Βιβλική καταστροφή σε τόπους βιβλικούς.

  Οι κραυγές της απελπισίας τρύπησαν τα όρη του Ταύρου, ο θρήνος καβάλησε τα κύματα του Συριακού Πελάγους, ο Ευφράτης βογκούσε όλη νύχτα, η γη μετακινήθηκε κι ο ουρανός γέμισε σκόνη από τα έγκατα της γης. Βιβλική καταστροφή σε τόπους βιβλικούς. Σαν να μην έκανε ούτε ένα βήμα η ανθρωπότητα από τον καιρό του Νώε και του Γκιλγκαμές. Πού η τεχνολογική πρόοδος και πού η τεχνητή νοημοσύνη; Είμαστε ανήμποροι. Έρμαια του Εγκέλαδου, του Τυφώνα και του Λίβα, έρμαια της Λερναίας Ύδρας και της τρομερής Μέδουσας, αλλά και θύματα των αχόρταγων εργολάβων που δρουν ανεξέλεγκτα.

  Όποιος έχει ταξιδέψει με αυτοκίνητο στην Ανατολή, έστω και μέχρι τα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης, δεν μπορεί, σίγουρα θα έχει ανατριχιάσει συνειδητοποιώντας ότι οι νεότερες οικοδομές, τριώροφες, εξαώροφες, δεκαώροφες, δεν έχουν θεμέλια. Ακουμπισμένες τις έχουν. Σε σαθρά εδάφη. Και καλά στη δύστυχη τη Συρία που έχτιζαν όπως-όπως, ακόμα και με προσωπική εργασία για να προχωρήσει η οικοδομή και να βάλουν μια στέγη πάνω από το κεφάλι τους. Αλλά στα αναπτυγμένα Άδανα είναι δυνατόν να γκρεμίστηκαν τα κτήρια στο σύγχρονο κομμάτι της μεγαλούπολης και το παλαιό να υπέστη πολύ λιγότερες καταστροφές; Κι αυτές όλες οι μονότουβλες θλιβερές –συχνά και ημιτελείς– πολυκατοικίες στις γκρίζες συνοικίες των εργατουπόλεων από πού να κρατηθούν; Η τρομακτική καταστροφή του 1999 δεν αναχαίτισε κανέναν επιχειρηματία, δεν συντάραξε κανέναν πολιτικό, δεν σωφρόνισε κανέναν ελεγκτικό μηχανισμό;

  Πόσα τέρατα υψώθηκαν έκτοτε; Πόσο χρήμα άλλαξε χέρια; Πόσοι Κούρδοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την ύπαιθρο και να χωθούνε στα «αστικά» κέντρα για φέρνουν ένα δύο μεροκάματα και να τρέφουν οκτώ και δέκα κορμιά παστωμένα στα δυάρια και τα τριάρια της Ούρφα και του Γκαζιαντέπ; 

Πόση περιβαλλοντική καταστροφή έγινε; Πού ζούνε οι εκατοντάδες χιλιάδες Σύροι και Αφγανοί πρόσφυγες; Πόσα ρέματα χτίστηκαν; Πόσα στόματα φυλακίστηκαν;
Τον κοσμάκη να κλαις. Που από τον καιρό του Νώε και του Γκιλγκαμές μετράει τις ανείπωτες καταστροφές. Με την ψυχή στα τάρταρα, τους γέρους στα ράντζα των μισογκρεμισμένων νοσοκομείων και τα παιδιά στα παραπήγματα. Σεισμοπαθείς και αλλόφρονες. Νεκροζώντανοι μέσα στα αβυσσαλέα χάσματα.

Και η αγαπημένη και τιναγμένη στον αέρα εδώ και χρόνια Συρία; Στο έλεος της απανθρωπιάς των μνηστήρων και των κατακτητών η χώρα. Ούτε ένα φάρμακο, μια κουβέρτα, ένας ζεστός λόγος, δεν μπορεί να περάσει τα μπλόκα. «Σήκω ψυχή μου, δώσε ρεύμα…»

Μαριάννα Κορομηλά, Τρίτη 7 Φεβρ. 2023

Πολιτιστική Εταιρεία Πανόραμα