ότι ήμουν προ νέων ευθυνών, οι οποίες σηματοδοτούσαν το άλμα σε αυτή τη βαθμίδα.

  Μεταξύ αυτών (και άλλων βέβαια λόγων) υπήρχε και κάτι που το περίμενα 3 χρόνια: τη στολή της παρέλασης. Υπέροχο σετ, σικάτο και all time classic, που παρέπεμπε σε δωρική πολυτέλεια λόγω της ακριβής λιτότητάς του. Μόλις πρωτοφόρεσα την γκρι κασμιρένια φούστα μου, το γκρι μοχέρ πουλόβερ, με το άσπρο πουκάμισο και την μαύρη, χαμηλοτάκουνη γόβα, με κατέκλυσε ένα συναίσθημα αναγωγής στη σφαίρα της… δεσποσύνης. 

 Όταν δε, βγήκα στο δρόμο για την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, άκουγα τα τύμπανα της παρέλασης –των οποίων στο σχολείο μας μπροστάρισσα ήταν η πανέμορφη, λεβέντισσα Θέκλα- πριν καν φτάσω στο σημείο συνάντησης του σχολείου μας. Την παραμονή των εθνικών επετείων βυθιζόμουν στο προσωπικό μου μνημόσυνο. Αναλογιζόμουν την τύχη μας για το ότι ζούμε την Ελλάδα μας, στην Ελλάδα μας, εμείς οι Έλληνες, όταν μύριοι πρόγονοί μας έδωσαν αίμα και ζωή για ένα ιδανικό το οποίο στις ημέρες μας κάποιοι βδελύττονται και πολεμούν χυδαία.

 Είναι ασύλληπτο, τη στιγμή που κάποιοι κάκιστοι γείτονές μας, ανέστιοι ιστορίας και έθνους, πλήρεις ατίμωσης, ανανδρίας και έλλειψης αιδούς, γίνονται εξπέρ στην κλεψιά των όσιων και ιερών μας, κάποιοι ανίεροι κληρονόμοι της γης και της ιστορίας μας να τους τα χαρίζουν εις το όνομα της επιβολής της ανθελληνικής τους ταυτότητας. 

  Αγνοώντας την Ιστορία μας, την σταυρώνουν, την μαστιγώνουν, τη διαστρεβλώνουν, την σέρνουν γυμνή σε άπιστους, την αρνούνται, την παραδίδουν σε δήμιους. Αιρετικοί και δυσσεβείς φτύνουν βλοσυρά πάνω στο αίμα εκατομμυρίων στους αιώνες μαρτύρων, και σε μια γη που την (κατά)πατούν με την έπαρση των μανιφεστικών επωδών τους με τυμπανοκρουσίες άδειου βαρελιού, σε έναν χαυνωτικό απόηχο μπάχαλου και ψεύδους.

  Θεωρούν πραγματική επανάσταση τον πόλεμο κατά της ίδιας τους της πατρίδας, του έθνους, των αξιών και της ιστορίας του. Αναρωτιέμαι… κανείς τους δεν είχε συγγενείς που να πολέμησαν (με όποιο τρόπο) για την Πατρίδα, που αυτοί τόσο χαιρέκακα πετροβολούν; Η κατασκευή κοινωνικών, πολιτικών, οικονομικών κλπ θεωριών, λήγει αυτόματα εκεί που θίγεται-στρεβλώνεται η Ιστορία! Αυτή που χτίζεται με τα γεγονότα, πάνω σε σωρούς ψυχών και νεκρών κορμιών. “Πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν ου φεισόμεθα της ζωής ημών”, είπε ο τελευταίος Βυζαντινός Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, συνεχίζοντας το “Μολών Λαβέ” και προοιωνίζοντας το “ΟΧΙ”.

  Η Σημαία μας έχει πάντα τον Σταυρό στο κοντάρι που την κρατά και την ανεμίζει. Όχι μόνο λόγω της αχώριστης δυάδας Ελλάδας κι Ορθοδοξίας αλλά και ως όσιο σύμβολο της μαρτυρικής πορείας του έθνους μας αφού πάντα και μόνο εμείς έχουμε να σηκώνουμε τον Σταυρό μας σε ορατούς κι αόρατους εχθρούς, σε έξω και… έσω.

 Και κάπου εδώ ας προσπαθήσουμε να κάνουμε εικόνα μία δυνατή πραγματικότητα: αυτήν στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου με τα παλληκάρια να τους σκέπει και να τους οδηγεί η Αρχιστράτηγος των Άνω Στρατευμάτων! Θαύμα και μαρτυρία πάμπολλων αγωνιστών. Κι όσοι δε πιστεύουν στο θαύμα, ας κοπιάσουν να διαβάσουν τις μαρτυρίες. Ή μήπως και αυτές θα τις αποδομήσουν, όπως και την Ιστορία μας;;;…
Υ.Γ. Ας αναρτήσουμε την γαλανόλευκη σπίτι μας. Είναι λυπηρό (τουλάχιστον) να αφαιρούμε το μπλε που εμείς καλούμαστε να “zωγραφίσουμε”… όταν ο Θεός, μας το έδωσε τόσο απλόχερα στον ουρανό και στις μοναδικές θάλασσές μας!...

Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου/πηγή